Άρρωστες κοινωνίες

Φίλε Πιτσιρίκο, είπα να σου γράψω για μια άρρωστη κοινωνία, αναφέροντας μερικά παραδείγματα από ασθενείς μου για να δει και να καταλάβει ο αναγνώστης τι εστί να ζεις σε μέρη που δεν βλέπουν ήλιο και με ποιό τρόπο σαπίζουν τα σώψυχα του ανθρώπου μέσα στο κρύο, το σκοτάδι και την καταχνιά.

Ο πρώτος, πατέρας, μάλλον κάποια αδιευκρίνιστη διαταραχή προσωπικότητας προς το ναρκισσιστικό. Γνωστή οικογένεια με καλό όνομα, μεγάλη περιουσία από μερικές γενιές πίσω, έχει πηδήξει από συγγενή της γυναίκας του μέχρι και προσωπικό στο κατάστημά του. Η μια γκόμενα του τα τρώει μέχρι το μεδούλι, κλέβει συστηματικά την επιχείρηση και ο ευυπόληπτος επιχειρηματίας χρεώνει μέχρι και το παιδί του, βάζοντας εν αγνοία του να υπογράφει χαρτιά από την τράπεζα.

Τι σκατά, τον πατέρα σου δεν θα εμπιστευτείς;

Ο δεύτερος, πατέρας, με διπολική διαταραχή. Χρεώνει τη μισή επιχειρηματική κοινωνία, μεθάει, τζογάρει και το βράδυ πριν εγκαταλείψει την οικογένειά του περιλούζει τη γυναίκα του με οινόπνευμα και απειλεί να την πυρπολήσει μπροστά στα ανήλικα τους παιδιά. Είναι να απορείς γιατί η ηρωίνη μπήκε στη ζωή τους;

Η τρίτη, δημόσια υπάλληλος, βαρύτατα καταθλιπτική. Σύμφωνα με τους γνωστούς της “την τρέλανε η διευθύντρια”. Μια ημέρα των ημερών, πριν λίγα χρόνια, κάνει υστερική κρίση μέσα στην υπηρεσία και την πάνε στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο. Πρόσφατα, η κόρη της γδύνεται και πηδάει από το μπαλκόνι χάνοντας τη ζωή της.

Ο τέταρτος, φοιτητής ιατρικής με πατέρα στο επάγγελμα, μεγάλη περιουσία. Μυστηριώδες το ιστορικό, ένα βράδυ αποφασίζει να πηδήξει από το μπαλκόνι, χάνοντας τη ζωή του.

Ο πέμπτος έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη λίγο πριν τον γάμο του και αναρωτιούνται όλοι το γιατί. Εκτός από κάποιους που παίζουν τα πτυχία τους πως ο άνθρωπος είναι ομοφυλόφιλος και τι να του κάνουν τα αντικαταθλιπτικά και τα αγχολυτικά; Χρειάζεται την αγάπη ενός καλού παλικαριού.

Η έκτη, γυναίκα επιχειρηματία που αυτοκτόνησε, ανακάλυψε πως η διαθήκη δεν είχε φράγκα αλλά χρέη και πως η ντόλτσε βίτα της ήταν ένα παραμύθι. Πήρε τότε συνειδητά την απόφαση να δουλέψει σαν πόρνη, μαζί με την κόρη της που είχε τελειώσει πριν λίγα χρόνια το σχολείο.

Δεν προσπάθησε καν να το κρύψει, απλά δήλωσε στις γνωστές και φίλες πως ούτε αυτή αλλά ούτε η κόρη της ξέρουν ή αντέχουν να κάνουν κάποια δουλειά 7 π.μ. – 3 μ.μ. για φραγκοδίφραγκα.

Σεβαστόν!

Ο έβδομος, έφηβος, επίσης ομιχλώδες ιστορικό και συνθήκες, καβαλά το κάγκελο και δοκιμάζει και αυτός τον νόμο της βαρύτητας. Λειτουργεί, καλά τα έλεγε ο Νεύτωνας, αλλά ο μικρός σώζεται ως εκ θαύματος και είναι ένας αξιαγάπητος νεαρός που κάθε φορά που τον βλέπω ανοίγει η καρδιά μου. Ένα από τα πιο όμορφα χαμόγελα του κόσμου.

Αυτός μετά την πτώση πρέπει να βρήκε τη ζωή του…

Ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχίσει για δεκάδες ασθενείς μου εδώ στην μελαγχολική και άρρωστη Σκανδιναβία φίλε Πιτσιρίκο, αλλά θα σταματήσει εδώ.

Κανένας από τους παραπάνω δεν είναι ασθενής μου, κανέναν τους δεν συνάντησα στη δουλειά και κανέναν από αυτούς δεν μου ήρθε με το ασθενοφόρο.

Κανείς τους δεν είχε δει τη Σκανδιναβία παρά μόνο σε χάρτη. Είναι γνωστοί, συγγενείς και φίλοι από την ηλιόλουστη και χαρούμενη Ελλάδα.

Τα περιστατικά αυτά έχουν συμβεί στα “χρυσά” χρόνια και δεν ήρθαν ουρανοκατέβατα μετά τα μνημόνια, την κρίση και την θεόπνευστη διακυβέρνηση της χώρας μας. Θα μπορούσα να γράψω άλλα τόσα.

Μπορούμε να χώνουμε το κεφάλι μας όσο πιο βαθιά μπορούμε και να λέμε ο,τι μαλ@κία γουστάρουμε αλλά ας παραδεχτούμε κάποια στιγμή πως ήταν τα φράγκα που μας έκαναν μάγκες.

Ούτε η κοινωνία μας ήταν καλύτερη από καμία άλλη, ούτε ο παππούς μας ο μεγαλέξανδρος μας έκανε ανώτερους από τους άλλους λαούς.

Απλά ο συνδυασμός ωραίος καιρός-καλή μάσα-τζάμπα φράγκα μας έκανε να αισθανόμαστε στην κορυφή του κόσμου.

Κάθε δεύτερος Έλληνας ήταν και νοικοκυραίος, με δανεικά και κλεμμένα, και κάθε πρώτος ήταν ο μαλ@κας που δάνειζε ή που του έκλεβαν έμμεσα ή άμεσα, αλλά τα έφερνε και αυτός βόλτα μια χαρά γιατί γενικά λεφτά υπήρχαν.

Τώρα βέβαια σφίγγουν οι κώλοι και τα ψέματα αρχίζουν να τελειώνουν, όντας απευθείας συνάρτηση των χρημάτων που έχουν αρχίσει να τελειώνουν εδώ και λίγο καιρό.

Δεν θεωρώ εαυτόν κανέναν πολιτικό/οικονομικό αναλυτή της προκοπής, γι’ αυτό και δεν επιχειρώ πολύπλοκες αναλύσεις, τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα κάποιοι άλλοι φίλοι του μπλογκ.

Από την άλλη, εμπιστεύομαι αρκετά την κρίση μου σε ότι αφορά τις κοινωνικές και διαπροσωπικές δυναμικές, οι οποίες αναπτύσσονται σε μεγάλο βαθμό χέρι με χέρι με την οικονομία.

Τα χρήματα κάνουν την ζωή πιο ευχάριστη και πιο πλούσια σε εμπειρίες, δίνουν μια αίσθηση ασφάλειας, κανείς δεν αμφιβάλλει για αυτό.

Το να πληρώνεσαι όμως υπερβολικά σε σχέση με αυτό που προσφέρεις, την εκπαίδευση και την ευθύνη που έχεις, είναι κάτι που δημιουργεί μια ψευδαίσθηση μεγαλείου. Άσε που εκτινάσσει τον πληθωρισμό, αλλά αυτά είναι πολύ δύσκολα μαθηματικά για τους περισσότερους.

Π.χ. εγώ αν έπαιρνα όσα ο διευθυντής της Volvo, μετά από λίγο θα την άκουγα και θα νόμιζα πως είμαι μέρος της παγκόσμιας οικονομίας και αν κλάσω θα μείνουν 10.000 άνεργοι στην Ευρώπη. Θα κορδωνόμουν και θα μίλαγα με στόμφο για πράγματα που δεν ξέρω, γιατί φυσικά θα πληρωνόμουν όσο και αυτοί που ξέρουν, άρα κάτι ξέρει αυτός που μου τα σκάει, ή όχι;

Με το πού βγάζεις όμως το υπερβολικό χρήμα από την εξίσωση, αυτός που δεν έχει παρά μια καθημερινή δουλειά όπως οι περισσότεροι από εμάς, ξαφνικά αντιλαμβάνεται πως δεν είναι αυτό που πίστευε.

Δεν έχει συνήθως την δυνατότητα να συνειδητοποιήσει ποιός είναι, αλλά σίγουρα δεν είναι ο πρώτος του χωριού όπως νόμιζε.

Το χρήμα λειτουργεί σαν ένα πετυχημένο ρούχο που κρύβει τις ασχήμιες μας και τις ατέλειές μας σε τέτοιο βαθμό που τις ξεχνάμε ακόμα και εμείς οι ίδιοι. Καταντάμε να κοιμόμαστε με το ρούχο γιατί δεν μπορούμε να αποχωριστούμε αυτόν τον ωραίο μας εαυτό. Όταν όμως έρθει η στιγμή που μας το αφαιρούν, αρχίζουν τα δύσκολα.

Στην περίπτωσή μας το γδύσιμο γίνεται για τους περισσότερους με έναν ρυθμό που δεν είναι δυσβάσταχτος, και έχει σαν αποτέλεσμα να αναπτύσσονται αντιρροπιστικοί μηχανισμοί και ανοχή. Σαν την ιστορία αυτού που πέφτει από τον ουρανοξύστη και σε κάθε όροφο λέει “μέχρι εδώ καλά”.

Κάποιους δεν τους αγγίζει οικονομικά -λαμόγια και κάποιες άλλες εξαιρέσεις, όλο και κάποιος έντιμος έβγαλε δυό φράγκα παραπάνω- ούτε και ψυχολογικά, ενώ σε κάποιους έρχεται μαρμαρόπλακα στο κεφάλι και τους θάβει, βλέπε κάποιους ελεύθερους επαγγελματίες που το κλείνουν οριστικά.

Ακόμα όμως και για αυτούς που παλατζάρουν (τι αντιρροπούν και μαλ@κιές, γράψε δημοτική αγόρι μου) οικονομικά και ψυχολογικά για περισσότερο καιρό, έρχεται αργά ή γρήγορα η στιγμή που αυτό δεν είναι πλέον εφικτό.

Η αγοραστική δύναμη είναι στο μηδέν, οι αποταμιεύσεις το ίδιο.

Τι γίνεται τότε;

Τότε η εικόνα του εαυτού μας ξεφουσκώνει. Δεν μπορείς να πεις για το καινούργιο σου αυτοκίνητο, για τις διακοπές σου, για τα ρούχα σου, για τα μπουζούκια που πήγες, για όλα αυτά που μπορούσες να κάνεις πριν και τώρα δεν μπορείς.

Και το χειρότερο; Δεν έχεις κάτι άλλο να πεις!

Δεν έχεις ανοίξει ποτέ βιβλίο, δεν έχεις ακούσει ποτέ μουσική, δεν έχεις κάνει ποτέ κάτι πραγματικά δημιουργικό.

Με λίγα λόγια, δεν έχεις ποτέ απολαύσει κάτι που δεν κοστίζει περισσότερο από ελάχιστα ευρώ.

Γιατί η απόλαυση ήταν καθαρά θέμα τιμής: το ακριβό και μουράτο είναι καλό. Τι θα κάνω, θα κάτσω να πιω ένα κρασάκι και να τραγουδήσω ένα τραγούδι με τους φίλους σπίτι;

Αν δεν ανέβεις στο τραπέζι να θάψεις τον τραγουδιάρη στο λελούδι, τι νόημα έχει η μουσική;΄

Θα πάω διακοπές εκεί που δεν το ξέρει η μάνα του το μέρος; Πρέπει να έχουν γραφτεί ύμνοι στις μικρές και μεγάλες αποδράσεις -ξερνάω- σε αυτό το μέρος από τα ιν έντυπα και τουλάχιστον ένα σελέμπριτι να έχει πιεί κόκα, να έχει παρτουζωθεί ή και τα δύο γιατί συχνά πάνε μαζί, σε κάποιο από τα μαγαζ(ι)ά. Αν δεν έχει πει το Star “βυθίζεται φέτος το….” δεν αξίζει μία η φάση.

Κάπου ίσως σου είχα ξαναγράψει πως δεν θα είναι όλα για κακό.

Κάποιοι βρήκαν ή θα βρουν τους εαυτούς τους μέσα σε αυτό το χάλι, ένας από αυτούς είμαι εγώ.

Δεν είχα χάσει την ψυχή μου για τα λεφτά και τα χαϊλίκια, απλά συνειδητοποίησα πως ο καθημερινός θόρυβος της χώρας μου χαλάει τη μελωδία της.

Τώρα, κάθε φορά που γυρίζω, ακούω τη μουσική της μέσα από τον θόρυβο, δεν προλαβαίνει να με ενοχλήσει.

Κάποιοι θα την βρουνε με άλλους τρόπους την λύση τους. Κάποιοι όχι.

Με φιλικούς χαιρετισμούς από την καυτή Σκανδιναβία

Βασίλης

Υ.Γ. Ηλία μου, δεν μελαγχολώ γιατί είναι χάλια εδώ πάνω. Έχει και εδώ μελωδία και θόρυβο. Μελαγχολώ μερικές φορές γιατί θα ήθελα να ακούω την μελωδία του χωριού μου και της θάλασσάς μου χωρίς τον θόρυβο.
Υ.Γ2. Πιτσιρίκο μου, σχετικά με το “αραπάδες” του προηγούμενου μέιλ, δεν φοβάμαι τις λέξεις. Λέω τα πιο ελεεινά, αηδιαστικά και μαύρα ρατσιστικά ανέκδοτα που έχουν ειπωθεί, η γυναίκα μου σοκάρεται και ντρέπεται γιατί φοβάται πως θα με παρεξηγήσουν. Δυστυχώς όμως, η προφητεία βγήκε πραγματική και πίσω από τις λέξεις κρυβόταν όντως ο Αλέξης και γ@μήθηκε το σύμπαν. Φοβάμαι όλους αυτούς που διαστρεβλώνουν τις λέξεις και απαξιώνουν και καταδειναστεύουν μέσα από λέξεις και πράξεις τον άνθρωπο.
Υ.Γ.3 και τελευταίο ελπίζω. Το αγαπημένο μου μπλουζ της ξενιτιάς είναι το “Γιάννη μου το μαντήλι σου”.

(Αγαπητέ Βασίλη, και πριν την χρεοκοπία της Ελλάδας, οι Έλληνες έπαιρναν κάτι δεκάδες εκατομμύρια αντικαταθλιπτικά χάπια. Καταλαβαίνω όλα τα ανθρώπινα αλλά όποιος πίστεψε πως η ζωή είναι μόνο τα φράγκα, την πάτησε, και να μην έρθει να κλάψει στον δικό μου ώμο. Είμαι άνθρωπος, είμαι Έλληνας και έρχομαι από τα βάθη των αιώνων. Μεγάλη διαδρομή, για να νομίζω πως όλα είναι χρήμα. Θα ήταν ύβρις κάτι τέτοιο. Βασίλη, η χρεοκοπία μόνο καλό έκανε. Αλλά κάποιοι δεν θα το αντιληφθούν ποτέ γιατί δεν μπορούν. Δεν πειράζει, τι να κάνουμε; Να δουλέψουν και οι ψυχολόγοι. Να είσαι καλά. Πλησιάζει ο καιρός να πάμε στην Ελλάδα για κάνα μπάνιο. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.