Ο Ρωμανός είναι η κόκκινη γραμμή

Αγαπητέ Πιτσιρίκο, ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να ζήσει. Είναι πλέον ζήτημα ανθρωπιάς και κοινωνικής ευαισθησίας. Μεγάλο τμήμα των οποίων απωλέσαμε τα τελευταία χρόνια σαν λαός, σαν κοινωνία. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία, να σώσουμε τον Ρωμανό και να μην αγγίξουμε τον πάτο.

Ο Ρωμανός είναι η κόκκινη γραμμή που μας χωρίζει από τον πάτο της κατάντιας μας. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία. Πρέπει να σώσουμε τη ζωή αυτού του παιδιού.

Πέρα από πολιτικές ιδεολογίες, κοινωνικούς χώρους και κομματικές μικρότητες.

Πρέπει να σώσουμε τη ζωή του, ώστε να μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι κάτι υπάρχει μέσα στην κοινωνία μας, το οποίο αξίζει να σωθεί.

Ότι, κάτι υπάρχει μέσα μας, το οποίο αξίζει να σωθεί.

Εάν όλη αυτή η περίοδος κρίσης, η οποία για μένα είναι περισσότερο κρίση αξιών και ιδεών παρά οικονομική, μπορεί να οδηγήσει κάπου, τότε ας είναι μία κάθαρση. Ας ζήσουμε την κάθαρση μας σαν κοινωνία, βοηθώντας να σωθεί ο Ρωμανός.

Ειδάλλως, όταν τα παιδιά μας θα ρωτήσουν στο μέλλον, πότε πιάσαμε πάτο, η απάντηση θα είναι παγερά λιτή: “Όταν πέθανε ο Ρωμανός.”

Αγωνιστικά

Κωνσταντίνος

Υ.Γ. Σχετικά με το διακύβευμα: τα περί “καλομαθημένου παιδιού από τα βόρεια προάστια που ήθελε να το παίξει επαναστάτης” τα θεωρώ απλά έλλειψη ενημέρωσης και ιστορικής γνώσης. Καμία κοινωνική επανάσταση δεν ξεκίνησε από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Πάντα από τα μεσαία και τα ψηλότερα. Το γιατί είναι για μένα απλό και θα το πω όσο πιο ωμά μπορώ: Όταν διαβάζεις Τσιμτσιλή, ακούς Παντελίδη, γελάς με Σεφερλή, γαβγίζεις κάθε Κυριακή στο γήπεδο για το ποιόν αδίκησε ο διαιτητής και χαίρεσαι που εκλέγεις Μπέους και Μαρινάκηδες σε δημοτικά συμβούλια, τότε αδυνατείς και να συλλάβεις ακόμα τι σημαίνει κοινωνικός αγώνας. Πολύ περισσότερο να τον κάνεις. Σε έναν ιδεατό κόσμο θα έπρεπε να συμβαίνει ανάποδα. Οι από κάτω να εξεγείρονται και οι από πάνω να δυσανασχετούν. Στην Ελλάδα, όχι μόνο συμβαίνει το αντίθετο, αλλά μας προκαλεί και εντύπωση που κάποιος προσπαθεί να αντιδράσει. Και τον εκδικούμαστε βάναυσα.

(Αγαπητέ Κωνσταντίνε, το έγραψα όσο πιο καθαρά μπορούσα: Ο Νίκος Ρωμανός είναι η Ελλάδα. Δεν είναι ο Νίκος Ρωμανός που πεθαίνει. Είναι η Ελλάδα που πεθαίνει. Δεν ξέρω πότε έγιναν τόσο απάνθρωποι οι Έλληνες. Δεν ήταν πάντα τόσο απάνθρωποι. Είχε αρκετό κόσμο στο Σύνταγμα στο κάλεσμα για τον Νίκο Ρωμανό. Μια φίλη μου είπε πως περίμενε ακόμα περισσότερο κόσμο. Της είπα πως παίζει ο Ολυμπιακός. Και μετά σκέφτηκα πως, αν ο Νίκος Ρωμανός ήταν ένας οπαδός του Ολυμπιακού, το θέμα με τις εκπαιδευτικές άδειες θα είχε λυθεί τώρα. Ως οπαδός του Ολυμπιακού θα είχε πολλές ελπίδες να σωθεί, ως άνθρωπος δεν ξέρω πόσες ελπίδες έχει. Να είσαι καλά.)

(Η φωτογραφία από το χθεσινό κάλεσμα στην πλατεία Συντάγματος για τον Νίκο Ρωμανό.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.