Μαλθακοί και παλικάρια γίναμε ένα (πλέον και στο Σύνταγμα )

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, βλέπω γύρω μου πως έχει ξεκινήσει μια διαδικασία αποσύνθεσης τόσο εκτεταμένη που μου προκαλεί ναυτία. Δεν κατεβαίνω στο Σύνταγμα. Όχι γιατί φοβάμαι. Έχω ζήσει κινητοποιήσεις απο ηλικία μικρή. Ούτε γιατί αποθαρρύνομαι. Δεν πιστεύω σε εύκολες ούτε γρήγορες λύσεις, οπότε δύσκολα θα μπορούσα να περιμένω να αλλάξουν όλα ξαφνικά με μια επιτυχημένη απεργία, πορεία, κινητοποίηση και κατά συνέπεια η απουσία άμεσων απτών αποτελεσμάτων δεν είναι το πρόβλημα. Δεν κατεβαίνω γιατί αισθάνομαι κάπως αποκομμένος και ξένος με πολλές απο τις αντιδράσεις που βλέπω γύρω μου όταν έχω βρεθεί εκεί. Δεν μουτζώνω την Βουλή, δεν πιστεύω ότι το να την απαξιώσω σαν μέρος του θεσμού που λέγεται Δημοκρατία θα με ωφελήσει κάπου. Δεν προπαγανδίζω ότι έχουμε δικτατορία, κοινοβουλευτική ή μη, γιατί επίσης δεν το πιστεύω. Αν είχαμε, νομίζω θα συμφωνούσαμε άπαντες σε αυτό και δεν θα υπήρχε διχογνωμία.

Πιστεύω στην ισονομία, στις ίσες ευκαιρίες, στην προστασία του αδυνάτου, στην λειτουργία των θεσμών, στην ανάγκη του κοινωνικού κράτους. Αυτά με έμαθε η μητέρα μου , που μόνη της με μεγάλωσε με μισή σύνταξη και ένα ενοίκιο απο ένα δυαράκι που είχε μετά από 25 χρόνια δουλειά στην Γερμανία.

Τον χορό απο το μεγάλο φαγοπότι τον είδα απέξω μετά το 1990. Όπως κατάλαβες η μητέρα μου δεν δούλευε, έπρεπε να με μεγαλώσει. Άρα εκτός πραγματικής οικονομίας η ίδια, είδε αρκετούς να φτιάχνουν περιουσίες από το τίποτα, με αέρα και δανεικά, με τα λεφτά του κράτους και επιχορηγήσεις που έμπαιναν σε τσέπες αντί σε επιχειρήσεις. Μαζί με αυτή εκτός και εγώ. Θυμάμαι πως στο σχολείο δεν ψώνιζα ποτέ απο το κυλικείο και όταν τα παπούτσια μου τρυπούσαν τα φορούσα μέχρι την επόμενη προγραμματισμένη αγορά βάσει πλάνου, γιατί στα νοικοκυριά που το χρήμα είναι αγαθό λειψό, ο προγραμματισμός δεν γίνεται να βγεί εκτός πλάνου. Κι όμως μεγάλωσα πιτσιρίκο. Και έζησα , όπως έζησαν και οι άλλοι. Ταξίδεψα όσο μπορούσα, διασκέδασα όσο μπορούσα και άλλο τόσο ακόμα, ώντας παιδί και νέος. Έκανα φίλους , αγάπησα , έμαθα , δεν ξέρω πως αλλιώς να το πώ, έζησα. Χωρίς 200ευρα στην τσέπη και κάρτες απο τράπεζες, αλλά έζησα.

Δεν θέλω να πάω στο Σύνταγμα. Γιατί μιλάμε πολύ για τα χρήματα που θα χάσουμε. Τα χρήματα που παίρναμε και δεν θα πάρουμε. Και καταλαβαίνω ότι εγώ δεν είμαι έτσι. Εγώ ποτέ δεν είχα ευμάρεια και ξέρω πως ζεις και χωρίς πολλά. Όλοι αυτοί που βλέπω γύρω μου όταν πηγαίνω,που καταλαβαίνω πως η απόγνωση τους οφείλεται στο ότι δεν γνωρίζουν πως να ζήσουν χωρίς πολλά, είναι διαφορετικοί απο εμένα. Εγώ το μόνο που ζητώ είναι όσα ανέφερα στην αρχή της β παραγράφου. Αν η κοινωνία που χτίσαμε δεν ήταν σάπια ως το κόκκαλο, ίσως και να τα είχαμε ήδη.

Δεν προσπαθώ να να γίνω μελλό ούτε να πλασαριστώ σαν παιδί γνήσιο της εργατικής τάξης. Έχω αγαθά, όπως και πολλοί άλλοι , προσπαθώ να μην μου γίνονται βαρίδι και θηλία στον λαιμό όμως.Θα σου πώ αυτό και τελειώνω. Βλέποντας αγώνα ποδοσφαίρου στην Αθήνα με τον πατέρα της φίλης μου , που τυγχάνει να είναι Φινλανδός, με ρώτησε για τα καπνογόνα που άναψαν στις κερκίδες κατά την έναρξη. Με ρώτησε λοιπόν , γιατί τα ανάβουν εφόσον απαγορεύεται. Του απάντησα πως δημιουργούν ατμόσφαιρα και εφόσον το πρόστιμο είναι διαχειρίσιμο απο τις ΠΑΕ , προτιμούν να τα ανάβουν. Και με ρώτησε πάλι , γιατί όμως τα ανάβουν αφού απαγορεύεται. Σκεπτόμενος τον διάλογο αργότερα αντιλήφθηκα πόσο στρεβλή νοοτροπία έχουμε σαν κοινωνία. Ενεργούμε το παράνομο αν το κόστος είναι διαχειρίσιμο. Όχι σε ατομικό αλλά σε συλλογικό επίπεδο πλέον. Σε όλα και χωρίς διακρίσεις. Στην μπάλα, στην πολιτική, στον χώρο εργασίας.

Δεν θα μας σώσει κανένα μνημόνιο, ούτε θα μας καταποντίσει επίσης. Όπου φθάσαμε οφείλεται στον τρόπο που σκεπτόμαστε και στην παιδεία που μας λείπει σαν γενιά και σαν κράτος , συνολικά. Επανεκίνηση θέλουμε , αρχή απο το μηδέν γιατί το οικοδόμημα μας είναι σάπιο συθέμελα. Και εμείς τρέμουμε την αλλαγή μήπως και δεν υπάρχουν χρήματα. Ποιός τα χέζει τα χρήματα ρε πιτσιρίκο. Ζωή μας λείπει και δίψα για δημιουργία. Αλλίμονο και αν τα είχαμε…

(Αγαπητέ κύριε πόσο δίκιο έχετε. Κι εγώ είμαι υπεράνω χρημάτων, σαν κι εσάς· με ενδιαφέρει μόνο ο εσωτερικός κόσμος του άλλου. Ούτε εγώ πάω στο Σύνταγμα. Πάω στο γήπεδο και βλέπω ποδόσφαιρο. Από κει θα ξεκινήσει η αλλαγή και το χτίσιμο της νέας κοινωνίας – από τα γήπεδα. Οι οπαδοί των ομάδων είναι παράδειγμα προς μίμηση στην κοινωνία. Μακάρι να καταφέρουμε να τους μοιάσουμε. Κι εμένα, μόνο τα καπνογόνα στα γήπεδα με προβληματίζουν αυτή την εποχή, τίποτε άλλο. Θέλω να πάω στο γήπεδο με έναν Γερμανό, έναν Φινλανδό, ένα Σουηδό, και δεν μπορώ. Κουράγιο.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.