Καταδικασμένος έρωτας

Ερωτιάρη πιτσιρίκο,
υπέροχη η ιδέα σου να αφήσουμε για λίγο την μαυρίλα της καθημερινότητάς μας και να ασχοληθούμε με τους έρωτές μας. Βέβαια και εδώ τα πράγματα δεν είναι ρόδινα αλλά ποιος μεγάλος έρωτας ήταν στρωμένος με τριαντάφυλλα; Ορίστε λοιπόν μια ιστορία στα μνημονιακά χρόνια 2 ανθρώπων που ήταν καταδικασμένη από την αρχή.

Την Α που λες, την γνώρισα ανάμεσα σε χώματα και κάρβουνα. Ένα ξανθό λουλούδι που η ανάγκη την έφερε να σκάβει και να κοσκινίζει την γη, δίπλα στα μεγάλα εκείνα μηχανήματα που βγάζουν τον λιγνίτη για τα εργοστάσια της Δ.Ε.Η, για να βγάλει στην επιφάνεια αρχαία απομεινάρια (πήλινα κομμάτια, οστά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς) μαζί με άλλους 600 κοντά ανθρώπους.

Σύμβαση 4μηνη και ένα χωρίο ψυχές να σκάβουν σε ένα σεληνιακό τοπίο γιατί έτσι συμφώνησε και χρηματοδότησε η εφορία αρχαιοτήτων μαζί με την Δ.Ε.Η.

Την ξεχώρισα αμέσως. Μια ξανθιά μάγισσα, όπως συνήθιζα να την λέω έπειτα, που, αν και τα σωματικά της προσόντα δεν ήταν ικανά για μια τέτοια δουλειά, τα κατάφερνε χωρίς παράπονο καλύτερα από πολλούς κηφήνες που με την πρώτη ευκαιρία έψαχναν καμιά τρύπα να χωθούν για να μην δουλέψουν.

Και μου έκανε μεγάλη εντύπωση μια γυναίκα που, αν βαφόταν και ντυνόταν όμορφα, θα μπορούσε να φιγουράρει σε εξώφυλλο περιοδικού, να βρίσκεται εκεί.

Για να μην τα πολυλογώ, ταιριάξαμε γρήγορα. Μας ένωσαν τα κοινά μας ζόρια αλλά και τα όνειρα που είχαμε για μια καλύτερη ζωή.

Μα πιο πολύ η ανάγκη να τα μοιραστούμε. Συνηθίζω να λέω πως η πίκρα που την μοιράζεσαι γίνεται μισή και η χαρά διπλή.

Και αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε.

Ώρες ολόκληρες να συζητάμε τα προβλήματα αλλά και τα θέλω μας.

Σαν την ψυχανάλυση ένα πράγμα.

Και παίρναμε θάρρος και δύναμη ο ένας από τον άλλο.”‘Έχεις εμένα μην φοβάσαι”.

Μέχρι που τα όνειρα που κυνηγούσε την στείλαν να σπουδάσει στην Κρήτη και μετά στην Αθήνα.Και έμεινα εγώ πίσω.

Εδώ θέλω να πω πως ζούσαμε σε 2 επαρχιακές πόλεις 30 χιλιόμετρα μακρυά αλλά και 500 από την πρωτεύουσα.

Το 4μηνο στα χώματα τελείωσε γρήγορα και άλλη δουλειά δεν υπήρχε.

Έτσι έμεινα εδώ κλεισμένος σε ένα σπίτι που δεν μπορούσα να εγκαταλείψω λόγω σοβαρών οικογενειακών προβλημάτων.Και συνεχίσαμε την προσπάθεια από τα τηλέφωνα και το διαδίκτυο αρνούμενοι να πιστέψουμε ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Όμως όπως ξέρεις και εσύ και οι αναγνώστες σου η σχέση ήταν καταδικασμένη.

Δεν αρκούσε ένα τηλεφωνικό “είμαι εδώ για σένα”.

Η Α στην ζούγκλα την μεγαλούπολης να παλεύει να σπουδάσει και συγχρόνως να προσπαθεί να βρει μια δουλειά για να τα βγάλει πέρα, και εγώ εδώ φυλακισμένος, άνεργος, άφραγκος και με την παρουσία μου αναγκαία για τους δικούς μου.

Δεν άργησε να βρει κάποιον που θα ήταν εκεί για αυτήν. Πώς να ανταγωνιστώ κάποιον που ήταν δίπλα της, με λόγια σε μια οθόνη; Άνισος ο αγώνας και χαμένος από χέρι.

Και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός. Τα οικογενειακά μου προβλήματα μεγάλωσαν -έχασα έναν από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους- έπεσα σε κατάθλιψη και δεν ήταν πλέον αυτή δίπλα μου να με βοηθήσει.

Δεν ήθελα και εγώ να με δει στις πιο μαύρες μου στιγμές.

Και κάπως έτσι την άφησα να φύγει.Δεν επικοινώνησα ξανά μαζί της, αν εξαιρέσεις ένα mail που τής έγραψα όταν βρισκόμουν σε μονοπάτια σκοτεινά ζητώντας λίγο από την αύρα της.

Αυτήν ήταν που λες με όσα λιγότερα λόγια μπορούσα να σου γράψω η ιστορία της Α και του Β.

Μια ερωτική ιστορία στην επαρχία τα χρόνια του μνημονίου.

Μια ιστορία που δεν θα πάψω να πιστεύω πως, αν συνέβαινε μερικά χρόνια νωρίτερα, όταν είχα και την οικονομική δυνατότητα να ήμουν δίπλα της, δεν θα είχε αυτό το τέλος.

Ένα τέλος που με προσγείωσε απότομα στην πραγματικότητα και με έκανε να πιστεύω ότι ακόμα και ο έρωτας θέλει λεφτά για να ζήσει.

Σε ευχαριστώ πολύ που με αφορμή την ιδέα σου για τους έρωτες στα χρόνια της λιτότητας μου έδωσες την ιδέα να γράψω αυτό το κείμενο που και για μένα αποτελεί μια παραδοχή αυτών που έκανα αλλά και δεν έκανα.

Και μια παράκληση. Μην μας ξανατρομάξεις με κλείσιμο της σελίδας σου. Είναι ό,τι πιο αληθινό, όμορφο, ελπιδοφόρο αλλά και θεραπευτικό μας έχει απομείνει.

Την αγάπη μου και καλό καλοκαίρι

Β.

(Αγαπητέ φίλε, στη ζωή του κάθε ανθρώπου υπάρχουν πολύ σκοτεινές περίοδοι. Δεν υπάρχει το καλό χωρίς το κακό. Δεν υπάρχει η ευτυχία χωρίς την δυστυχία. Μας πάνε παρακάτω οι μαύρες εποχές μας· το ξέρω γιατί το βίωσα μέχρι τέρμα. Πέφτουμε στο βούρκο και πρέπει να βγούμε με τον σταυρό στο χέρι. Να χαίρεστε που η γυναίκα που αγαπήσατε είναι καλά. Κι ας είναι με έναν άλλο άνδρα. Σημασία έχει ν’ αγαπάς. Να νιώθεις. Κι αυτό συμβαίνει ακόμα πιο έντονα, όταν ο άλλος δεν είναι εκεί. Αλλά είναι παντού. Αυτά είναι. Λύπες θα έρθουν, χαρές θα έρθουν. Μεγάλες να είναι, να τις ευχαριστηθούμε. Συγγνώμη αν σας στενοχώρησα με το “κλείσιμο” του μπλογκ αλλά υπήρχε σοβαρός λόγος. Πάντως, υπήρξαν και αρκετοί που χάρηκαν. Με τη χαρά έμειναν. Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.