Φοβάμαι το φασισμό
Πιτσιρίκο καλησπέρα.
Καταρχάς, στις εκλογές του Γενάρη δεν ψήφισα, όπως όλη η γενιά του 1997. Τσίπρα θα το έριχνα. Εγώ σήμερα δεν ντρέπομαι, εκείνος όμως;
Φυσικά και δεν φοβήθηκα τη δραχμή στο δημοψήφισμα, όπως όλη σχεδόν η γενιά μου.
Για τα capital control φυσικά και χέστηκα -όπως και για τα κουρέματα- καθώς τίποτα δεν είχα να χάσω.
Ούτε με το μνημόνιο 3 φοβήθηκα. Από μια περίοδο και μετά, ήταν αναμενόμενο και πραγματικά πιστεύω ότι μπορεί να ανατραπεί.
Σήμερα όμως φοβάμαι. Και φρικάρω. Μάλλον το πρώτο πιο πολύ.
Φοβάμαι τα παιδάκια στο σποτάκι της Χρυσής Αυγής που έτσι ξεδιάντροπα ξετυλίγουν τον “πατριωτισμό” τους κάτω από μουσική υπόκρουση παιδικής χαράς όσο φοβάμαι και τους γονείς τους.
Άλλο τόσο με φοβίζει το ποστ ενός, μέχρι πρότινος, συμμαθητή μου στο Facebook με το οποίο εγκωμιάζει την Χρυσή Αυγή και τους εκπροσώπους της.
Με λίγα λόγια φοβάμαι γιατί ο φασισμός χτύπησε την πόρτα και κάποιοι του άνοιξαν.
Τώρα πια έχει περάσει το κατώφλι μας και βλέπει Πρετεντέρη στον καναπέ μας.
Εγώ τον φοβάμαι. Άλλοι τον αποδέχονται, με άλλοθι τον σεβασμό στη δημοκρατία. Αυτούς απλά τους σιχαίνομαι.
Φοβάμαι λοιπόν, όχι για μένα, αλλά για εκείνους τους συνομήλικους μου, που αγνοούν ότι ο παππούς τους πέθανε για την ματαιοδοξία και την άνευ όρων μαλακία του ιδεολογικού τους πατέρα.
Εγώ ξέρω τι πιστεύω, ξέρω ότι ούτε το ένα τρίτο αυτών δεν εκφράζεται από τον Τσίπρα και το παρεάκι του.
Το μόνο που τους αναγνωρίζω είναι εκείνο το “Δεν πρέπει να θέσουμε την Χρυσή Αυγή εκτός νόμου αλλά ενώπιον του νόμου” που ούτε αυτό, ουσιαστικά, κατάφεραν.
Ξέρω επίσης, ότι η πολυπόθητη ελπίδα υπάρχει όσο υπάρχουμε εμείς.
Αν όμως οι καλοθελητές, που είναι πια πολλοί, καταφέρουν να μας βάλουν στον γύψο, δεν ξέρω πόσοι θα κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα.
Δεν ξέρω πόση δύναμη έχει και, κυρίως, πόση έχουμε πια εμείς.
Μελίνα
Υ.Γ. Πιτσιρίκο, (τον) φοβάσαι όσο εγώ; Ελπίζω όχι.
(Αγαπητή Μελίνα, δεν φοβάμαι τον φασισμό. Ή καλύτερα, τον φοβάμαι -τώρα που ο φασισμός και ο ρατσισμός φουντώνουν ξανά στην Ευρώπη- αλλά όχι περισσότερο από όσο φοβάμαι τους “συντρόφους” που αποδείχτηκαν καθάρματα. Αυτοί με τρομοκρατούν. Γιατί κι αυτοί έχουν ευθύνη για τον φασισμό. Υπάρχουν λόγοι που οι άνθρωποι γίνονται φασίστες. Φασίστας γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Επειδή μιλάω με όλους τους ανθρώπους, κάποιοι από τους “φασίστες” στη χώρα μας δεν είναι φασίστες. Είναι απλά πολύ θυμωμένοι άνθρωποι και χωρίς τα πνευματικά και ψυχικά εφόδια, για να διαχειριστούν τον θυμό τους. Εντάξει, υπάρχουν κι αυτοί που δεν αγαπήθηκαν. Άνθρωποι που δεν πήραν τα χάδια που ήθελαν. Κι αν δεν αγαπηθείς, ή άγιος ή κτήνος. Να είσαι καλά. Και να μην φοβάσαι. Οι άνθρωποι, όταν κάνουν έρωτα, δεν φοβούνται. Αν και είναι απόλυτα εκτεθειμένοι και ευάλωτοι εκείνη τη στιγμή. Αλλά τότε είναι και ανίκητοι. Ανθ’ ημών, η αγάπη.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.