ΣΤΕΚ – Τα φυλάκια του τρόμου

Γεια σου πιτσιρίκο,
Πριν από μερικές μέρες, διάβασα ότι ο Καμμένος ήθελε να ξανανοίξουν τα φυλάκια στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Αν δεν κάνω λάθος, εννοούσε τα περιβόητα ΣΤΕΚ (Δεν γνωρίζω τι σημαίνουν τα αρχικά και ούτε με ενδιέφερε ποτέ να μάθω). Όταν ήμουν φαντάρος το ’92 στο Άργος Ορεστικό της Καστοριάς, θυμάμαι ερχόντουσαν στο στρατόπεδο κάποιοι αξιωματικοί και μας πρότειναν να πάμε να μείνουμε σε αυτά τα φυλάκια γιατί “είχε πολύ χαβαλέ, θα περάσετε ωραία”.

Όταν έμαθα τι ακριβώς συνέβαινε εκεί, άλλαξα άποψη για την ανθρωπότητα, για τον Έλληνα, γενικά για όλους και για όλα.

Τα περιβόητα ΣΤΕΚ ήταν φυλάκια διασκορπισμένα στα βουνά, τα οποία, λόγω του ανοίγματος των ελληνοαλβανικών συνόρων, είχαν σκοπό να “συλλάβουν” τους εισερχόμενους εξαθλιωμένους μετανάστες από την Αλβανία.

Το ρήμα “συλλαμβάνω” χρησιμοποιείται κατ’ ευφημισμό. Οι στρατιώτες που πηγαίναν εκεί, κάποιοι εθελοντικά, παραλάμβαναν αυτά τα εξαθλιωμένα ανθρωπάκια, τα πήγαιναν μέσα σε κάποιο κλειστό χώρο, τα βασάνιζαν, τα πλάκωναν στο ξύλο, τα δολοφονούσαν και, πραγματικά, δεν ρώτησα ποτέ και δεν θέλω να ξέρω τι συνέβαινε με τις γυναίκες και τα μικρά παιδάκια.

Όταν με πήραν κι εμένα εκεί ένα βράδυ ως νεοσύλλεκτο να “φυλάξω”, μου έδωσαν ένα όπλο γεμάτο και με έβαλαν μπροστά σε 3-4 τέτοια εξαθλιωμένα και κατατρομαγμένα πλάσματα και μου είπαν επί λέξη: “Όποιος κουνηθεί, πυροβόλα τον”.

Εγώ πρότεινα το όπλο μου και τους είπα “please don’t move, μην κουνηθείτε καθόλου, παρακαλώ πολύ”. Ένας από αυτούς με κοίταξε στα μάτια, κατάλαβε ότι δεν ήθελα να τους κάνω κακό και μου έγνεψε σαν να μου έλεγε “μην ανησυχείς, δεν θα πάμε πουθενά”. Ούτως ή άλλως, δεν μπορούσαν να κουνηθούν από την κούραση της εξοντωτικής διαδρομής που τους έφερε σε αυτό το κολαστήριο. Ένα από τα δεκάδες τέτοια κολαστήρια που έγιναν χώρος ψυχαγωγίας του ελληνικού στρατού.

Θυμάμαι ακόμα τη χαρά των νεοσύλλεκτων που θα τους δινόταν η ευκαιρία κάποιο βράδυ, να δείρουν ή και να σκοτώσουν ακόμα, χωρίς κανένας να τους πειράξει, χωρίς ποτέ να έχουν τύψεις για το έγκλημά τους. Ίσα ίσα, θα μπορούσαν την επόμενη μέρα να περιγράψουν υπερήφανοι την εμπειρία τους στο ΚΨΜ, στο λόχο τους, στην οικογένειά τους.

Μια μέρα, στην πρωινή αναφορά, ο διοικητής μας είπε: “… και όσοι από εσάς πάτε τα βράδια στα ΣΤΕΚ, θα σας παρακαλέσω πολύ να προσέχετε με τη χρήση των όπλων γιατί είστε άπειροι. Έμαθα ότι σκοτώθηκε κάποιος. Σας παρακαλώ πολύ, λίγο προσοχή με τα όπλα”. Τόση σημασία είχε ο θάνατος ενός Αλβανού. Σαν να έσπασε ένα βάζο.

Αυτός ο Αλβανός, σκεφτόμουν, μάλλον έκανε τη μαλακία και κουνήθηκε, την ώρα που τον πρόσεχε κάποιο αμούστακο με δηλητηριασμένο κεφάλι. Θα μπορούσα να τον είχα πυροβολήσει εγώ. Αλλά οι δικοί μου δεν κουνήθηκαν. Πάλι καλά.

Χαίρομαι που δεν ήμουν εγώ. Μετανιώνω βέβαια που δεν την άναψα σε κάποιο συμπατριώτη μου την ώρα που έκανε αυτά τα εγκλήματα. Αλλά δεν ήξερα ακόμα, δεν καταλάβαινα πολλά. Τότε πρωτοπερπάτησα το γιοφύρι που ενώνει το έγκλημα με την κατανόηση.

Το τάγμα ήταν το 576 ΤΠ στο Άργος Ορεστικό (Τάγμα νεοσυλλέκτων). Δεν θυμάμαι ονόματα. Ελπίζω όμως η ζωή να τους το ανταπέδωσε. Καμιά φορά το κάνει.

Γ.

(Αγαπητέ φίλε, δεν μπορώ να κάνω κανένα σχόλιο. Να είστε καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.