Όχι στις ίσες αποστάσεις! Όχι τώρα!

Αδερφέ Πιτσιρίκο σε χαιρετώ.
Όταν έχεις υιοθετήσει έναν λανθασμένο τρόπο σκέψης και μάλιστα έχεις υπερασπιστεί αυτό το λανθασμένο τρόπο σκέψης δημόσια σε κείμενά σου, η διαδικασία να τον αλλάξεις είναι μακροχρόνια και δύσκολη και χρειάζονται πολλά γεγονότα που έχουν δείξει την χρεοκοπία του παλιού τρόπου σκέψης.

Μέχρι το 2011, είχα υιοθετήσει πλήρως την δυτική σκέψη για τις χώρες του παγκόσμιου νότου και την είχα εσωτερικεύσει συναισθηματικά. Όταν ξεκίνησε η Αραβική Άνοιξη, ήμουν παθιασμένος υποστηρικτής και ειδικά για την Αίγυπτο είχα γράψει δεκάδες σελίδες που κάλυπταν την πορεία της εξέγερσης. Για αυτά τα κείμενα δεν μετανιώνω. Μετανιώνω για τα κείμενα που έγραψα αργότερα για την Λιβύη που ήταν γεμάτα αυταπάτες και είχαν ενστερνιστεί όλη την δυτική προπαγάνδα. Ήταν η εποχή που πίστευα ότι η Αραβική Άνοιξη είναι μία και ενιαία, θα φέρει τεράστια πρόοδο και είναι κομμάτι ενός παγκόσμιου απελευθερωτικού κινήματος.

Αυτό δεν δικαιολογεί ότι έφτασα τότε στο σημείο να στηρίξω την δυτική πολεμική παρέμβαση στην Λιβύη που δολοφόνησε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, διέλυσε τις υποδομές της χώρας, επέστρεψε τα σκλαβοπάζαρα και ανέτρεψε το καθεστώς Καντάφι φέρνοντας μόνιμο χάος και εμφύλιο. Ένα καθεστώς που ήταν χίλιες φορές καλύτερο από αυτό που ακολούθησε και ήταν και αντισιωνιστικό αντιιμπεριαλιστικό.

Αυτό ήταν το πρώτο καμπανάκι ότι κάτι λάθος υπήρχε στην πολιτική σκέψη και αντίληψή μου για να στηρίξω ένα τέτοιο έγκλημα.

Δεύτερο καμπανάκι ήταν η Συρία. Και εκεί στήριξα παθιασμένα την εξέγερση κατά του Άσαντ και νόμιζα ότι θα φέρει απελευθέρωση και προκοπή για να συνειδητοποιήσω -με τα χρόνια- ότι εκεί συνέβαινε ένας πολυεπίπεδος γεωπολιτικός πόλεμος με μεγάλα κομμάτια των επαναστατών να είναι Σαλαφιστές ισλαμοφασίστες που δεν είχαν κανένα πρόβλημα να διαπράττουν τα χειρότερα εγκλήματα και οι οποίοι είχαν στήριξη από ΗΠΑ, Τουρκία, Ισραήλ, Σαουδική Αραβία για να φέρουν ένα νέο πολύ χειρότερο καθεστώς που θα υπηρετούσε τους πάτρονές τους και θα έπαυε να είναι εχθρός του Ισραήλ.

Τρίτο και τελευταίο καμπανάκι ήρθε το 2014 με τα γεγονότα του Maidan στην Ουκρανία. Και εκεί στήριξα τους εξεγερμένους Ουκρανούς, έβγαζα και κείμενα στο Ιndymedia στα διεθνή του, γράφοντας πόσα έχουμε να μάθουμε από τις τακτικές και την αποφασιστικότητα των εξεγερμένων στις αναμετρήσεις τους με τους μπάτσους. Για να συνειδητοποιήσω λίγο αργότερα ότι στήριξα και θαύμασα φασίστες που είχαν πρότυπΌ τους τον Μπαντέρα και τέτοιοι ήταν αυτοί που είχαν συγκροτήσει τον σκληρό πυρήνα της σύγκρουσης, και τέτοιοι λίγο αργότερα έκαψαν κόσμο στην Οδησσό στο κτίριο των εργατικών συνδικάτων.

Το τρίτο καμπανάκι ήταν και το φαρμακερό που με οδήγησε σε ενδοσκόπηση, εντατική μελέτη νέων βιβλίων και πλήρης επανεξέταση του παλιού μου τρόπου σκέψης που με είχε οδηγήσει να στηρίξω δυτικά ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και φασίστες στην Ουκρανία.

Κρατάω από τον παλιό μου τρόπο σκέψης την ανάγκη για εξέγερση και επανάσταση στις δυτικές χώρες, εμπλουτισμένο όμως τώρα με πολύ περισσότερα επιχειρήματα και νέες οπτικές και για τον ρόλο αυτών των χωρών και ειδικά των ΗΠΑ Ισραήλ να θέλουν να επιβάλουν την κυριαρχία τους σε άλλες χώρες με τον πιο ύπουλο και φονικό τρόπο.

Τώρα γνωρίζω πολύ περισσότερα για τον ρόλο της δυτικής προπαγάνδας να δαιμονοποιεί τους αντιπάλους της και τις χώρες που θέλει να καταστρέψει γιατί δεν βρίσκονται απόλυτα στην κυριαρχία της.

Γιατί όμως τώρα αυτή η “εξομολόγηση” για την πορεία της πολιτικής μου σκέψης;

Γιατί βλέπω τώρα πολλούς να κάνουν ακριβώς τα ίδια λάθη στην σκέψη τους που εμένα με είχαν οδηγήσει να στηρίξω τα χειρότερα εγκλήματα.

Στο όνομα μιας καθαρότητας και απατηλής συνέπειας και στήριξης αρχών, γράφουν τώρα τις μεγαλύτερες μ@λακίες για το Ιράν απηχώντας την ίδια ακριβώς δυτική προπαγάνδα που θέλει να το καταστρέψει και να του φέρει χάος στυλ Λιβύης, σε περίοδο που αυτό δέχθηκε προληπτικό επιθετικό πόλεμο από το Ισραήλ, το ίδιο Ισραήλ που διαπράττει την σαδιστική γενοκτονία της Γάζας εδώ και δύο χρόνια.

Ας το ξεκαθαρίσουμε. Όποιος τώρα δεν είναι με το Ιράν ενάντια στο Ισραήλ, ας μην λέει ότι είναι υπέρ της Παλαιστίνης. Μια ανακοίνωση αναρχικών του Ιράν που διάβασα είναι εντελώς απαράδεκτη. Δεν ξέρω τι δύναμη έχουν αυτοί οι αναρχικοί στο Ιράν και υποψιάζομαι ότι είναι ελάχιστη αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Το θέμα είναι ότι γράφουν στην ανακοίνωσή τους ότι τώρα το Ιρανικό καθεστώς “επιβάλλει το βάρος του πολέμου στην κοινωνία” και “διακινδυνεύει την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων με τις στρατιωτικές προκλήσεις του “ Αναφερόμενο σε μια κατάσταση που το Ιράν δέχτηκε επιθετικό προληπτικό πόλεμο από το πιο μισητό καθεστώτος του πλανήτη, το γενοκτονικό εποικιστικό καθεστώς του Ισραήλ!

Πόλεμο που το Ισραήλ διεξάγει με τον τυπικό του τρόπο, δολοφονώντας γυναίκες και παιδιά, χτυπώντας υποδομές και συστήματα ύδρευσης και ενεργοποιώντας πυρήνες της Μοσάντ που λειτουργούν τρομοκρατικά όπως πάντα έκαναν οι Σιωνιστές στην ιστορία τους από πριν ακόμα αποκτήσουν δική τους κρατική οντότητα.

Δεν ξέρω αν οι εδώ αναρχικοί υιοθετούν το σκεπτικό αυτής της ανακοίνωσης. Φαντάζομαι κάποιοι ναι και κάποιοι όχι.

Έχοντας περάσει και από τον χώρο της αριστεράς και από τον χώρο της αναρχίας έχω καταλάβει τούτο: Πολύ μεγαλύτερη σημασία από τις θεωρητικές διαφορές που και σε καθένα χωριστά από αυτούς τους χώρους είναι μεγάλες, έχει η πράξη και η θέληση και αποφασιστικότητα της πράξης.

Στα λόγια ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει, η πράξη του όμως τον καθορίζει. Πολύ περισσότερα κοινά έχουν ιστορικά ο Ντουρρούτι και ο Χάμπτον παρά το γεγονός ότι ο ένας ήταν Αναρχικός και ο άλλος Μαρξιστής, παρά δύο αναρχικοί ή δύο αριστεροί μεταξύ τους που ο ένας είναι μόνο στα λόγια και ο άλλος είναι της πράξης.

Φυσικά και οι θεωρητικές διαφορές έχουν την σημασία τους αλλά η πράξη είναι καθοριστική.

Στην Ελλάδα ο αναρχικός χώρος έγινε για ένα διάστημα τεράστιος (μεταξύ 2006-2013) όταν έδινε το σήμα στην κοινωνία ότι είναι χώρος της πράξης. Το ίδιο και ο χώρος της άκρας αριστεράς την δεκαετία του ’70. Και οι δύο βρέθηκαν σε παρακμή, όταν σταμάτησαν να είναι χώροι της πράξης και αναλώθηκαν σε εσωτερικές θεωρητικές διαφωνίες και αλληλοφαγώματα.

Ελπίζω όμως τώρα η αθλιότητα της ανακοίνωσης του αναρχικού μετώπου του Ιράν και του Αφγανιστάν να μείνει στα λόγια και να μην έχει κανένα πρακτικό αντίκρισμα.

Εσωτερική εξέγερση τώρα στο Ιράν όπως θα το ήθελε και ο Νετανιάχου την στιγμή που αυτό δέχεται πόλεμο από το Ισραήλ και χτυπάει το Ισραήλ, θα ήταν το πιο καταστροφικό σενάριο που θα έφερνε αγαλλίαση στους χειρότερους ανθρώπους.

Όποιος αυτό δεν το καταλαβαίνει τώρα και επικαλείται χαρακτηρισμούς για καταπιεστικό καθεστώς μουλάδων που πρέπει να ανατραπεί σε κάθε περίπτωση, έχει αντικαταστήσει την συγκεκριμένη επαφή με την πραγματικότητα με αφηρημένα ιδεολογικά σχήματα που ενώ τον κάνουν να νιώθει ηθικά ανώτερος τελικά τον οδηγούν να στηρίξει τα χειρότερα εγκλήματα. Το ξέρω πολύ καλά αυτό γιατί κι εγώ το έχω κάνει αυτό το λάθος και μάλιστα τρεις φορές στην ζωή μου.

Όχι όμως τώρα!

Όχι τώρα που το γενοκτονικό εποικιστικό καθεστώς του Ισραήλ ξεκίνησε τέτοιο προληπτικό πόλεμο την περίοδο που διαπράττει την γενοκτονία της Γάζας.

Ακόμα κι αν το Ιράν ήταν δέκα φορές χειρότερο από αυτό που είναι, αν δηλαδή ήταν Σαουδική Αραβία, και πάλι θα το στήριζα σε αναμέτρησή του με το Ισραήλ.

Πόσο μάλλον τώρα που το μισούν όλοι οι Σαλαφιστές ισλαμοφασίστες, το κατηγορούν εντελώς άδικα ότι θέλει να φτιάξει πυρηνικά όπλα κι ενώ μπορούσε να τα είχε φτιάξει από την δεκαετία του ’90 αλλά δεν ήθελε, έχει εβραϊκή κοινότητα που θέλει να χτυπηθεί το Ισραήλ, η πλειοψηφία των φοιτητών του είναι γυναίκες και η παλαιστινιακή αντίσταση το στηρίζει ανοιχτά.

Το Ισραήλ είχε στο μάτι το Ιράν εδώ και δεκαετίες και δεν έκρυβε την επιθυμία του να το καταστρέψει και να το μετατρέψει σε νέα Λιβύη. Κι όχι γιατί το Ιράν ήταν καταπιεστικό θεοκρατικό καθεστώς αλλά γιατί ήταν ανεξάρτητο και δεν ελεγχόταν από την Αμερικανική Αυτοκρατορία. Για αυτό τον λόγο το Ιράν δέχεται εμπάργκο και οικονομικό πόλεμο που στραγγαλίζει την οικονομία του ενώ ένα πολύ χειρότερο καθεστώς όπως αυτό της Σαουδικής Αραβίας δεν αντιμετωπίζει κανένα τέτοιο πρόβλημα και δεν δέχεται προπαγανδιστική επίθεση. Το Ιράν έχει συνάψει καλές σχέσεις με όλες τις χώρες που έχουν μπει στο μάτι της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας των ΗΠΑ και είναι εχθροί του Σιωνισμού, από την Βενεζουέλα και την Κούβα μέχρι την Βόρεια Κορέα και την Μπουρκίνα Φάσο.

Και κάτι τελευταίο. Έχω φίλους που έχουν πάει στο Ιράν και μου παρουσίασαν μια εικόνα του πολύ διαφορετική από την καρικατούρα της δυτικής προπαγάνδας. Έχει πολύ μορφωμένη νεολαία, πολλές γυναίκες που δεν κυκλοφορούν με μαντίλες, σχεδόν καμία με μπούρκα και γενικά η νεολαία του είναι πιο αντιθρησκευτική από της Ελλάδας.

Κατά καιρούς αυτή η νεολαία έχει κάνει εξεγέρσεις που ήθελαν να τις χρησιμοποιήσουν για τις δικές τους σκοπιμότητες οι δυτικοί, οι οποίες πρακτικά και παρά την καταστολή, κέρδιζαν αχρηστεύοντας στην πράξη την θρησκευτική αστυνομία ως το σημείο να συζητείται εκεί επίσημα να την καταργήσουν και τυπικά.

Στις τελευταίες εκλογές του Ιράν κέρδισε η φιλελεύθερη πτέρυγά του που έκανε ανοίγματα προς την Δύση και ήθελε να τα βρει μαζί της για να ανακαλύψει με τον πιο επώδυνο τρόπο ότι η Δύση και το Ισραήλ ενδιαφέρονται μόνο για την ολοκληρωτική καταστροφή του Ιράν και την μετατροπή του σε ένα διαμελισμένο δυτικό προτεκτοράτο που θα έχει καλές σχέσεις με τους γενοκτόνους Σιωνιστές.

Η εξεγερμένη νεολαία του Ιράν στην πλειοψηφία της αυτή την στιγμή δεν ενδιαφέρεται καθόλου για εσωτερική ανατροπή που αντικειμενικά θα έβγαζε θριαμβευτή το Ισραήλ.

Έχει φρίξει κι αυτή με την γενοκτονία της Γάζας και τον απρόκλητο επιθετικό πόλεμο του Ισραήλ και θέλει κι αυτή την συντριβή της γενοκτονικής εποικιστικής οντότητας.

Άλλος ένας λόγος γιατί είναι απαράδεκτο τώρα να μην είμαστε ανοιχτά με το Ιράν στην αναμέτρησή του με το Ισραήλ.

Με το Ιράν λοιπόν κατά του Ισραήλ και των ΗΠΑ, και δεν χωρούν ίσες αποστάσεις όποια ιδεολογία κι αν έχει κανείς.

Με τους βασανισμένους και πεινασμένους ανθρώπους της Γάζας που πανηγυρίζουν όταν βλέπουν τους πυραύλους του Ιράν να χτυπάνε την εποικιστική οντότητα των γενοκτόνων.

Μαζί τους πανηγυρίζουμε.

Με αγάπη προς εσένα και τους αναγνώστες και ακροατές της ιστοσελίδας σου.

Γρηγόρης Αρετάκης

(Αγαπητέ Γρηγόρη, δεν ξέρω αν σε παρηγορεί στις λανθασμένες -όπως γράφεις- σκέψεις σου, το ότι δεν έχει καμία απολύτως σημασία με το ποιον είσαι εσύ, εγώ ή ο άλλος. Στην πράξη, δεν έχει απολύτως καμία σημασία ποιον υποστηρίζει ο καθένας μας, και οι τσακωμοί στα social media είναι χάσιμο χρόνου και κάνουν κακό στην ψυχική υγεία. Ούτε οι ανακοινώσεις των αναρχικών του Ιράν έχουν κάποια σημασία, γιατί, ούτως ή άλλως, ο αναρχικός χώρος -σε οποιαδήποτε χώρα- είναι ο χώρος που, λόγω της φύσης του, μπορεί να διαβρωθεί πιο εύκολα από οποιονδήποτε άλλο χώρο. Οι ασφαλίτες θα κάνουν πάρτι ως αναρχικοί, γιατί είναι πολύ εύκολο να διεισδύσουν. Γρηγόρη, λειτουργούμε με το συναίσθημα αλλά η διεθνής πολιτική δεν έχει καμία σχέση με το συναίσθημα· έχει σχέση μόνο με το συμφέρον, το χρήμα και την δύναμη, ενώ έχει σχέση και με την παράνοια. Υποθέτω πως γνωρίζεις τον Αμερικανό Wesley Clark, πρώην διοικητή των στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, και μάλλον έχεις δει το βίντεο με τη συνέντευξή του στο Democracy Now για τις αποφάσεις της κυβέρνησης των ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001.

Τα έχει πει όλα ο Wesley Clark.
Γρηγόρη, ας είναι ο καθένας με όποιον θέλει να είναι. Είναι και κάπως αστείο να είμαστε με τη μια χώρα ή με την άλλη -λες και παίζουν μπάλα στο Παγκόσμιο Κύπελλο-, ενώ αφενός δεν έχει καμία σημασία με ποιον είμαστε και αφετέρου είναι ένα παιχνίδι δύναμης και επιρροής. Ταπεινή μου γνώμη είναι να μην προσπαθείς εσύ, εγώ ή ο οποιοσδήποτε να πούμε στους άλλους τι να σκέφτονται και με ποιον να είναι. Γράφουμε για προσωπική εκτόνωση, δεν επηρεάζουμε καμία κατάσταση, όπως δεν την επηρέασαν λαμπερά μυαλά που έγραψαν αριστουργήματα.
Κάποτε, ο Βασίλης είχε γράψει ένα κείμενο για την Αποδοχή.
Εμένα με βοήθησε πολύ αυτό το κείμενο.
Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.