Ο Δον Ζουάν στη Ζάκυνθο
Χτες πήγα τη μαμά στο θέατρο· στον “Δον Ζουάν, η επιστροφή”, σε διασκευή και σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. Έχει γίνει παράδοση να έρχομαι στη Ζάκυνθο κάθε καλοκαίρι -πέρσι πήγαμε στον “Οθέλλο”-, για να πάω τη μαμά μου στον Γιώργο Κιμούλη. Είναι σαν τάμα. Της αρέσει πολύ της μαμάς ο Κιμούλης. Κι αφού αρέσει στη μαμά, εμένα μου περισσεύει.
Πρώτα ήπιαμε ένα καφεδάκι στον Κόκκινο Βράχο. Ευτυχώς, άνοιξε ξανά ο Κόκκινος Βράχος, γιατί έχει γεμίσει η πόλη της Ζακύνθου από άθλια νεοπλουτίστικα καφέ τύπου Μπουρνάζι -συγγνώμη Μπουρνάζι- και δεν είχα πού να πάω να πιω έναν καφέ.
Ο Κόκκινος Βράχος έχει και πιάνο. Μου αρέσουν πολύ τα καφέ που είναι παππουδιέρες. Γι’ αυτό μου άρεσε και το Zonar’s, μέχρι που το έκαναν σαν τα μούτρα τους. Πάντως, ο Κόκκινος Βράχος -χώρια που είναι το πιο ωραίο καφέ στη Ζάκυνθο- έχει και λογικές τιμές.
Ο Κόκκινος Βράχος -στον οποίο κάνω τρελή διαφήμιση επειδή είμαι ιδιοτελής και δεν θέλω να κλείσει ξανά, ώστε να έχω κάποιο μέρος να πίνω τον καφέ μου σαν άνθρωπος- έβγαλε τραπέζια και προς τη μεριά της θάλασσας. Με την ευκαιρία, με το καφενείο του Λουμπαρδιάρη τι γίνεται, πότε θα ανοίξει ξανά; Η χώρα υποτίθεται πως ψάχνει απεγνωσμένα να βρει χρήματα, ετοιμάζεται να ξεπουλήσει τα πάντα και το πιο ωραίο καφέ της Αθήνας, σχεδιασμένο από τον Πικιώνη -σε μια περιοχή που πλημμυρίζει από Αθηναίους- είναι εδώ και 7 χρόνια κλειστό. Φαντάζομαι πως αυτοί που έχουν τον “Διόνυσο” θα είναι πολύ χαρούμενοι…
Το Unfollow και ο Διονύσιος Σολωμός. Θα πάθαινε πλάκα ο Νιόνιος, αν μπορούσε να διαβάσει το Unfollow και να δει πόσο αριστεροί είμαστε. Κάτσε καλά.
Με τη συνεργασία και την πρωτοβουλία κάποιων καλών ανθρώπων, ο Δημοτικός Θερινός Κινηματογράφος “Χρήστος Νέγκας” άνοιξε και πάλι μετά από αρκετά χρόνια. Κάποιοι βλαμμένοι τον έκλεψαν και έκαψαν τα μηχανήματα πριν λίγο καιρό αλλά τώρα λειτουργεί κανονικά.
Όπα! Οι Opus έπαιξαν στη Ζάκυνθο. Θα θυμάστε το “Live is life” (Nanananana, all together now). Εγώ δεν μπορώ να το ξεχάσω. Κάθε φορά που το ακούω με πιάνει ναυτία.
Όταν φτάσαμε στο θέατρο, είχα μια αγωνία αν θα έρθει κόσμος γιατί οι Ζακυνθινοί είναι τυφλοί και δεν μπορούν να ευχαριστηθούν το θέατρο. Ήρθαν, πάντως, κάμποσοι. Βέβαια, οι θεατές στο θέατρο μειώνονται διαρκώς σε όλη τη χώρα και σύντομα θα μιμηθούμε την αρχαία Αθήνα που πλήρωναν τους πολίτες για να πάνε στο θέατρο.
Ο Κιμούλης είναι μεγάλος ηθοποιός. Εμένα μου άρεσε πολύ τη δεκαετία του ’80 -που είχε μπρίο και φρεσκάδα- αλλά μετά έμπλεξε με τη Δαμανάκη, τον Νταλάρα και διάφορους άλλους τέτοιους, και έπαθε μεγάλη ζημιά ο άνθρωπος. Τώρα μοιάζει να έχει συνέλθει.
Κάθε φορά που βλέπω τον Κιμούλη, θυμάμαι μια εμφάνισή του ως Νάνα Μούσχουρη τη δεκαετία του ’80 στο θέατρο Βέμπο, σε μια μετεπιθεώρηση των Λαζόπουλου-Ξανθούλη. Είναι ένα από τα πιο αστεία πράγματα που έχω δει στη ζωή μου. Κάποιος πρέπει να του πει να κάνει κωμωδία. Του το λέω εγώ.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη ήταν πολύ μοντέρνα. Από δω έκλεψε ο Ντάνι Μπόιλ την ιδέα με τα νοσοκομεία και τα κρεβάτια που παρουσίασε στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.
Κι εγώ αν ήμουν ηθοποιός, θα ήθελα να είμαι ο μοναδικός άνδρας στον θίασο, για να έχω χαρέμι. Και θα τις έντυνα νοσοκόμες και καλόγριες που είναι τρελή ανδρική φαντασίωση. Άξιος ο Κιμούλης. Άρεσε και στη μαμά. Ήταν πολύ χαρούμενη.
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.