Μη φοβού Μαριάμ, μόνο πίστευε

Φίλε μου Πιτσιρίκο, κάθισα χθες το βράδυ μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και παρακολούθησα με ενδιαφέρον τις συζητήσεις που οργάνωσε –αξιοθαύμαστα μπορώ να πω– ο Jo Di online στο διαδίκτυο.

Περιττό να πω ότι ήσουν ο πιο ανθρώπινος και πραγματικός από όλους. Αληθινός άρχοντας των clouds και του internet.

Επί της ουσίας τώρα. Μου είναι όλοι συμπαθείς και τους εκτιμώ όλους – πιο πολύ μετά από εσένα την Δέσποινα.

Όμως, και λυπάμαι που θα το πω, τίποτα καινούργιο. Ομολογία πίστης σε ένα θολό πεπρωμένο που κάπου βρίσκεται γραμμένο αλλά κανείς δεν γνωρίζει πότε θα ξημερώσει.

Μια αδικαιολόγητη αισιοδοξία, πως και οι μεγαλύτερες ήττες του κινήματος κρύβουν τον σπόρο μέσα τους ενός αυριανού θριάμβου.

Θα μου πεις, βέβαια, πως υπάρχει και η μαρξιστική αισιοδοξία που πηγάζει από την σχεδόν νομοτελειακή έλευση του σοσιαλισμού επί της γης, όμως θα σου υπενθύμιζα πως, κατά διαβολική σύμπτωση, στην πατρίδα μας χρησιμοποιούμε την κοσμοθεωρία κατά το πώς μας συμφέρει κι εκεί που δεν μας υποχρεώνει να αναθεωρήσουμε αντιλήψεις και συμπεριφορές.

Η δε Ζωή να τραγουδάει το «don’t worry be happy».

Η μέρα της Μαρμότας στην ελληνική πολιτική ζωή.

Θα επαναλάβουμε ξανά το ίδιο εγχείρημα στο οποίο κάποιοι άλλοι απέτυχαν, όμως εμείς θα θριαμβεύσουμε επειδή έχουμε όραμα και είμαστε ικανοί.

Και στη συνέχεια, τα γνωστά πατροπαράδοτα για το μεγαλείο του ελληνικού λαού.

Γίγαντας ο ελληνικός λαός αλλά με πήλινα πόδια.

Που όλο πολεμάει σαν το θεριό το ανήμερο αλλά όλο και κάτι πάει συνεχώς στραβά και μένει με αυτόν τον γαμημένο χαλκά στην μύτη χρόνια τώρα.

Όλα τα παραπάνω όμως μου ήταν ήδη γνωστά.

Το εκπληκτικό –και σχετικά καινούργιο για μένα– δεν βρίσκονταν σε όλα όσα έλεγαν οι προσκεκλημένοι στο πάνελ, αλλά στα όσα έγραφαν στο chat πολλοί από εκείνους που παρακολουθούσαν online την συζήτηση.

Και να σκεφτείς πως έπρεπε να ενδιαφέρεται κάποιος για να συντονιστεί με την εκπομπή του Jo Di.

Πίκρα και δυστυχία. Και οχετός.

Κυρίως εναντίον σου. Είναι μάλλον αυτό που είπες ζωντανά στον αέρα.

Εσύ ευθύνεσαι για όλα τα δεινά του κόσμου.

Όλοι οι υπόλοιποι αθώοι. Και … έξυπνοι γιατί νομίζουνε πως κάποιος άλλος θα κουβαλήσει τον σταυρό στην πλάτη του για εκείνους.

Γελαστήκανε όμως.

Ο δρόμος φτάνει στην κορυφή του Γολγοθά και θα τον πορευτούν μονάχοι βυθισμένοι μέσα στην χαζοχαρούμενη δυστυχία τους.

Όμως είπαμε. Θέλουν ευχάριστα νέα οι Έλληνες κι εγώ δεν θα τους χαλάσω το χατίρι.

Λοιπόν αδέρφια, οι δέκα πληγές του Φαραώ τις οποίες μνημόνευσα στο προηγούμενο κείμενο μου θα έρθουν, όμως ο καλός θεούλης θα μεριμνήσει για εσάς.

Θα στείλει τον καλό του άγγελο μέσα στην μαύρη την νύχτα και θα βάλει ένα σημάδι με ροζ χρώμα στην πόρτα του κάθε καλού Έλληνα.

Έτσι, όταν θα έρθει ο τύπος με το κατασχετήριο στο χέρι, θα κτυπήσει την πόρτα του κακού γείτονα και θα προσπεράσει την δική σου πόρτα.

Τι κι αν χρωστάς κι εσύ στην τράπεζα και στην εφορία;

Ο άγγελος να είναι καλά.

Μη φοβού Μαριάμ, θα σου πει.

Μα δεν με λένε Μαριάμ, θα τολμήσεις να ψελλίσεις. Με λένε Κώστα.

Βγάλε λοιπόν τον σκασμό και μην λες κουβέντα.

Εσύ να σωθείς – το γνωστό δόγμα «του πoύτσου μου» – κι άσε τους άλλους να …

Και να δεις που, αν διαλυθούν τα πάντα, και δεν θα υπάρχει ούτε αρκετό φαγητό, ούτε φάρμακα, θα βλέπουν στην πόρτα σου οι πλασιέδες το ροζ σημάδι του θεού και θα κάνουν την μικρή εξαίρεση για εσένα.

Κι οι Τούρκοι θα προσπεράσουν την Ελλάδα και θα χτυπήσουν με λύσσα την άμοιρη Μάλτα, όπως έκαναν κι αιώνες νωρίτερα.

Έχει ο θεός. Μη φοβού Μαριάμ.

Και τι να γίνει θα με ρωτήσεις; Πού θες όμως να ξέρω κι εγώ;

Το νόμισμα δεν είναι το πρόβλημα.

Η ΕΕ δεν είναι το πρόβλημα.

Ο λαός δεν είναι το πρόβλημα.

Η εκκλησία δεν είναι το πρόβλημα.

Υποθέτω πως κι ο Μπόμπολας -αν ακολουθεί τους νόμους- δεν είναι ούτε αυτός το πρόβλημα.

Μονάχα οι κακοί πολιτικοί είναι το πρόβλημα.

Και ο καριόλης ο γείτονας.

Και η μοίρα μας η κακιά.

Τα γνωστά «προβλήματα» δηλαδή, που, όπως πάντα, απαιτούν και τις γνωστές «λύσεις».

Αισιόδοξοι να είμαστε και με θετική νοοτροπία θα αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους που υψώνονται μπροστά μας, έλεγαν οι Εβραίοι που έμειναν στην Γερμανία.

Οι άλλοι, οι απαισιόδοξοι, έπιναν πικρό καφέ στο Πικαντίλι και στο Μανχάταν.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αδυνατώ να χωνέψω το πώς ακόμα και οι έξυπνοι Έλληνες αδυνατούν –δεν θέλουν είναι η αλήθεια– να δουν το εκρηκτικό μίγμα που υπάρχει μπροστά στα μάτια τους.

Οικονομική και ηθική εξαθλίωση, στυγνή αποικιοκρατική διοίκηση, και προσφυγικό περιμένουν απλά να εμφανιστεί ο «ιδανικός» φασίστας, για μην αφήσουν ζωντανό ούτε ένα ίχνος ελευθερίας στην σκέψη και στην έκφραση.

Σταματώ.

Πιτσιρίκο, φύγε. Υπάρχει πολύ μίσος εναντίον σου. Θα είσαι ο Εβραίος τους.

Και προς θεού, μην αφήσεις κανέναν να σε χρησιμοποιήσει σαν σκαλοπάτι του.

Ακόμα και οι σοσιαλδημοκράτες με τις καλύτερες των προθέσεων και το υψηλότερο προσωπικό ηθικό background υποτάσσονται τελικά στους κανόνες του κοινοβουλευτικού πολιτικού παιγνιδιού.

Προδίδονται και προδίδουν.

Εγώ είχα βρεθεί παλαιότερα κοντά σε κάποιους αξιόλογους και σε κάποιους λιγότερο αξιόλογους ανθρώπους.

Όλοι τους «οραματιστές».

Ηθικό συμπέρασμα;

Ακόμα κι ο Δον Κιχώτης δεν έχει κανένα δικαίωμα στο να ταλαιπωρεί τον Πάντσο Βίλα του.

Πόσο μάλλον όταν η Δουλτσινέα του είναι τόσο ζωντανή όσο κι ο ανεμόμυλος που πολεμά με το σπασμένο κοντάρι του.

Φιλιά πολλά από την Εσπερία.

Με αγάπη κι εκτίμηση

Ηλίας.

Υ.Γ-1 Παρακαλώ να μην μου καταλογιστεί καμία μομφή απέναντι στο εγχείρημα του Jo Di. Θεωρώ ειλικρινά πως είναι σημαντικό και πολύ δύσκολο στην σύλληψη και στην εκτέλεσή του. Όμως η εποχή και οι κοινωνικές συνθήκες δεν το ευνοούν. Μακάρι πάντως να βγω ψεύτης.

Υ.Γ-2 Ο Γιώργος Κιμούλης ήταν το βράδυ της Παρασκευής πριν από το δημοψήφισμα πάνω στην σκηνή, συντονίζοντας την πανηγυρική συγκέντρωση-εκδήλωση του «ΟΧΙ». Δεν μπορεί να μην τον πλημμύρισε η αηδία μετά τα όσα συνέβησαν. Δεν μπορεί επίσης να μην αντιλαμβάνεται ότι ο Τσίπρας έχει γραμμένο το Σύνταγμα – αναθεωρημένο ή μη– στην τελευταία τρίχα του π… του.

Το μόνο που ίσως συμβαίνει είναι το πως δεν έχει ακόμα καταλάβει ο Γιώργος Κιμούλης ότι το πιο σημαντικό που μπορεί να προσφέρει στον τόπο και στον λαό είναι το θέατρο που επάξια υπηρετεί τόσα χρόνια, και έτσι παιδεύεται τώρα με την υποτιθέμενη αναθεώρηση του υποτιθέμενου συντάγματος. Την άλλη ερμηνεία της στάσης του δεν θέλω ούτε καν να την σκεφτώ.

(Αγαπητέ Ηλία, ο Jo Di κάνει μια προσπάθεια με την εκπομπή του. Με κάλεσε κι εγώ ήμουν εκεί, όπως ήταν η Δέσποινα Κουτσούμπα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Άρης Χατζηστεφάνου. Αυτό. Άλλο σχόλιο δεν κάνω επί του θέματος. Μείναμε πολύ λίγοι πια, για να ψάχνουμε ακόμα αυτά που μας χωρίζουν και το ποιος είναι καλύτερος από τον άλλον. Εστιάζω σε αυτά που μας ενώνουν. Ηλία, δεν υπάρχει μίσος προσωπικά εναντίον μου. Υπάρχει μίσος στους Έλληνες για όλους και για όλα. Εδώ είμαι, το ζω κάθε μέρα. Μιλάμε για μίσοοοοςςςςςςςςςςςςςς!!! Ηλία, εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω. Ούτε σπίτι, ούτε αυτοκίνητο, ούτε χρήματα, ούτε τίποτα. Το πολύ-πολύ να καταφέρουν να με κάνουν θρύλο. Πάντως, μην επηρεάζεσαι τόσο από τα chat και μην τα παίρνεις και τόσο στα σοβαρά. Στα chat μπαίνουν συνήθως μοναχικοί και ακυρωμένοι άνθρωποι που μισούν όλο τον κόσμο. Γιατί δεν έχουν αγάπη στη ζωή τους. Γιατί δεν τους χαϊδεύουν. Παίζει να μην τους χάιδευαν και σαν μωρά. Ηλία, το βρίσιμο στην Ελλάδα σημαίνει μεγάλη αγάπη. Λατρεία. Μετά από 12 χρόνια στο μπλογκ, ξέρω καλά πως οι πιο άρρωστοι θαυμαστές σου είναι αυτοί που σε βρίζουν κάθε μέρα. Λέξη σου δεν χάνουν αυτοί. Ηλία, μην ανησυχείς για μένα. Αν σκεφτείς ότι είμαι μόνο ένας πολίτης που γράφει από το σπίτι του, μια χαρά τα πάω. Μάλλον ξέρω τι κάνω. Βέβαια, σκέφτομαι να την κάνω για το εξωτερικό αλλά όχι επειδή φοβάμαι. Επειδή σιχαίνομαι. Σιχαίνομαι πολύ πια. Για τον Γιώργο Κιμούλη έγραψα την άποψή μου. Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Να είσαι καλά, Ηλία. Και να προσέχεις. Γιατί εγώ μπορεί να ζω ανάμεσα σε Έλληνες αλλά εσύ ζεις ανάμεσα σε …ξένους. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.