Του ”φεύγα” η μάνα ποτέ δεν κλαίει
Αγαπημένε μας blogger πιτσιρίκο
Διάβαζα τις προάλλες όσα σου έλεγαν οι δυο κυρίες από την Ουκρανία και θυμήθηκα την δική μας εμπειρία με την Oksana.
Την Oksana την γνωρίσαμε πριν 7-8 χρόνια, όταν μέναμε στο Aberdeen. Στην Ουκρανία ήταν κάτοικος του Donetsk και εργαζόταν σαν νοσηλεύτρια. Κάπου στο 2015-16, βλέποντας τις εξελίξεις και χωρίς να έχει γεωστρατηγικές ή γεωπολιτικές γνώσεις πέρα από μια αξιοπρόσεκτη λογική και προσγειωμένη σκέψη, πήρε την οικογένειά της και μετανάστευσε στην Αγγλία.
Λέω ‘’πήρε την οικογένεια’’ γιατί ο κατευθυντήριος νους -ειδικά σε τέτοιες σημαντικές αποφάσεις- είναι η Oksana. Ο άντρας της, ο Oleg, μπορεί να είναι εξαιρετικός σαν τεχνίτης και πολύ εργατικός, αλλά ούτε τη γυναικεία διαίσθηση έχει, ούτε την ψυχρή και τετράγωνη λογική της γυναίκας του. Όσο για τα παιδιά, αυτά ακολούθησαν τους γονείς τους.
Πέρα από την αρχική βοήθεια που είχαν από 2-3 φίλους τους που ήταν ήδη στην Αγγλία, το ουσιαστικό door-opener για την μετανάστευση ήταν οι γνώσεις και η προϋπηρεσία της Oksana στην νοσηλευτική, και η πολύπλευρη και πλούσια τεχνική εμπειρία του Oleg σαν ηλεκτροτεχνίτη. Με αυτά τα εφόδια βρήκαν δουλειά στο Aberdeen και έστησαν ξανά το σπίτι τους.
Αυτό που μου έκανε θετική εντύπωση σε εκείνη την 35χρονη Ουκρανή, ήταν η ορθολογική της σκέψη. Ούτε η ουκρανική υπηκοότητα και η 30χρονη προϊστορία της, ούτε οι ρωσικές καταβολές και ο αντίστοιχος θρησκευτικός προσανατολισμός κατάφεραν να την φορτώσουν με συναισθηματικές προσεγγίσεις προς τη μία ή την άλλη πλευρά.
Σε μια από τις συζητήσεις μας, χρησιμοποίησε μια φράση που έμοιαζε βγαλμένη από παλιότερα κείμενα τούτου εδώ του blog (λες και σε διάβαζε): ‘’Έχουμε μια ζωή να ζήσουμε, και πρέπει να την ζήσουμε ανθρώπινα, κι όχι να πέσει θύμα στα συμφέροντα της μίας ή της άλλης πλευράς. Κι αυτό που βλέπω είναι πώς καμία από τις δύο πλευρές δεν πρόκειται να υπολογίσει αυτή την οικογένεια’’.
Την ρώτησα, θυμάμαι, γιατί επέλεξε για μετανάστευση την Αγγλία κι όχι τη Ρωσία. ‘’Στην Αγγλία ήρθαμε επειδή υπάρχει αξιοπρεπής εργασία για τις επαγγελματικές μας δεξιότητες, και γιατί μιλάμε τη γλώσσα με την οποία κάνουμε τη δουλειά μας. Αν μιλάγαμε Γερμανικά, μπορεί να επιλέγαμε τη Γερμανόφωνη Ελβετία αλλά κι εδώ καλά είμαστε. Στη Ρωσία θα καθυστερούσε αρκετά η διαδικασία αποδοχής, θα αργούσαμε να βρούμε δουλειά και οι οικονομικοί όροι δεν θα ήταν τόσο καλοί’’ απάντησε, για να συνεχίσει:
‘’Βέβαια, πιστεύω πως κάποια στιγμή στο μέλλον η μετανάστευση στη Ρωσία θα γίνει πολύ πιο εύκολη, και οι προοπτικές εργασίας θα βελτιωθούν, επειδή θα είναι μέτρα για παροχή ασύλου σε πρόσφυγες πολέμου. Επομένως, καλύτερα που φύγαμε τώρα. Μετά, υπάρχει και κάτι άλλο σχετικά με τη Ρωσία. Η ζωή στην Ουκρανία μας έχει σκληραγωγήσει οπότε, για τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, έχουμε ορισμένα πλεονεκτήματα. Οι Ρώσοι, αντίθετα, είναι πολύ πιο σκληροί από μάς, άρα εκεί δεν θα είχαμε κανένα πλεονέκτημα’’.
Την ρώτησα τι πιστεύει για τις ευρωπαϊκές προοπτικές που μάλλον δεν θα έχει φεύγοντας από την Ουκρανία αλλά και μετά το Brexit (που αναμενόταν σε 1-2 χρόνια). Γέλασε πηγαία και μου αποκρίθηκε:
‘’Ας ασχοληθεί η Ευρώπη με τις ανύπαρκτες προοπτικές των ευρωπαίων πολιτών που διαρκώς εξανεμίζονται, κι ας αφήσει τα προβλήματα της Ουκρανίας και όποιων άλλων θελήσει στο μέλλον. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί ακόμα να αποφασίσει αν θα αλλάξει το σύστημα θερινής και χειμερινής ώρας, επειδή δεν έχει βρει τρόπο να βγάλει βρώμικα χρήματα κι απ’ αυτή την διαδικασία. Είναι ένα αστείο πολιτικό μόρφωμα με τραγικές επιπτώσεις για τις ζωές των ανθρώπων’’.
Ακούγοντας την Oksana, μελαγχόλησα όταν θυμήθηκα κάτι περισπούδαστους και δήθεν σπουδαίους ελληναράδες που δήλωναν σαν κοκόρια ‘’η Ευρώπη είναι η πατρίδα μας’’ και αράδιαζαν αμέτρητες ανοησίες περι ‘’Ευρωπαϊκων κεκτημένων’’.
Έχοντας υπάρξει ο ίδιος μετανάστης πολύ πριν την Oksana και τον Oleg, ήξερα από πρώτο χέρι τις δυσκολίες της αρχής, μέχρι να προσαρμόσεις τη ζωή σου σε καινούργιο τόπο κι άλλη κοινωνία και -το κυριότερο- να κάνεις την οριστική αποδοχή της νέας πραγματικότητας. Για να ελαφρύνω το κλίμα, της είπα την ελληνική πεζοδρομιακή παροιμία ‘’του φεύγα η μάνα ποτέ δεν κλαίει’’, τονίζοντας το πλεονέκτημα πως η δυσάρεστη φυγή της μετανάστευσης γίνεται πιο ελαφριά, επειδή με τη φυγή αποφεύγονται οι τραυματικές εμπειρίες. Μου πήρε κάποιο χρόνο για να της εξηγήσω τη μεταφορική έννοια της παροιμίας, αλλά μόλις το κατάλαβε ενθουσιάστηκε και ζήτησε να της το πω ξανά και ξανά, μήπως και το απομνημονεύσει.
Αυτή ήταν η σύντομη ιστορία της Oksana που αφήσαμε πίσω μας, φεύγοντας από το Aberdeen. Τόσο εγώ όσο -κυρίως- η σύντροφος μου Fiona, μαθαίνουμε πως είναι καλά κι ευχόμαστε να συνεχίσει έτσι γιατί, όπως είπε η ίδια αλλά και ο πιτσιρίκος πολύ πιο πριν, ‘’έχουμε μια ζωή να ζήσουμε’’ και πρέπει να την ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.
Με τους χαιρετισμούς μας
Κωνσταντίνος – Fiona
Y.Γ. Πριν μετακομίσουμε στο Thurso, πήγα για 10 μέρες στο καινούργιο σπίτι μόνος μου, για να κάνω μια σειρά από υποχρεωτικά μαστορέματα πριν να εγκατασταθούμε. Στα χρόνια της συμβίωσής μας, ήταν η πρώτη φορά που άφησα τη Fiona μόνη της, και πολύ μου κακοφάνηκε. Στις 7 μέρες, κι αφού πρώτα υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το ξανακάνω, γύρισα στο Aberdeen για την μετακόμιση. Στη βδομάδα που είχε μεσολαβήσει, η Fiona -που είναι εξαιρετική στη ζωγραφική- είχε προμηθευτεί τα κατάλληλα υλικά και ζωγράφισε μια μικρή καλλιτεχνική επιγραφή (σαν ταμπέλα καταστήματος του μεσοπολέμου) που την χάρισε ως αποχαιρετιστήριο δώρο στην Oksana. H επιγραφή έλεγε:
‘’Tou fevga I mana pote den klay’’
(Αγαπητέ Κωνσταντίνε, έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε, και αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Έχω συζητήσει με πολλές κυρίες από την Ουκρανία που δουλεύουν εδώ, και έχω μάθει πολλά πράγματα για την Ουκρανία, πριν και μετά τον πόλεμο. Όχι τις ειδήσεις και τα λόγια των πολιτικών, έχω μάθει αυτά που σκέφτονται και ζουν οι άνθρωποι στην Ουκρανία. Στο παρελθόν, έχω συζητήσει και με Σύρους πρόσφυγες και με άλλους ανθρώπους που έφυγαν από χώρες που γίνεται πόλεμος. Κάποιοι άνθρωποι που δεν έζησαν ποτέ πόλεμο λένε “Γιατί δεν κάθονται να πολεμήσουν;”. Να έρθουν να το πουν στις γυναίκες από την Ουκρανία που οι γιοι τους είναι 16-17 χρονών, και προσπαθούν να τους κρατήσουν έξω από την Ουκρανία, για να μη γίνουν τα παιδιά τους κιμάς σε έναν ακόμα βλακώδη πόλεμο, που οι πλούσιοι αράζουν και βγάζουν χρήματα, και οι φτωχοί πολεμάνε και σκοτώνονται. Πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες έφυγαν από την Ελλάδα χωρίς να γίνεται πόλεμος στη χώρα, αλλά υπάρχουν ακόμα Έλληνες που απορούν γιατί φεύγουν οι άνθρωποι από χώρες που γίνεται πόλεμος επί χρόνια. Είναι πάντα πολύ εύκολο να κρίνει κάποιος τις ζωές των άλλων. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου. Και στη Φιόνα.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.