Παρέλαση – A Case of Study
Αγαπητέ πιτσιρίκο,
Οι παρελάσεις αποτελούν ενδιαφέρον σημείο μελέτης της κοινωνικής χειραγώγησης και του κοινωνικού αυτοματισμού. Το παιδιάστικο χαλαρό βήμα των πρώτων σχολικών παρελάσεων μετατρέπεται λίγα χρόνια αργότερα στο στιβαρό, πειθαρχημένο βήμα του στρατιώτη.
Το γεννημένο ως εν δυνάμει ελεύθερα και κριτικά σκεπτόμενο ον -ο άνθρωπος- μετατρέπεται μέσα από τους κοινωνικούς μηχανισμούς σε πειθήνιο στρατιωτάκι με συγκεκριμένο βηματισμό (δηλαδή συγκεκριμένη σκέψη, προσανατολισμό και κατεύθυνση εντός του συστήματος).
Η σύγκριση μεταξύ της παρέλασης των δημοτικών με αυτήν των στρατιωτών καταδεικνύει ακριβώς αυτή τη μετάλλαξη, τη χειραγώγηση και την κατεύθυνση που μέσα από ένα πλέγμα κοινωνικών μηχανισμών (σχολείο, θρησκεία, παιδεία, στρατός, κοινωνία κτλ) μας γαλουχεί έτσι, ώστε να αποτελέσουμε μέρος του συστήματος, αυτού που η Βιτάλη πετυχημένα τραγουδάει: Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό, θα `ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας, είναι από άριστο υλικό.
Η μετάλλαξη αυτή γίνεται ακόμα εμφανέστερη, όταν κανείς παρατηρήσει το χαμογελαστό προσωπάκι του πιτσιρικά που παρελαύνει και λίγα μέτρα αργότερα δει αυτόν τον ίδιο πιτσιρικά 12 χρόνια μεγαλύτερο, βαμμένο με τα χρώματα του πολέμου στη μούρη του, να “υπηρετεί” στο στρατό φωνάζοντας, πλήρως μεταποιημένος πλέον σε γρανάζι του συστήματος, ” Το όνειρό μας είναι στην Πόλη εμείς να μπούμε” και τους γονείς του εξίσου χειραγωγημένους περήφανα να τον χειροκροτούν και ως μαθητή και ως μηχανή του θανάτου!
Πιτσιρίκο, μαθαίνει πολλά κανείς στην παρέλαση, αρκεί να καταφέρει να παρατηρήσει, να σκεφτεί.
Μάλλον γι’ αυτό δεν τις κατήργησε η πρώτη φορά αριστερά: για εκπαιδευτικούς λόγους.
Γιώργος Καρυστινός
(Αγαπητέ Γιώργο, οι στρατιωτικές παρελάσεις είναι μια διαφήμιση όπλων. Οι εταιρείες όπλων επιδεικνύουν την πραμάτεια τους, ενώ υπάρχει και ζωντανό κοινό. Είναι σαν μια επίδειξη ρούχων. Αυτά που φωνάζουν στην παρέλαση οι ειδικές μονάδες του στρατού -και όχι όλοι οι στρατιώτες- δεν μου κάνουν καμία εντύπωση, γιατί ξέρω πως τα πολεμοχαρή συνθήματα είναι μέρος της πολύ σκληρής εκπαίδευσής τους. Δεν την αντέχουν όλοι αυτή την εκπαίδευση. Πολλοί παραιτούνται στη διάρκεια της εκπαίδευσης των ΟΥΚ. Τα πολεμοχαρή συνθήματα είναι ντόπα, γιατί, αλλιώς, θα πεις “τι κάνω εγώ εδώ σε αυτόν τον στίβο μάχης, γιατί βουτάω στο λάκκο με τις λάσπες, γιατί χτυπάω με μπουνιές τον διπλανό μου όπως με διέταξε ο αξιωματικός;” και άλλα τέτοια που είχα την “τύχη” να παρακολουθήσω από κοντά. Δεν φωνάζουν λοιπόν όλοι οι μαθητές τα πολεμοχαρή συνθήματα, όταν κάνουν την θητεία τους στο στρατό. Οι περισσότεροι φωνάζουν το αθώο σύνθημα “Μαρία, Μαρία, τα μπούτια σου είναι κρύα”, για να κρατούν το βήμα. Κι αν οι άνδρες γίνονται εξάρτημα της μηχανής τους επειδή πάνε στο στρατό, γιατί γίνονται εξαρτήματα της μηχανής τους και οι γυναίκες που -εκτός από λίγες- δεν πάνε στο στρατό; Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.