Θάνατος στη Μεσόγειο

death in veniceΌταν ήμουν φοιτητής, το ΒΟΞ, στα Εξάρχεια, ξεκινούσε πάντα τη σεζόν με την ταινία “Θάνατος στη Βενετία” του Βισκόντι από τη νουβέλα του Τόμας Μαν. Δεν ξέρω γιατί -δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος πια, ούτε είναι η ίδια εποχή- αλλά για κάποιο λόγο (που μπορεί να είναι ότι η ταινία άρεσε πολύ στα κορίτσια) πηγαίναμε κάθε χρόνο με τις παρέες από τη σχολή και το Γαλλικό Ινστιτούτο στο Βοξ, για να δούμε το “Θάνατος στη Βενετία”.

Εντάξει, η ταινία και το βιβλίο είναι αριστουργήματα αλλά, σήμερα, μόνο που σκέφτομαι το ενδεχόμενο να πάω στο σινεμά να δω το “Θάνατος στη Βενετία”, με πιάνει τρόμος.

Βέβαια, το έχω δει. Πολλές φορές. Κι αυτό, και τις ταινίες του Φασμπίντερ, και τις ταινίες του Αγγελόπουλου, και τις πρώτες ταινίες του Βέντερς, όλα τα έχω δει. Μη ρωτάτε γιατί, ήμουν πολύ νέος και τα έβλεπα όλα. Ήμουν σε φάση πολιτιστικής επιμόρφωσης. Όχι μόνο εγώ, πάρα πολλοί άνθρωποι. Ήταν η εποχή έτσι. Κουλτουριάρα. Βέβαια, είχε και πολλή αναπηρία.

Σκέφτομαι πως, αν γυριζόταν σήμερα ο “Θάνατος στη Βενετία” -μια ταινία με θέμα τον ανεκπλήρωτο έρωτα ενός ηλικιωμένου άνδρα για έναν πανέμορφο έφηβο-, μπορεί να τον έτρεχαν τον σκηνοθέτη στα δικαστήρια ή να έκαιγαν τις αίθουσες.

Από την άλλη, δεν γυρίζονται τέτοιες ταινίες πια. Ποιος θα τις δει; Όλοι θέλουν κάτι “ευχάριστο”.

Ο “Θάνατος στη Βενετία” ήρθε στο μυαλό μου τους προηγούμενους μήνες, καθώς βολόδερνα στις παραλίες και κοιτούσα τους ανθρώπους.

Για πάρα πολλά χρόνια, δεν είχα πάρει χαμπάρι τι γινόταν γύρω μου.

Αυτό συνέβαινε επειδή πήγαινα στην παραλία πάντα με παρέα. Οπότε, ασχολιόμουν με την παρέα μου και δεν έδινα σημασία.

Από την άλλη, οι μέρες που περνούσα στην θάλασσα ήταν λίγες -λόγω δουλειάς-, οπότε δεν είχα και τον χρόνο να προσέξω τι γίνεται γύρω μου.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, που η δουλειά μου είναι μέσω ενός laptop και μπορώ να γράφω από οπουδήποτε -πολύ ωραία φάση αυτή-, έχω την ευκαιρία και να πηγαίνω σε διάφορα μέρη μόνος μου, και να έχω τον χρόνο να παρατηρώ τους ανθρώπους.

Βέβαια, ακόμα κι έτσι, πάλι δεν έπαιρνα χαμπάρι τι γίνεται γύρω μου.

Έβρισκα ένα ήσυχο μέρος, διάβαζα το βιβλίο μου, κολυμπούσα με τις ώρες, άκουγα μουσική, έκοβα κι έναν υπνάκο κάτω από το αρμυρίκι, και δεν κοιτούσα τι γίνεται. Δεν ήταν αδιαφορία, ήταν η πλήρης χαλάρωση. Αυτό μου έλειπε -για πάρα πολλά χρόνια-, αυτό ήθελα. Να αφήνω το σώμα μου χαλαρό και ελεύθερο στην θάλασσα και στην άμμο. Τίποτα δεν με ευχαριστεί και δεν με γαληνεύει όσο αυτό.

Όλα άλλαξαν, όταν πέρσι ένας μεσήλικας Γερμανός μου ζήτησε ουσιαστικά να φασωθώ με τη γυναίκα του.

Από εκείνη την ημέρα -και αφού με πονήρεψαν διάφοροι φίλοι που ήταν γνώστες της κατάστασης-, άρχισα κι εγώ να ρίχνω ματιές γύρω μου.

Μιλάμε ότι γίνεται της πoυτάνας.

Εκατομμύρια πόθοι στη Μεσόγειο.

Οι πάντες στην αναζήτηση του έρωτα.

Παντρεμένα ζευγάρια που ψάχνουν με λύσσα να φέρουν έναν τρίτο άνθρωπο -άνδρα ή γυναίκα- στο κρεβάτι τους, γυναίκες που ψάχνουν για νεαρούς, άνδρες που ψάχνουν για νεαρές, άνδρες που ψάχνουν για άνδρες, παντρεμένοι άνδρες που ψάχνουν για άνδρες, γυναίκες -παντρεμένες και μη- που ψάχνουν για γυναίκες, και όποιος άλλος συνδυασμός μπορεί να φανταστεί κάποιος, συμβαίνει γύρω του.

Δεν υπερβάλλω. Έχω κάνει ολόκληρη μελέτη και εργασία επί του θέματος.

Τόσοι μήνες στην παραλία και στα καφέ πίσω από την παραλία δεν πήγαν χαμένοι.

Το φλερτ γίνεται με τα μάτια. Αυτό είναι, άλλωστε, το σωστό φλερτ. Μάτια και χαμόγελο.

Εντάξει, υπάρχουν και οι κάφροι που θα πιάσουν τα καλαμπαλίκια τους και οι ζαβές που θα πιάσουν το στήθος τους ή τον πισινό τους αλλά αυτοί είναι μάλλον απελπισμένοι.

Βέβαια, βλέπεις μια αγωνία σε πάρα πολλούς ανθρώπους να φασωθούν οπωσδήποτε.

Πρέπει να είναι πολύ δύσκολη η ζωή στις ανήλιαγες βόρειες χώρες, και πολλοί άνθρωποι επενδύουν μεγάλες προσδοκίες στις διακοπές τους στις χαλαρές και ηλιόλουστες χώρες της Μεσογείου.

Έρχονται οι άνθρωποι στη Μεσόγειο και τρελαίνονται. Βλέπει ο ήλιος το δέρμα τους και αναστατώνονται.

Καθώς παρακολουθούσα όλο αυτό το ερωτικό κάλεσμα και πανηγύρι γύρω μου, δεν μπορούσα να μην σκεφτώ πως υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι επιθυμητοί ερωτικά.

Συμβαίνει κι αυτό.

Υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν τον ανθρωποδιώκτη.

Υπάρχουν άνθρωποι που είναι στραβοχυμένοι. Ο καλός θεούλης δεν τους ευνόησε.

Αυτοί είναι οι πιο επίμονοι από όλους.

Δεν το βάζουν κάτω με τίποτα.

Δηλαδή, μπορώ να γράψω ατελείωτες ιστορίες για αυτούς.

Αυτοί -με την αγωνία τους- με έκαναν να σκεφτώ τον “Θάνατο στη Βενετία”.

Γιατί ακόμα και με το μαγιό -ή χωρίς μαγιό-, σκέφτομαι.

Έρχονται τα σοσιαλιστικά και τα κομμουνιστικά, και με βρίσκουν ακόμα και στην παραλία. Είναι φοβερό πράγμα αυτό που μου συμβαίνει.

Σκεφτόμουν λοιπόν πως, ακόμα κι πετύχουμε την αταξική κοινωνία -που εγώ είμαι βέβαιος πως αυτό θα συμβεί κάποτε-, δεν θα είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι.

Θα υπάρχουν και τότε όμορφοι, άσχημοι, έξυπνοι, χαζοί κλπ.

Θα υπάρχουν άνθρωποι που θα ποθήσουν μια πολύ όμορφη γυναίκα αλλά ποτέ δεν θα την έχουν.

Πολύ με στενοχώρησε αυτή η σκέψη.

Αλλά έκανα μια βουτιά και μου πέρασε η στενοχώρια.

Εσείς να φλερτάρετε με τα μάτια. Και να χαμογελάτε.

Χαμογελάτε. Σας εγγυώμαι σίγουρη επιτυχία.

(Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε μια Βρετανίδα που με φλέρταρε πολύ διακριτικά, λέγοντάς μου “Έχεις πολύ όμορφο σώμα. Θέλω να σε γ@μήσω”. Θέλω να την ευχαριστήσω επειδή μου υποσχέθηκε πως θα ψήφιζε Brexit για χάρη μου. Αναλύστε τώρα -εκ νέου- το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στην Βρετανία.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.