Θέλω να ευχαριστήσω αυτούς που μου έκλεψαν το πορτοφόλι

metroΣήμερα μου έκλεψαν το πορτοφόλι. Είναι η δεύτερη φορά που μου κλέβουν το πορτοφόλι. Την πρώτη φορά ήταν ένα καλοκαίρι στην Νάξο πριν από πάρα πολλά χρόνια αλλά τότε ήμουν πολύ νέος και ερωτευμένος, οπότε -παρ’ όλο που μέσα στο πορτοφόλι ήταν ο μισθός ενός μήνα από το μαγαζί που δούλευα γιατί μόλις είχα πληρωθεί- δεν θυμάμαι να με είχε πειράξει ιδιαίτερα.

Θα έπρεπε να με δείτε σήμερα μέσα στο μετρό της Ομόνοιας, μόλις συνειδητοποίησα πως μου έκλεψαν το πορτοφόλι.

Όποιος το έχει ζήσει, ξέρει πώς είναι.

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Έπαθα σύγχυση. Παραμιλούσα.

Βγήκα πάνω και το μόνο που είπα -φωναχτά νομίζω- ήταν “μαλάκα, δεν θα αρρωστήσεις άλλο, δεν σε παίρνει”.

Πήρα μερικές βαθιές ανάσες και προσπάθησα να θυμηθώ πώς μου το πήραν.

Θυμήθηκα και τον τρόπο και τα πρόσωπα. Αν δεν ήμουν βυθισμένος σε διάφορες σκέψεις -και αν δεν είχαν περάσει μήνες από την τελευταία φορά που μπήκα στο μετρό-, δεν θα μου το έπαιρναν. Κι ας ήταν μεγάλη η συμμορία που ήταν στο κόλπο. Πια, είναι πάρα πολλά άτομα, δεν είναι δυο-τρία. Και δρουν συντονισμένα.

Αφού έκανα τα διαδικαστικά και πήγα στο αστυνομικό τμήμα, σκέφτηκα πως δεν μπορώ να κάτσω σπίτι γιατί θα σκάσω.

Βγήκα έξω, πήρα έναν καφέ στο χέρι, βρήκα δυο από τα πιο αγαπημένα μου αδέσποτα, και αυτά κόλλησαν πάνω μου. Τα σκυλιά καταλαβαίνουν πάντα την ενέργειά σου. Δεν μπορείς να τους κρυφτείς.

Πέρασε τυχαία και η Λιζέτα, με είδε ταραγμένο, της είπα τι είχε συμβεί, και με άρχισε στις αγκαλιές, στα “πόσο όμορφος έχεις γίνει”, στα “πόσο χαίρομαι που σε ξέρω” και τέτοια. Λιζέτα, σε ευχαριστώ πολύ, γλυκιά μου. Είσαι υπέροχη. Σε αγαπάω.

Στο τέλος αυτής της ημέρας θα έπρεπε να είμαι στενοχωρημένος αλλά δεν είμαι.

Στο μετρό της Ομόνοιας, σκέφτηκα πως είμαι στο κέντρο μιας πόλης που δεν την γουστάρω καθόλου πια και μου έχουν κλέψει και το πορτοφόλι.

Αλλά τώρα, σκέφτομαι πως δεν έπρεπε να είμαι στο μετρό.

Το λάθος ήταν δικό μου.

Μαζί με αυτό το λάθος, είδα μπροστά μου και ένα σωρό λάθη που έχω κάνει και συνέχιζα να τα κάνω.

Και αποφάσισα να μην τα κάνω ποτέ πια.

Θέλω να ευχαριστήσω αυτούς που μου έκλεψαν το πορτοφόλι γιατί με βοήθησαν να πάρω μέσα σε λίγα λεπτά αποφάσεις που θα έπρεπε να έχω πάρει εδώ και χρόνια.

Παιδιά, μου ανοίξατε τα μάτια. Με σώσατε.

Να είστε πάντα καλά. Και καλές κλοπές.

(Στην Χ. που με είδε σήμερα, όπως δεν με είχε δει ποτέ ξανά. Αλλά χάρηκε.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.