Ciao

ciaoΚαθόλου περίεργο και μάλλον προβλέψιμο ήταν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την συνταγματική μεταρρύθμιση που είχε προτείνει ο «μη εκλεγμένος» πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι.

Μετά την Βρετανία και τις ΗΠΑ, ήρθαν ξανά οι δεξιοί και οι συντηρητικοί να σηκώσουν το γάντι που τους πέταξε ο εκλεκτός της ΕΕ και να του το πετάξουν πίσω στα μούτρα.

Για μια ακόμα φόρα, κόμματα σαν το «Κίνημα των 5 αστέρων» και η «Λίγκα του Βορρά» σήκωσαν το βάρος της «αντίστασης» στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει η Γερμανική ΕΕ.

Κι αυτό φυσικά είναι λυπηρό. Είναι λυπηρό γιατί οι λαοί, για να ακριβολογήσω η μεσαία και η μικρομεσαία τάξη, κτυπημένοι από την λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού, συσπειρώνονται γύρω από φελλούς και μισάνθρωπους κι ελπίζουν πως αυτοί θα αλλάξουν την σχεδόν προδιαγεγραμμένη μοίρα τους.

Η οικονομική ανέχεια –πάρα πολύ σχετική με τα μέτρα του πλανήτη– των μικρομεσαίων σε Ευρώπη και ΗΠΑ μπορεί ενδεχομένως να ερμηνεύσει κάποιες πολιτικές συμπεριφορές, σε καμία όμως περίπτωση δεν μπορεί να τις δικαιολογήσει, όταν αυτές έχουν ως αποτέλεσμα το θέριεμα του ωμού ρατσισμού.

Χρησιμοποιώντας την Ελλάδα σαν παράδειγμα, ο ψηφοφόρος που θα «διαμαρτηθεί» ψηφίζοντας τον Κούλη Μητσοτάκη είναι αναμφίβολα ανόητος κι ανεπίδεκτος μαθήσεως, όμως εκείνος που στηρίζει την ΧΑ δεν είναι απλά λίγο περισσότερο κρετίνος από τον πρώτο, είναι και συνένοχος για τα ρατσιστικά εγκλήματα, τους εξευτελισμούς και την κάθε λογής βία που οι νεοναζί ασκούν εις βάρος των συνανθρώπων μας.

Ερμηνεία για την συμπεριφορά των ανθρώπων αυτών φυσικά υπάρχει.

Δεν υπάρχει όμως –και δεν πρέπει να υπάρχει– καμία απολύτως δικαιολογία.

Σε γεωπολιτικό επίπεδο, η εμπειρία των τελευταίων δέκα ετών έχει δείξει ότι το σύστημα της ευρωζώνης με την σημερινή του μορφή δεν είναι βιώσιμο.

Ενώ αρχικά σχεδιάστηκε ως ένα χαλινάρι της Γερμανίας μετά την επανένωσή της, στην πράξη βοήθησε αποφασιστικά στην ισχυροποίηση της θέσης της στην Ευρώπη και στον κόσμο, και στην ταυτόχρονη αποδυνάμωση όλων των μεγάλων Ευρωπαϊκών κρατών -Γαλλίας, Ιταλίας, Βρετανίας- που ενωμένες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στις επεκτατικές ορέξεις των Γερμανών.

Τα αποτελέσματα του Βρετανικού και του Ιταλικού δημοψηφίσματος λειτουργούν αντικειμενικά με τρόπο αντίθετο από αυτό που οι λαοί επιδίωκαν.

Ισχυροποιούν αντί να αποδυναμώνουν την σχετική θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη.

Μάλιστα μετά κι από την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ, η αυτονομία του Βερολίνου στην χάραξη πολιτικής θα διευρυνθεί ακόμα περισσότερο και πολύ πιθανά δεν θα αργήσει η στιγμή που θα δούμε την Γερμανία όχι μόνο σαν την ισχυρότερη πολιτικοοικονομική αλλά και σαν την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στην Ευρώπη.

Επιπλέον η Γερμανία διαθέτει τις απαιτούμενες γέφυρες ανοιχτές προκειμένου να έρθει σε συνεννόηση με την Ρωσία του Πούτιν, ισχυροποιώντας περαιτέρω την θέση της σαν περιφερειακή και δυνητικά παγκόσμια δύναμη.

Οι μόνοι που δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τις πιθανές αυτές εξελίξεις είναι οι Ευρωπαϊκοί λαοί.

Τα τελευταία χρόνια τείνουμε να πιστεύουμε ότι το τέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ είναι κοντά.

Ξεχνάμε όμως συχνά να προσθέσουμε την «φράση κλειδί».

Ποια είναι αυτή;

«Με την μορφή που την ξέρουμε σήμερα».

Μια κυρίαρχη –από κάθε άποψη– στην Ευρώπη Γερμανία, θα ενδιαφέρεται μονάχα για τρία πράγματα.

Την διατήρηση, και ει δυνατόν επέκταση -Τουρκία; Ρωσία; Ουκρανία;-, της ζώνης «ελευθέρου εμπορίου» που ακούει στο όνομα ΕΕ.

Την καλλιέργεια σχέσεων συνεργασίας με την Ρωσία, στόχος απόλυτα εφικτός, αφού συμφέρει και τις δύο χώρες.

Και τρίτον την ανανέωση των όρκων αγάπης με την Γαλλία και την δορυφοροποίηση της χώρας αυτής με την μέθοδο της παροχής ανταλλαγμάτων.

Το τελευταίο φυσικά θα κριθεί μετά τις Γαλλικές εκλογές και δεν έχει καμία απολύτως σημασία ποιος θα είναι ο νικητής σε αυτές.

Η διαπραγμάτευση για την νέα μορφή που θα πάρει ο γαλλοερμανικός άξονας θα γίνει έτσι κι αλλιώς, είτε με τον Φιγιόν είτε με την Λεπέν.

Δεν βλέπω κανέναν λόγο στο άμεσο μέλλον να αντιδράσει το Βερολίνο σε μια διαφαινόμενη επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα των ταλαιπωρημένων χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, της Ιταλίας, της Ισπανίας, της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου.

Με την προϋπόθεση, φυσικά, να διατηρήσει η Γερμανία και η ΕΚΤ τον έλεγχο επί της οικονομίας τους και επί των νομισμάτων τους.

Γιατί πχ για την Ιταλική οικονομία –που παραμένει καθηλωμένη στα επίπεδα του 2000, έχοντας χάσει μεγάλο μέρος της ανταγωνιστικότητας της μετά την είσοδο στην Ευρωζώνη–, υπάρχει κι ένα σενάριο πολύ χειρότερο από την παραμονή της χώρας στο Ευρώ.

Κι αυτό δεν είναι άλλο από την επιστροφή σε μια νέα Λιρέτα, συνδεδεμένη όμως με το «Γερμανικό» ευρώ.

Και τα δεσμά θα είναι προφανώς ισχυρότερα, αφού η ΕΚΤ θα τρέξει «να βοηθήσει» τις χώρες που θα αναγκαστούν –και γιατί όχι θα ενθαρρυνθούν– να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη.

Η αποικιοκρατία άλλωστε μπορεί να πάρει διάφορες μορφές.

Το κοινό νόμισμα δεν είναι ο μοναδικός δρόμος της εξάρτησης, όμως η απαγκίστρωση από αυτό αποτελεί σίγουρα την απολύτως αναγκαία συνθήκη προκειμένου να γίνει το πρώτο βήμα για την ανεξαρτησία των υποδουλωμένων κρατών της Ευρωζώνης.

Το Δ΄ Γερμανικό Ράιχ έχει δημιουργήσει τέτοιους δεσμούς εξάρτησης στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες που δεν φτάνει απλά η απομάκρυνσή από την Ευρωζώνη για να λύσει τα τρομακτικά προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί.

Οι λαοί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν και να αναλάβουν το κόστος της ελευθερίας τους.

Θα πρέπει να πληρωθεί βαρύ τίμημα προκειμένου να ξαναβρούν μια θέση στον ήλιο.

Το δίλημμα που θα αντιμετωπίσουν οι πολίτες στις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου -και μάλιστα πολύ σύντομα- θα μοιάζει με εκείνο του ταξιδευτή Οδυσσέα.

Την Σκύλλα της επιστροφής σε ένα εθνικό νόμισμα -η ισοτιμία του οποίου θα διαμορφώνεται ελεύθερα από τις αγορές- ή την Χάρυβδη του συνδεδεμένου με το Ευρώ και την ΕΚΤ νομίσματος.

Για την ιστορία, ο Οδυσσέας επέλεξε να προχωρήσει με τα καράβια του κοντά στην Σκύλλα, γνωρίζοντας πως δεν θα είχε την παραμικρή πιθανότητα σωτηρίας αν πέρναγε δίπλα από την Χάρυβδη.

Θυσίασε συνειδητά κάποιους από το πλήρωμα του προκειμένου να σώσει τους υπόλοιπους.

Για μένα είναι φανερό ότι οι ντόπιες οικονομικές ελίτ στον Νότο έχουν επιλέξει το συνδεδεμένο με το Ευρώ εθνικό νόμισμα, με στόχο την διατήρηση της οικονομικής και πολιτικής τους κυριαρχίας σε μια κοινωνία που διαλύεται μέρα με την μέρα και χρόνο με τον χρόνο.

Οι λαοί πρέπει να επιλέξουν ακριβώς το αντίθετο.

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι στερούνται ηγεσίας και οδηγούνται σαν τα πρόβατα στο μαντρί των ακροδεξιών.

Και η «αριστερά» στην γωνία ανήμπορη, να εύχεται να νικήσει η Λεπέν στην Γαλλία μπας και καταρρεύσει το σύστημα.

Δεν θα καταρρεύσει.

Θα αλλάξει μονάχα ρούχα και πρόσωπα.

Φιλιά από την Εσπερία

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, στα “χαρτιά” είναι όπως τα γράφεις. Στην Ιστορία, όμως, υπάρχει και το απρόοπτο που αλλάζει τα πάντα. Άλλωστε, ιστορικά, το πρόβλημα της Γερμανίας, όταν αποκτούσε δύναμη, ήταν ότι δεν ήξερε να την διαχειριστεί. Το βλέπουμε και τώρα να συμβαίνει αυτό. Η δύναμη της Γερμανίας μπορεί να αποδειχτεί, για μια ακόμα φορά, καταστροφική για την Γερμανία. Η υπόθεση “Ευρωπαϊκή Ένωση” είναι τελειωμένη. Κι εγώ θυμάμαι τον αείμνηστο και σοφό πρώην Καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ, ο οποίος είχε πει πως «η Γερμανία δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει ηγετικό ρόλο στην Ευρώπη εξαιτίας του Χίτλερ και του Άουσβιτς». Ηλία, έχει μια όμορφη και ηλιόλουστη μέρα στην Αθήνα σήμερα. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.