Νεοέλληνες και νεοσουηδοί
Τα έλεγα νωρίτερα στο Facebook αλλά είπα να περάσω στον πιτσιρίκο, για να τα διαβάσουν περισσότεροι, μπας και οι αναγνώστες αντιληφθούν ότι η αύρα που μας άφησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και η απαίτηση των νεοελλήνων οι ξένοι να συνεχίσουν να μας δαφνοστολίζουν θυμίζει το πάλαι ποτέ ανθρώπινο κοινωνικό σύστημα της Σουηδίας, και τους νεοσουηδούς να απαιτούν οι ξένοι να συνεχίσουν να μας θεωρούν σαν πρότυπο ανθρωπισμού – το “μας” το χρησιμοποιώ επειδή μετά από 40 χρόνια στη Σουηδία αισθάνομαι και Ελληνίδα και Σουηδή.
Διότι, σαφώς και ένας νεόφερτος Έλληνας στη Σουηδία θα βρει τη Σουηδία, σε σχέση με την Ελλάδα, σαν παράδεισο αλλά, αν ρωτήσεις κάποιον που ζει στη χώρα πολλά χρόνια, θα βρεις μια κοινωνική κατάρρευση.
Είναι το τι και πώς συγκρίνει ο καθένας – αυτός συγκρίνει Ελλάδα με Σουηδία κι εγώ συγκρίνω παλιά με σημερινή Σουηδία.
Όταν στη Σουηδία άρχιζε η κατιούσα, προσωπικά είχα την φαεινή ιδέα ότι στην Ελλάδα άρχιζε η ανιούσα, και για κάποια χρόνια ζούσα με την ψευδαίσθηση ότι, στο κάτω κάτω, αν όλα παν στραβά στη Σουηδία, ξανα-μανα-μετακομίζουμε και πάμε στην αρχική μας χώρα.
Έλεγα, λοιπόν, στο Facebook, σε συσχετισμό μ αυτά που έλεγε ο Χατζιδάκις, μιας και σαν σήμερα πριν 22 χρόνια πέρασε στην άλλη πλευρά, ότι ναι μεν η παιδεία είναι το αντιβιοτικό αλλά το θέμα είναι τι παιδεία έχουν οι ίδιοι οι παιδευτικοί των παιδιών για να παρέχουν την κατάλληλη αντιβίωση στα παιδιά.
Έλεγα επίσης ότι παρόμοια στιχομυθία είχαμε με τον μικρό μου γιο, όταν αυτός ήταν ακόμα γύρω στα 14, και φιλοσοφούσαμε γύρω στο θέμα “Ελλάδα και παιδεία”.
“Ναι αλλά πώς είναι, πώς συμπεριφέρονται και πώς/τι διδάσκουν οι νηπιαγωγοί/δάσκαλοι στα παιδιά”, είπε τότε, και δε μπορώ να πω ότι η απάντηση του δε μ άφησε άναυδη.
Ο γιος μου είναι σήμερα γονέας και αρχίζει ο ίδιος ν αντιμετωπίζει την παιδεία των παιδιών του στη Σουηδία, μια παιδεία που σιγά-σιγά αλλά σταθερά πλησιάζει την ελληνική.
Και για του λόγου το αληθές έγραψα, στο Facebook, ένα ελάχιστο παράδειγμα κατάρρευσης:
Στη γειτονιά μου υπάρχει ένα δημοτικό σχολείο και πάντα, όταν περπατούσα από κει, θαύμαζα την απέραντη αυλή με την άπλετη φυσική της ομορφιά, την έλλειψη τσιμέντου, και την πολυτέλεια τα παιδιά στα διαλείμματα τους να παίζουν αμέριμνα, άπλα δίπλα και πέρα δώθε.
Μέσα στα 10 χρόνια που ζω σ αυτή τη γειτονιά, η αυλή του σχολείου περιορίστηκε στα τουλάχιστον 1/4, ίσως και περισσότερο.
Ταυτόχρονα, τα παιδιά έχουν αυξηθεί αλλά δεν γνωρίζω πόσο.
Τι έγινε;
Στις άκρες της αυλής χτίστηκαν συγκροτήματα κατοικιών, όχι προς ενοικίαση αλλά προς πώληση που σημαίνει ότι ιδιοκτήτες είναι οι τράπεζες.
Στη μέση της ήδη υπερ-συρρικνωμένης αυλής έστησαν και μια -προσωρινή μεν αλλά πέρασαν χρόνια και τη βλέπω ακόμα εκεί- παράγκα για να στεγάσει παιδιά από άλλο νηπιαγωγείο/σχολείο που ποιος ξέρει γιατί είχε κλείσει.
Διότι εδώ τυχαίνει να κλείνουν και σχολεία επειδή για τους “ιδιοκτήτες τους” πλέον, δεν είναι επικερδείς μπίζνες, τραβάνε μια περιποιημένη πτώχευση και τι τους νοιάζει τι θα γίνουν τα παιδιά.
Πόσο λυπάμαι, σήμερα, κάθε φορά που περνώ από το σχολείο και βλέπω τα παιδάκια περιορισμένα, σαν τα αρνάκια σε περιφραγμένο μαντρί, και τα μικρούτσικα να φοβούνται μην πάνω στο παιχνίδι, τυχαία, τα πλακώσουν τα μεγάλα και ζωηρά αγόρια.
Σε αυτό το συγκεκριμένο σχολείο, θα “ζυμωθεί” ο γιος μου με την παιδεία των παιδιών του, και μη μου πεις ότι η αυλή δεν έχει σχέση με την παιδεία διότι εκεί ακριβώς υπάρχει η ελευθερία του παιδιού να δημιουργεί το δικό του παιχνίδι, αλλά αυτό είναι άλλο και μεγάλο θέμα…
Συμέλα από Στοκχόλμη
Πιτσιρίκο, όπου κι αν είσαι, ρίξε μια θαλασσινή βουτιά και για μένα, και αν γίνεται ρίξε και μια τζούρα τσίπουρο, έτσι για την Υγειά μας. Πώς κατάντησα να μην έχω ούτε μια σταγόνα στο σπίτι μου!
φιλώ σε
(Αγαπητή Συμέλα, πήγα δημοτικό στο 70ό, το γνωστό σχολείο του Μπούρα, κάτω από την Ακρόπολη. Όταν πήγαινα σχολείο, η αυλή-κήπος του σχολείου ήταν τεράστια και είχε πολλά δέντρα. Όταν κάναμε την πορτοκαλιά, δεν καθόμασταν στην τάξη αλλά κάτω από μια πορτοκαλιά στην αυλή. Το ίδιο και με άλλα δέντρα. Για το παιχνίδι δεν συζητάμε, παράδεισος. Στην τελευταία τάξη, αποφασίστηκε ο κήπος του σχολείου να γίνει ξενοδοχείο. Διαμαρτυρηθήκαμε οι μαθητές, οι γονείς και οι δάσκαλοι -κάναμε αποχή από τα μαθήματα, αν θυμάμαι καλά- αλλά, τελικά, ο κήπος έγινε ξενοδοχείο, το Ηρώδειο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχεί η “ελεύθερη οικονομία”, τα σχολεία και οι δάσκαλοι δεν μπορούν να πετύχουν πολλά. Οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε πράγματα, και αυτό κανένα σχολείο και κανένας δάσκαλος δεν μπορεί να το αλλάξει. Άλλωστε, είναι θέμα χρόνου όλα τα σχολεία να είναι ιδιωτικά. Πάντως, να επισημάνω πως όλοι αυτοί οι βαριά αμόρφωτοι άνθρωποι που είναι παντού, έχουν πάει στο σχολείο. Και ακόμα πάρα πέρα. Κάτι είναι πολύ λάθος. Τώρα θα κάνω μια βουτιά για εσένα. Θα πιω και ρακές. Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.