Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών

Έτυχε να καθίσω δίπλα τους. Σε ένα χωριό έξω από την Λάρισα. Σε μια καντίνα του δρόμου.

Επαρχιώτες έμποροι και βιοτέχνες πρέπει να ήτανε και οι τρείς τους.

Το κατάλαβα, από αυτά που συζητούσανε. Έστω και αν η τοπική διάλεκτος, με εμπόδιζε να προσδιορίσω, τι ακριβώς δουλειά κάνανε.

Ήταν όμως, άνθρωποι της πιάτσας. Και τα σιχτίρια τους ρίχνανε, όπου η συζήτηση το απαιτούσε, και για γκόμενες μιλούσανε, την ώρα που κατέβαζαν τα τσίπουρα τους.

Μέχρι και παζάρια από το κινητό, έκανε ό ένας σε ντόπιο εργολάβο.

Φιλαράκια από τα σχολικά τους χρόνια, ήτανε και οι τρείς. Έτσι μου είπαν, όταν μου έπιασαν την κουβέντα. Με είδαν να κάθομαι μόνος και με ρώτησαν, αν έχω καμιά δουλειά στο χωριό τους.

«Στο δικό σας, όχι» τους απάντησα, ευγενικά μεν, κοφτά δε. Δεν ήθελα να ανοίξω κουβέντα. Ήθελαν εκείνοι, φαίνεται.

Να πω την αλήθεια μου, και τους τρεις τους γούσταρα σαν τύπους.

Μάθανε τι δουλειά έκανα, τους είπα ότι εργάζομαι σε μεγάλη ξένη εταιρεία, και τους ρώτησα την γνώμη τους για ένα Λευτέρη Χ. από την περιοχή.

Θα υπέγραφα μαζί του μια σύμβαση και οπωσδήποτε μια θετική γνώμη θα ανέβαζε την εκτίμησή μου για το πρόσωπο του υποψήφιου πελάτη μου.

«Τον Λευτέρη, ρε, δεν ξέρουμε; Αυτόν που μαζεύει τους σπόρους και φτιάχνει pellets;» μου απάντησε ό ένας από αυτούς. «Το παίζει άρχοντας. Με γραβάτα και γιλέκο, πάντα. Να τον προσέχεις» συνέχισε να μου λέει. «Φαίνεσαι καλό παιδί».

Τον ευχαρίστησα για τα καλά του λόγια, αλλά δεν έδωσα συνέχεια. Δεν ήθελα να επεκταθώ στις λεπτομέρειες μιας πιθανής τοπικής αντιζηλίας.

Ήταν και ένα mail, στο οποίο έπρεπε να απαντήσω μέσα από το κινητό μου, και έτσι βγήκα από την συζήτηση με τους τρείς αυτούς, άγνωστους σε εμένα ανθρώπους, που ούτε τα ονόματα τους δεν είχα ενδιαφερθεί να ρωτήσω.

Όχι. Αυτοί οι τρείς δεν ήτανε, ούτε στελέχη εταιρειών, ούτε κάποιοι σοβαροί επιχειρηματίες.

Γραβάτες δεν φορούσαν, και στα λόγια αυτών που δεν φορούν γραβάτες, δεν πρέπει να δίνουμε πολύ σημασία, μας πρότεινε πρόσφατα ένας νέος λεξικογράφος στην παρουσίαση ενός βιβλίου του μπροστά σε πολιτικούς.

Που, όλοι τους- με εξαίρεση τον Ψαριανό που είναι αριστερός- φορούσαν γραβάτα.

Ετοίμαζα λοιπόν την απάντησή μου, για το mail που είχα πάρει, αλλά είχα στήσει και αυτί. Να ακούω, τι λένε. Γελούσανε και βρίζανε.

Ποιόν βρίζανε; Τον Λευτέρη. Τον υποψήφιο πελάτη μου. Για κάτι λεφτά που είχε φάει στον έναν από τους τρείς τους.

Δεν με πολυένοιαζε η συναλλακτική συμπεριφορά του Λευτέρη Χ. Εμείς θα αγοράζαμε το προϊόν του. Το τμήμα ποιοτικού ελέγχου, δεν θα έδινε έγκριση για πληρωμή, εάν το πράγμα που μας πουλούσε δεν κάλυπτε κάποιες προδιαγραφές.

«Ρε, τον πoύστη, τον Λευτέρη» συνέχιζε ό ένας από αυτούς τους τρείς.

«Πώς με έριξε, ο κ@ριόλης, με εκείνο το τιμολόγιο. Μου ζήτησε να του γράψω, ότι παρέδωσα δέκα τόνους λιγότερο. Πάω στο γραφείο του να του ζητήσω την διαφορά σε μετρητά, ένα γραφείο, παιδιά, γεμάτο εικόνες από Χριστούς και Παναγίες. Μαστούρωνες από τα λιβάνια, που καίγανε στο δωμάτιο μέσα. Δέκα χιλιάρικα μου έφαγε το @ρχίδι. Και έκανε πως δεν θυμότανε, τι είχαμε συμφωνήσει. Να τα έβρισκα με τον λογιστή του, μου είπε. Και ο λογιστής να μου λέει, θα σου πληρώσω ό,τι γράφει το τιμολόγιο».

Δεν ξέρω αν ο άγνωστος αυτός επαρχιώτης είχε πλακώσει στο ξύλο, τον Λευτέρη, για αυτό που του έκανε. Μου ακούγονταν σαν μια συνηθισμένη διαφορά μεταξύ συναλλασσόμενων, που ό ένας προσπαθεί να ρίξει τον άλλο. Τώρα, ποιος έριξε ποιόν, άντε να το βρείς.

«Τους έχω μάθει, ρε μ@λάκα, καλά αυτούς με τους πολλούς σταυρούς και τα εικονίσματα» απάντησε ό άλλος της παρέας.

«Τετρακόσια κιλά καλαμπόκι, μου έφαγε στο ξεφόρτωμα, ένας από δαύτους» είπε. «Τρείς αγίους στο ταμπλό του αυτοκινήτου του, είχε ο αγύρτης. Ο ένας ήταν ο Άγιος Χριστόφορος. Ε, σκέφθηκα. Για να έχει τόσους Άγιους στο αυτοκίνητο, θα είναι τίμιος άνθρωπος. Την πάτησα και από τότε τον διπλοζυγίζω».

Η κουβέντα τους άρχισε να με ενδιαφέρει.

«Κι αν κάνουν το ίδιο και στην εταιρεία μας» σκέφθηκα. Γύρισα και τους κοίταξα. Δεν μου έδωσαν σημασία και συνέχισαν να λένε τα δικά τους.

Ήταν φαίνεται η σειρά του τρίτου να μιλήσει. Ήταν ο πιο μάγκας της παρέας.

-Εγώ, όταν παραλαμβάνω πετρέλαια, ρωτάω τον οδηγό, που μου τα φέρνει: «Έχεις εικόνα μέσα στο αμάξι, ρε;». Αν μου πει ναι, δεν τον αφήνω να ξεφορτώσει μόνος του. Ξέρω ότι θα με κλέψει. Τον στέλνω στην πλάστιγγα με συνοδεία.

Και είχε σκάσει στα γέλια, γιατί θυμήθηκε ότι, μια φορά στο τρακτέρ, του είχαν χρεώσει πενήντα λίτρα παραπάνω από ό,τι χωράει το ρεζερβουάρ.

Με είδαν που γέλασα και εγώ. Πήρε θάρρος, αυτός ο μάγκας, ο τρίτος της παρέας, και απευθύνθηκε σε μένα.

«Το γελάς, πατριώτη;» με παρατήρησε. «Αυτοί με τις αγιαστούρες, τα θυμιατά και τις εικόνες, είναι όλη η μαφία της περιοχής μας. Την Κυριακή πρωί στην εκκλησία, πρώτο στασίδι κάθονται. Και το βράδυ, όλοι στις πoυτάνες της Λάρισας πάνε».

«Δεν λέω, και εμείς στις πoυτάνες πάμε» συμπλήρωσε ο προηγούμενος, γυρίζοντας την καρέκλα του προς το μέρος μου. «Αλλά δεν είμαστε ούτε τοκογλύφοι, ούτε απατεώνες».

Είπαν και άλλες πολλές ιστορίες.

Για παπάδες που αγιάζουν τρακτέρ με το κομμάτι και ευλογάνε σπορές με το στρέμμα.

Για καλόγερους από μοναστήρια, που είχαν ανοίξει παρτίδες με εισαγωγείς εικόνων από την Κίνα.

Για καλόγριες λεσβίες, για παιδόφιλoυς επίτροπους ακόμη και για μια ομαδική μ@λακία, που έπιασαν να παίζουν παιδιά του Κατηχητικού μπροστά στον παπά της ενορίας.

Και άλλα πολλά είπανε.

Μόνο για τους μοναχούς τους Άγιου όρους δεν είπανε κουβέντα.

Αυτούς που αντάλλασσαν καταπατημένες λίμνες με ακίνητα του Δημοσίου.

Άλλωστε, τι να πουν για αυτούς; Ήταν όλοι τους αθώοι. Τους είχε απαλλάξει η Δικαιοσύνη.

Γ.Κ.

(Αγαπητέ φίλε, μεγάλη μπίζνα το ράσο. Και οι πολύ ένθεοι -αυτοί που διατυμπανίζουν την πίστη τους- είναι οι μεγαλύτεροι απατεώνες. Πάσχα έρχεται, ας προσέξουμε ποιοι είναι αυτοί που αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τον Επιτάφιο. Η εμπειρία μου λέει πως είναι τα μεγαλύτερα λαμόγια. Ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησία θα αποτελούσε μεγάλο χτύπημα για πολλές τσέπες. Γι’ αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Χώρια που πρέπει τα χάπατα -εκτός από όλους τους άλλους φόβους- να έχουν και τον φόβο του Θεού. Για να είναι πάντα προσκυνημένοι. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.