Στη συγκέντρωση των δημοσιογράφων
Όταν λείπει μια κότα από το κοτέτσι, οι άλλες κότες αδιαφορούν πλήρως. Συνεχίζουν να κάνουν ό,τι έκαναν και πριν, χωρίς να αναρωτιούνται αν την κότα που απουσιάζει την έφαγε ο κακός λύκος ή ο κακός ιδιοκτήτης της. Μέχρι να έρθει η σειρά τους.
Στα ΜΜΕ αυτές τις ημέρες γίνεται ο κακός χαμός. Δημοσιογράφοι απολύονται κατά δεκάδες, αλλά οι δημοσιογράφοι που δεν απολύονται δεν αναφέρονται ποτέ στους συναδέλφους τους που απολύθηκαν.
Για να είμαι ακριβής, το συζητάνε συνέχεια μεταξύ τους αλλά δεν το γράφουν στις εφημερίδες που δουλεύουν και δεν το λένε στις τηλεοπτικές κάμερες και στα μικρόφωνα του ραδιοφώνου. Συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν πάρει χαμπάρι πως λείπουν καμιά πενηνταριά συνάδελφοί τους από τα γραφεία. Κάνουν δηλαδή σαν τις κότες που ανέφερα πριν.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως χτες έγινε απεργία στα ΜΜΕ -με αφορμή τις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και την υποβάθμιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας- αλλά σήμερα κανένας δημοσιογράφος δεν έχει το δικαίωμα να αναφερθεί σε όλα αυτά στο μέσο που εργάζεται. Γιατί δεν είχαμε ενημέρωση χτες; Έτσι! Για πλάκα! Ξύπνησαν όλοι οι δημοσιογράφοι της χώρας με νεύρα και δεν πήγαν στη δουλειά!
Είναι αξιοπερίεργο πως οι μόνες πληροφορίες που έχουμε για το τι συμβαίνει στα ΜΜΕ τους τελευταίους μήνες προέρχονται από το διαδίκτυο – μόνο στο διαδίκτυο είναι ελεύθεροι οι δημοσιογράφοι. Τις τελευταίες ημέρες έχουν γραφτεί απίστευτα πράγματα στο διαδίκτυο για την τρομοκρατία που ασκείται στους εργαζόμενους στα ΜΜΕ από τους εργοδότες τους, αλλά στα παραδοσιακά ΜΜΕ δεν συγκινείται κανένας.
Πήγα χτες στη συγκέντρωση της ΕΣΗΕΑ για συμπαράσταση στους δημοσιογράφους που γνωρίζω και αγαπώ – είναι πολλοί- και από το μυαλό μου περνούσαν διάφορες σκέψεις.
Για παράδειγμα –βλέποντας την οργή αλλά και την απόγνωση κάποιων δημοσιογράφων- σκεφτόμουν τι θα συμβεί αν στο επόμενο διάστημα κάποιος από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ αποφασίσει να οργανώσει κάποιον τηλεμαραθώνιο ή ραδιομαραθώνιο, για να εκφράσει την αγάπη του για το λαό της Αϊτής, της Ουγκάντας και της Ρουάντας ή να κάνει εκστρατεία για τα καμένα δάση και τα κόκκινα ελάφια που τυλίχτηκαν στις πύρινες λαίλαπες.
Όλοι θα έχουν την απορία πώς γίνεται κάποιος από τη μία να είναι τόσο φιλάνθρωπος με τους Ζουλού και ευαίσθητος με τα πεύκα και από την άλλη να είναι τόσο αναίσθητος και βάρβαρος με τους υπαλλήλους του. Θα γελάνε όλοι μαζί του – εκτός από τους μπράβους του.
Μια άλλη σκέψη που έκανα περπατώντας μαζί με τους δημοσιογράφους ήταν πως οι απεργίες δεν προβάλλονται από τα ΜΜΕ επειδή δεν έχουν χορηγούς. Αυτό λείπει από τις απεργίες: οι χορηγοί.
Αν η χτεσινή απεργία των δημοσιογράφων είχε χορηγό τη Marfin, θα ήταν πρώτο θέμα στα σημερινά δελτία ειδήσεων και θα έπαιζε για μια τουλάχιστον ώρα – άσε που, αν η απεργία των δημοσιογράφων είχε χορηγό, θα έβλεπες στην κορυφή της πορείας τον Πρετεντέρη, τον Παπαχελά και τον Χατζηνικολάου να κρατάνε πανό με το σύνθημα «Αλήτες-Ρουφιάνοι-Εκδότες-Καναλάρχες».
Αν η απεργία των δημοσιογράφων είχε χορηγό, η Τρέμη θα πετούσε γιαούρτια στον Πάνο Σόμπολο και ο Γιώργος Τράγκας θα πετούσε πέτρες στα ΜΑΤ. Ο Παύλος Τσίμας θα τάιζε μπριζόλες τον Λουκάνικο –τον σκύλο επαναστάτη-, γιατί είναι ευαίσθητος αριστερός και συμπονάει τα αδέσποτα.
Μετά από την πορεία, κατηφόρισα τη Μητροπόλεως και σκεφτόμουν πως οι μεγαλοεκδότες και οι καναλάρχες χαίρονται αλλά έχουν ηττηθεί. Δεν είναι καθόλου έξυπνοι και δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Οι εργοδότες που ταπεινώνουν τους υπαλλήλους τους, στην ουσία καταστρέφουν τις επιχειρήσεις τους. Η πρόσκαιρη νίκη τους είναι η ήττα τους.
Οι δημοσιογράφοι που έχασαν τις δουλειές τους είναι τυχεροί αλλά δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα. Τα ΜΜΕ –όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα- είναι στο τελευταίο στάδιο της παρακμής τους και σύντομα θα αποτελούν παρελθόν. Και οι δημοσιογράφοι θα είναι ελεύθεροι.
Το διαδίκτυο έχει ανάγκη τους δημοσιογράφους και οι δημοσιογράφοι έχουν ανάγκη το διαδίκτυο. Δεν αναφέρομαι στους τηλεδημοσιογράφους, τους δημοσιογράφους-νάρκισσους και όλες αυτές τις ψωνάρες που έκαναν σάιτ για να το παίξουν trendy καθοδηγητές της κοινής γνώμης και να δείξουν πως έχουν και ανθρώπινο πρόσωπο εκτός από το άθλιο τηλεοπτικό τους πρόσωπο. Εννοώ τους κανονικούς δημοσιογράφους – αυτούς που ήταν χιλιάδες στη χτεσινή συγκέντρωση. Το διαδίκτυο τους περιμένει.
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.