Η πραγματική ληστεία δεν είναι ποτέ στα νέα
Φίλε μου Πιτσιρίκο,
Η ανάλυση δύο πρόσφατων ειδήσεων της επικαιρότητας, της “κινηματογραφικής ληστείας” στο Λούβρο και της απαγόρευσης των δημόσιων συναθροίσεων στον δημόσιο χώρο του Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, προσφέρει μια ευκαιρία να δούμε αυτά τα νέα γι’ αυτό που πραγματικά είναι, παρά γι’αυτό που μας παρουσιάζουν πως είναι.
Μέσα σε αυτά, μπορεί κανείς να δει αρκετές από τις παθογένειες της σύγχρονης κοινωνίας, και πού χρειάζεται κανείς να επικεντρωθεί, αν δεν θέλει να συνεχίσει να είναι υποχείριο των εμπόρων της προσοχής.
Αν και φαινομενικά άσχετα θέματα μεταξύ τους, αυτά τα δύο νέα της επικαιρότητας αντικατοπτρίζουν κεντρικά ζητήματα της βλακείας που μας δέρνει. Η απόλυτη ιδεολογική κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού στα μυαλά μας, η κρίση πολιτικής νομιμοποίησης στις χώρες του αυτοκρατορικού πυρήνα, η διάβρωση της συλλογικής συνείδησης, η παντελής έλλειψη στοιχειώδους ανθρωπιάς, όλα, βρίσκονται μέσα σε αυτά τα δύο νέα της επικαιρότητας. Αλλά οι περισσότεροι δεν κοιτούν τίποτα από αυτά.
Η εξύμνηση του πλούτου και του θεάματος, συνδυαστικά, έχει καλλιεργήσει στις μέρες μας στρατιές εξουθενωμένων εργαζομένων και καταπιεσμένων, που καίγονται καθημερινά μπροστά σε μια οθόνη βλέποντας αλλεπάλληλες σειρές και ταινίες για τις ζωές των πλουσίων, της αριστοκρατίας, των βασιλιάδων, των CEO, και των άλλων άριστων. Γι’αυτό και έχουμε ένα κάρο θέματα πολύ πιο επείγοντα στη ζωή μας να ασχοληθούμε, αλλά η κοινωνία του θεάματος μας αποσπά τη προσοχή με κουτσομπολιό, και “κινηματογραφικές ληστείες” τύπου Casa de Papel.
Η διαρκής υποβάθμιση της πολιτικής σε αντι-πολιτική, σε κουτσομπολιό και κομματικό οπαδισμό, καθώς και η νεοφιλελέ απουσία των ψηφοφόρων από κάθε ουσιαστική πολιτική δράση, πέραν της συμβολικής, έχει καταντήσει την πολιτική μετά από χιλιάδες χρόνια κοινωνικής εξέλιξης και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη Ιστορία, σε καταναλωτικό προϊόν.
Καταναλωτικό προϊόν είναι επίσης και η συζήτηση για την ιερότητα ή μη του μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη που “ξέσπασε” στη Βουλή τις προηγούμενες μέρες, σχετικά με το αν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών στη δημόσια συνάθροιση και την διαμαρτυρία, εκτείνεται σε δημόσιους χώρους που συχνάζουν οι πολιτικοί που κυβερνούν τη χώρα, όταν αυτοί νομοθετούν για το ξεπούλημα της.
Συζητάμε σοβαρά για όλα αυτά, και το θέαμα συνεχίζεται. Αν ήμασταν ειλικρινείς για την αγανάκτησή μας, θα ήμασταν όλη μέρα στους δρόμους. Και δεν θα το κουνούσαμε από εκεί. Αλλά δεν το κάνουμε. Δεν το κάνουμε γιατί σπαταλάμε τις ώρες μας στο θέαμα, παρά στην ουσία.
Η είδηση μιας “κινηματογραφική” ληστείας σε ένα παγκόσμιο σύμβολο αποικιοκρατικής γενοκτονικής ρατσιστικής βίας, όπου αντικείμενα “τεράστιας αξίας” —ένα μάτσο λαμπερές πέτρες— βουτηγμένα στο αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων που σφαγιάστηκαν για να βρίσκονται εκεί, παρουσιάζεται ως κάποιο αστυνομικό δράμα προς εξέλιξη, μεταφέροντάς μας τις εξελίξεις ζωντανά, μέχρι το επόμενο αστυνομικό δελτίο.
Μια από τις λέξεις κλειδιά, είναι, φυσικά, η λέξη “ληστεία”. Δηλαδή, οι αρθρογράφοι της επικαιρότητας θέλουν να μας πουν ότι μπορώ να πάω σπίτι τους, να σφάξω τους παππούδες τους, να σκλαβώσω τους ίδιους και τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, να τους κλέβω τη ζωή, τον μόχθο και τον πλούτο τους για γενιές και να τα κάνω κοσμήματα για τις πλούσιες φιλενάδες μου, αλλά, όταν μπουκάρουν κάποιοι μασκοφόροι και μου τα πάρουν, τότε το σημαντικό σε όλο αυτή την ιστορία είναι η παραβίαση του σπιτιού, και βλάβη στην κλεμμένη μου ιδιωτική περιουσία;
Αλήθεια; Μα, όταν κλέβεις από τον κλέφτη δεν είναι κλοπή, είναι ανακύκλωση. Αναδιανομή πλούτου με πολύ πιο ειρηνικούς όρους, και χωρίς κανένα πραγματικό θύμα, πέρα από ένα μάτσο πέτρες και ένα σκασμό ασφάλιστρα που πρέπει τώρα να πληρωθούν στο Λούβρο.
Η “κινηματογραφική” φύση της ληστείας υποδηλώνει ξεκάθαρα τη λειτουργία της “κοινωνίας του θεάματος” στο ψηφιακό μας Πανοπτικό. Στην αρένα αυτή, η πολιτική έχει μετατραπεί σε αγορά και πώληση καταναλωτικών προϊόντων, όπου ο φασισμός, τα εγκλήματα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ο ακτιβισμός κατά της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, η γενοκτονία των Παλαιστινίων η ίδια, τα κέρδη ρεκόρ των εταιρειών όπλων που χρηματοδοτούν τις κυβερνήσεις μας που στηρίζουν τη γενοκτονία, και ένα “έγκλημα” του αστυνομικού δελτίου, προωθούνται με τις ίδιες μεθόδους και καταλαμβάνουν τον ίδιο χώρο που καταλαμβάνεται για την πώληση απορρυπαντικών, υπηρεσιών trading σε κρυπτονομίσματα, και τις νέες κεραλοιφές για τη φαλάκρα.
Η χολιγουντιανή κατήχηση τραβά την προσοχή του κοινού, ενώ οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύονται τις σκιές από τα φώτα της δημοσιότητας στον άρτο και το θέαμα για να εφαρμόσουν το πλιάτσικο τους στις ζωές μας και το μέλλον αυτού του κόσμου. “Ληστεία” είναι, λοιπόν, η κλοπή από ένα ρατσιστικό αυτοκρατορικό αποικιοκρατικό απολειφάδι, όπως είναι το μουσείο του Λούβρου, αλλά το ότι ο Jeff Bezos έχει να πληρώσει φόρους καμιά εικοσαετία την ώρα που κερδίζει δισεκατομμύρια μέσω της εκμετάλλευσης των εργαζομένων στα εργοστάσια της Amazon στη Γαλλία και αλλού στον κόσμο, είναι απλά Τρίτη.
Η αντικοινωνικότητα του εγκλήματος της υπεξαίρεσης πλούτου δεν εκτείνεται ποτέ προς τους πλούσιους, βλέπεις. Αυτοί είναι “τιτάνες επιχειρηματικότητας”, ενώ οι άλλοι είναι ληστές.
Η σφοδρή αντιπαράθεση δεν γίνεται ποτέ στη Βουλή για θέματα που αφορούν την υγεία, την ποιότητα ζωής, τις υποδομές της χώρας, ή το γεγονός ότι έχει ξεπουληθεί κάθε περιουσιακό της στοιχείο για 99 χρόνια, για να σωθούν ένα μάτσο τράπεζες και “επιχειρηματικοί τιτάνες”. Μπα. Τα θέματα που τους ανεβάζουν το αίμα είναι σχετικά με το κενοτάφιο Μνημείο ενός Αγνώστου Στρατιώτη, κατατέθοντας μάλιστα και “ένσταση αντισυνταγματικότητας”. Όπα ρε, σιγά μη φύγει κανένας πόντος.
Δηλαδή όλα τα άλλα είναι συνταγματικά, και κρατούσατε την ένσταση στο μανίκι μέχρι τώρα;
Κάθε μέρα ένσταση έπρεπε να υποβάλουν.
Αλλά αυτό είναι το επίπεδο πολιτικής που ανεχόμαστε, 15 χρόνια μετά την χρεοκοπία της χώρας: μια γραφειοκρατία μαφιόζων εγκληματιών ποινικών, που διαχειρίζεται τα όρια της καταστροφής της ζωής των πολιτών, της υγείας τους, και του μέλλοντος της νέας γενιάς που θα διαδεχθεί τα εξαντλημένα κορμιά τους.
Οι κυβερνήσεις πάντα θα τείνουν όλο και περισσότερο προς ελιτίστικες μορφές διακυβέρνησης, μέχρι να τους σταματήσει κάποια ισχυρότερη πολιτική δύναμη. Η ασυδοσία τους δεν γνωρίζει κανένα όριο, και κανένα έλεος.
Ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους θέση, όσο βρίσκονται εντός του καπιταλιστικού συστήματος, για να βρεθούν κοντά σε θέσεις εξουσίας, αυτό σημαίνει ότι είναι αποφασισμένες να υποστηρίξουν ένα τερατούργημα αυταρχισμού, προπαγάνδας και καταστολής για να προστατεύσουν ένα μάτσο πλούσιους σακαφλιάδες, παρά τους πολίτες που εκπροσωπεί το αξίωμα τους, και το προνόμιο που τους παρέχει.
Α, και που είστε, μην ξεχάσουμε να ρίξουμε κανένα δάκρυ, κανένα σχόλιο, και κανένα like and subscribe για τον θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου. Καλό καζάνι και σ’ αυτόν.
Η κωλοτούμπα ήταν πάντοτε το πραγματικό εθνικό μας σπορ, από αρχαιοτάτων χρόνων, δεν ξεκίνησε με τον Αλέξη. Ούτε θα σταματήσει με αυτόν.
Απλά να υπενθυμίσω, ότι η χώρα βρίσκεται στην 89η θέση της Ελευθερίας Τύπου, μία θέση κάτω σε σχέση με πέρυσι, και δύο θέσεις πιο πάνω από το ψευδοκράτος της Κύπρου. Ας κλικάρουμε άφοβα, λοιπόν, στις σελίδες τους. Όλα σκουπίδια, κουτσομπολιό και προπαγάνδα είναι, δεν τρέχει τίποτα.
Από το μακρινό Αμστελόδαμο, με αγάπη,
Κώστας
(Φίλε Κώστα, για μια ακόμα φορά σκέφτομαι πως ο Μπιουνγκ Τσουλ Χαν έχει εξηγήσει άψογα και την εποχή του νεοφιλελευθερισμού και τη συμπεριφορά των ανθρώπων σε αυτό το πλαίσιο. Όσο για την πραγματική ληστεία, το έχει γράψει εξαιρετικά ο Πασκάλ πριν από αιώνες: «Δεν πρέπει ο λαός να αισθάνεται την αλήθεια του σφετερισμού: ο σφετερισμός που πραγματοποιήθηκε κάποτε παράλογα, εμφανίζεται τώρα ως λογικός. Αν δεν θέλουν να πάρει σύντομα τέλος, πρέπει να τον παρουσιάζουν ως αυθεντικό, αιώνιο και να αποκρύπτουν την απαρχή του.». Κώστα, όταν όλα είναι λάθος και παρανοϊκά, δεν έχει νόημα να προσπαθείς να κάνεις μικρές διορθώσεις ή να επικαλείσαι τη λογική, όπως δεν έχει νόημα σε ένα γκρεμισμένο σπίτι χωρίς σκεπή να σκέφτεσαι σε ποιον τοίχο να βάλεις τον πίνακα. Το σύστημα πρέπει να διαλυθεί. Και διαλύεται. Πάνω μας. Χιλιάδες πράγματα μας αποσπούν την προσοχή, αλλά εγώ ξέρω πως έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε, και έχουμε το δικαίωμα να διεκδικήσουμε την ευτυχία, μακριά από την πολλή συνάφεια του κόσμου. Τα χρόνια περνούν πολύ γρήγορα και ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος να αναλώσουμε τη ζωή μας -τη μια και μοναδική ζωή μας- σε καθημερινές ανοησίες χωρίς τέλος. Και όταν ο άνθρωπος φτάσει σε φάσμα θανάτου, θα είναι τραγικό να διαπιστώσει πως δεν έζησε αλλά κατανάλωνε ηλιθιότητες. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.