Grexit and the city

Χωμένοι ως τα μπούνια στα σκ@τά, χωρίς ίχνος ελπίδας, διεξόδου και προοπτικής, Πιτσιρίκο μου, έχουμε καταντήσει πιο πουτ@νες κι από κείνα τα ξέκωλα του «Seχ και the city», συζητώντας για γ@μήσια που κάναμε ή δεν κάναμε ή που σκεφτόμαστε να κάνουμε, περιορίζοντας προς το παρόν τα ανομολόγητα πάθη μας στο ανέξοδο εαρινό οφθαλμόλουτρο.

Αφού ούτε το Survivor μας αφορά, ούτε τα ήξεις αφήξεις του κάθε απίθανου συριζοχ@μούρα, δεδομένου δε, ότι από δουλειά στην καλύτερη να μας κάτσει «κάτι σα δουλειά» που αμείβεται -αν, όταν κι εφόσον- με κάτι που μοιάζει με φιλοδώρημα περισσότερο, παρά με αμοιβή, δεν μας μένει παρά να το ρίχνουμε στο πoυτσοχάμπερο καθημερινά στο «Τρίτο Μνημόνιο».

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, «Τρίτο Μνημόνιο» είναι η καφετέρια στην οποία μετράμε τους καημούς και τους αναστεναγμούς μας μετά την κωλοτούμπα του Αλήτη που ‘κανε το «ΟΧΙ», «ΝΑΙ» και καταντήσαμε να σκεφτόμαστε και τον καφέ που πίνουμε, το κέρατό μου μέσα…

Βλέπεις, τα παλιά τα χρόνια, τότε, που «όλοι μαζί τα τρώγαμε», εμείς με κανένα σουβλάκι την βγάζαμε και τότε, αλλά πίναμε αβέρτα καφέδες στη «Χαριλάου Τρικούπη».

Σχέση με τη γνωστή οδό δεν έχει καμία η εν λόγω καφετέρια, απλά τη βαφτίσαμε έτσι, επειδή μας την επέβαλε σα στέκι ο γνωστός για τα αγνά πράσινα πολιτικά και φίλαθλα αισθήματά του Παντελής, λόγω που ζαχάρωνε -παίζει και να πηδούσε κιόλας- μια γκαρσόνα εκεί.

Στη άλλη πλευρά του δρόμου υπήρχε κι η «Ρηγίλλης», που μαγείρευε καλύτερο καφέ, αλλά επειδή τάχατες μάζευε δεξιά ραμολιμέντα, δεν γούσταρε να πάμε ο Παντελής, παρά μόνο όταν είχε καμιά ματσάρα στο Νόβα∙ ε, τότε παρέβλεπε το γεγονός ότι είχε σερβιτόρους.

«Δεν πειράζει, κι αυτά τα παιδάκια φοιτητές είναι, άσε να βγάλουν κανένα φράγκο», έλεγε δήθεν μεγαλόψυχα, κάθε που πηγαίναμε εκεί κι άφηνε πάντα ένα γενναίο πουρμπουάρ.

Συχνά πυκνά πηγαίναμε και στον «Περισσό», το λιτό καφενεδάκι που άνοιξε ένας σύντροφος, φτιάχνοντας μερακλίδικο τούρκικο στο μπρίκι, πασχίζοντας τίμια ο δόλιος για το μεροκάματο.

Ε, σαν αποσώσαμε να τα τρώμε όλοι μαζί, οι κεφαλές του τόπου απαίτησαν απ’ τους παρακατιανούς να πληρώσουμε τα σπασμένα· γνωστή η ιστορία, μην τα αναμασάμε πάλι.

Ο συναγωνιστής πάσχισε να κρατήσει ανοιχτό τον «Περισσό», αλλά στα δυο χρόνια απ’ το Καστελόριζο τον πήραν αμπάριζα τα χρέη στο ΤΕΒΕ και την Εφορία και το ‘κλεισε το γ@μημένο ο άνθρωπος πριν τον κλείσουν μέσα, παλεύοντας έκτοτε με κάτι ψευτοδουλειές του ποδαριού· δεν βαριέσαι, τι να τα κάνει τα λεφτά.

Ο καφετζής της «Ρηγίλλης», πάλεψε κι αυτός όσο μπορούσε, μέχρι που επί Αντώνη του Μακεδονομάχου, πρόκανε ευτυχώς κάτι ευνοϊκές διατάξεις, αγόρασε τα χρόνια του στρατού και την έκανε με μια μειωμένη σύνταξη, αφού χαΐρι δεν έβλεπε ο έρμος.

Βέβαια, για κάτι φεγγάρια είχε την ψευδαίσθηση -κούνια που τον κούναγε- ότι θα μπορούσε να πάρει κι αέρα απ’ το μαγαζί, αλλά η ευλογία των μνημονίων που έπεσαν στον τόπο που χαρακτηρίζεται από τη διαφθορά των φτωχομπινέδων -ως απεφάνθη ο σοφός Σημίτης- του στέρησε -ορθώς- την ευκαιρία να ζήσει σαν άνθρωπος· συγγνώμη, πάνω από τις δυνατότητές του ήθελα να πω.

Σαν άλλαξε χρήση κι η «Ρηγίλλης» κι έγινε «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ», η «Χαριλάου Τρικούπη» απέκτησε το μονοπώλιο στη γειτονιά κι άρχισε με πρόφαση την κρίση τις τσιριτσάντζουλες.

Την γκαρσόνα του Παντελή που ‘θελε τριετίες και ποσοστά την έφαγε η μαρμάγκα, και σερβιτόρα να στέριωνε πάνω από μήνα, δεν πέρασε απ’ το μαγαζί. «Ένα εικοσάρικο το δεκάωρο, χωρίς ΙΚΑ», μας εξηγούσε ο πάντα ενήμερος φίλος μας.

Το νοίκι το κατέβασε στη μέση, απειλώντας ότι θα κλείσει, άσε που ποτέ δεν το δίνει στην ώρα του ο κανάγιας.

Όσο για την ποιότητα του καφέ, έφτασε να συναγωνίζεται σε γεύση το μέλανα ζωμό, ώσπου μια μέρα, εκεί, λίγο πριν «σαρώσει» στις δεύτερες εκλογές το κωλόπαιδο της «ελπίδας», μια καινούρια υπάλληλος μας ρώτησε αν θέλουμε μονό το καπουτσίνο ή διπλό.

Αν εξαιρέσουμε τον Τάκη, που καλόπιστα προσπαθούσε να της εξηγήσει ότι σε φλιτζάνι πίνεται ο καπουτσίνο κι όχι σε κούπα, οι υπόλοιποι τη σακουλευτήκαμε, ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα.

Σε μια εποχή που στο Προτεκτοράτο όλα μειώνονταν, η «Χαριλάου Τρικούπη» αύξησε τον καφέ από τα τρία ευρά στα τριάμισι, λες και πρόσφερε θέα στο Φορ Σήζονς, με ζωντανή μετάδοση τους γάμους του Άκη με την βλάχα.

Φυσικά, δεν πληρώσαμε μία για το καφετί ξέπλυμα, που τάχαμου ήταν ελαφρύ γιατί ήταν μονή η δόση, ενώ η ομήγυρη έκανε ομόφωνα αποδεκτή την εισήγηση του Κώτσου κι έκτοτε καταλύουμε φορ κόφυ στο «Τρίτο Μνημόνιο», που άνοιξε μέσα στην κρίση δυο δρόμους παραπέρα.

Εντάξει, μέλος αλυσίδας είναι, οι υπάλληλοι χρυσοπληρώνονται με κανένα τετρακοσάρι, βαριά πεντακοσάρι το μήνα, αλλά ευχάριστο το περιβάλλον, ευγενέστατα τα παιδιά και καπουτσίνο τέλειο, με ένα διευρόπουλο.

Αν και θεωρούμε δεδομένο ότι, όπου να ‘ναι θα εκτιναχτεί αυτό το γ@μημένο το ελατήριο της οικονομίας, κάναμε και τα σχέδιά μας σε περίπτωση που -κούφια η ώρα που τ’ ακούει- στραβώσει το πράγμα και βρεθούμε εκτός του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα.

Μόλις κλείσει η αξιολόγηση, θα οπισθοχωρήσουμε πειθαρχημένα σ’ ένα φούρνο που κάνει επίσης εύγεστο καφέ με 1,5 ευρώ, ενώ σαν κόκκινη γραμμή θέσαμε γνωστή αλυσίδα, που ένας Αλβανός πίνει καφέ με ένα ευρώ κι άλλοι εννιά γύρω του κάνουν παρέα σ’ αυτόν που παραγγέλνει.

Εκεί, μας βλέπω με το τέταρτο μνημόνιο Πιτσιρίκο μου, ενώ αν παρ’ ελπίδα μείνουμε ζωντανοί μετά το μνημόνιο του Κούλη του Ζαβού, θα πάμε σπίτι του Κώτσου, που ‘χει ένα μύλο που ‘τριβε η μάνα του το πιπέρι, με μια χούφτα ρεβύθια ο καθείς ανά χείρας, θα τα τρίβουμε με τη σειρά και ψήνοντας το χαρμάνι στη χόβολη, θα καμωνόμαστε πως απολαμβάνουμε ντεκαφεϊνέ αλά Κατοχή.

Προς το παρόν, ως γνήσιοι λούμπεν προλετάριοι, απολαμβάνουμε την ελεύθερη πτώση μας, χωρίς κανένα άγχος πλέον, αφού είναι απόλυτα βέβαιο ότι μόνο χειρότερα θα πάνε όλα.

Την αγάπη μου

Σ.Α.Μ.

(Αγαπητέ φίλε, τον καφέ μπορείτε να τον φτάχνετε στο σπίτι και να τον πίνετε στο παγκάκι στο πάρκο ή στην πλατεία, ή όπου υπάρχει ελεύθερος χώρος. Στην Αθήνα έχει καλό καιρό εννιά μήνες, οπότε γίνεται. Εγώ το κάνω. Μπορείτε μάλιστα να πάρετε μια καλή μηχανή, να χρεώνετε τον καφέ στον κάθε φίλο σας από ένα ευρώ, και να βγάζετε και χαρτζιλίκι. Έχει γεμίσει η Ελλάδα καφέ. Αν εκτιναχτεί το ελατήριο της οικονομίας, θα πέσει μέσα μέσα σε κάνα ποτήρι με φραπέ. Κατά τ’ άλλα, δεν έχουμε κανένα άγχος, αφού δεν αποφασίζουμε για τίποτα στην Ελλάδα. Αποφασίζουν άλλοι. Πολύ βολικό. Να είσαι καλά.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.