Black Pearl
Φίλε μου Πιτσιρίκο, στην οικονομική καταστροφή της χώρας ήρθε να προστεθεί τις τελευταίες μέρες και η οικολογική καταστροφή στα παράλια της Αττικής και φυσικά της Σαλαμίνας, με την οποία όμως δεν ασχολείται ούτε πρόκειται να ασχοληθεί κάνεις, αφού δεν περιλαμβάνεται η Κούλουρη στα προς πώληση φιλέτα της «Αθηναϊκής Ριβιέρας».
Η υποτιθέμενη αντιπολίτευση, βέβαια, συγκρίνει το μέγεθος της καταστροφής με εκείνο της Αλάσκας στις ακτές της οποίας λίγα χρόνια νωρίτερα βυθίστηκε ένα επίσης ελληνικής ιδιοκτησίας θηριώδες τάνκερ φορτωμένο με μαζούτ, ενώ η κυβέρνηση βλέπει πως το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στα παράλια της Αττικής λύνεται με ταχύτατους ρυθμούς.
Ο γνωστός δηλαδή τραγέλαφος.
Και στο ενδιάμεσο καταγγελία για απόπειρα λαθραίας πώλησης του πετρελαίου που αντλήθηκε από το ναυαγισμένο πετρελαιοφόρο!
Τερματίζει έτσι –αν συνέβη κι αυτό– μέχρι και το ελληνικό κοντέρ!
Δυστυχώς, για όλους μας το πειρατικό του captain Jimmy – που δεν μετέφερε αργό πετρέλαιο – δεν εξόκειλε στα μέρη μας αλλά στις ακτές του μακρινού Περού.
Έτσι δυστυχώς είναι η ζωή, απρόβλεπτη και άδικη.
Άσε που στην περίπτωση του πειρατικού ο πλοιοκτήτης λέγεται πως δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την όμορφη πατρίδα μας. Από κάπου αλλού βαστούσε η σκούφια του αλλά ούτε ο ίδιος –μεθυσμένος από τα αρώματα της Ανατολής– μπορούσε στο τέλος να θυμηθεί.
Η χώρα βαδίζει σαν το Black Pearl του εμβληματικού πειρατή Jack Sparrow από τους «Πειρατές της Καραϊβικής» γεμάτη φαντάσματα και σκελετούς στα κάτω καταστρώματα.
Προσπαθούν όλοι να ξεχάσουν τα πάντα.
Αν δεν υπάρχει έγκλημα, δεν υπάρχουν και ένοχοι.
Μια θλιβερή άρνηση και εθελούσια υπεκφυγή που βολεύει όλους. Πλήρωμα και επιβάτες.
Όλοι αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν την πραγματικότητα και τους κινδύνους που ελλοχεύουν.
Ελπίζουν σε ένα θαύμα που ούτε να το ομολογήσουν μπορούν.
Στην Ελλάδα η ηλιθιότητα αποκτά θεσμικό χαρακτήρα.
Σε λίγο θα αντικαταστήσει την προμετωπίδα του Συντάγματος, ή μάλλον καλύτερα θα την συμπληρώσει.
Στο εμβληματικό «Εις το όνομα της Αγίας και Ομοούσιου και Αδιαιρέτου Τριάδος» θα μπορούσε ίσως να προστεθεί και το «Εις το όνομα της παροιμιώδους αμνησίας και της ακατανίκητης ανοησίας του περιούσιου λαού».
Να δέσει, ρε αδερφέ, το γλυκό και φαίνεται από την επικεφαλίδα ολόκληρη η ουσία του προβλήματος.
Σήμερα για παράδειγμα, όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως των πολιτικών τους πεποιθήσεων -λες και υπάρχουν πια τέτοιες- θεωρούν ως μείζον ζήτημα εκείνο της δραστικής μείωσης των φόρων.
Αν μειωθούν οι φόροι θα έρθει η ανάπτυξη, φωνάζει η κατά καιρούς αντιπολίτευση και μαζί της συμφωνεί στα μουλωχτά και η κατά καιρούς κυβέρνηση που δείχνει με το δαχτυλάκι της την τρόικα.
Βέβαια, οι φόροι σε απόλυτους αριθμούς δεν έχουν αυξηθεί δραματικά συγκριτικά με την προ της χρεοκοπίας και των μνημονίων εποχής.
Εκείνο που έχει μειωθεί δραματικά –κατά 25%- είναι το ΑΕΠ.
Και αυτό οι Έλληνες πολίτες και τα κόμματα που τους εκπροσωπούν το αγνοούν επιδεικτικά.
Όπως αποφεύγουν συνειδητά να απαντήσουν στο ερώτημα «τι πληρώνεται μέσω της εξωφρενικής φορολογίας».
Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, η βελτίωση των υποδομών;
Όχι βέβαια.
Μέσω της αβάσταχτης φορολογίας εξυπηρετείται το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος της χώρας, εξοφλούνται οι δανειστές.
Όταν λοιπόν έρχεται ο κάθε κρετίνος και προτείνει μείωση των φόρων αλλά και την ταυτόχρονη εφαρμογή των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας, αποφεύγει να απαντήσει στο κομβικό ερώτημα για το πού θα βρει τα απαραίτητα χρήματα για την εξυπηρέτηση του χρέους και μπουρδολογεί μιλώντας για επενδύσεις και ανάπτυξη.
Τα χρήματα, βέβαια, μπορούν να βρεθούν μονάχα από την περικοπή των δημοσίων δαπανών.
Και οι μόνες δαπάνες του δημοσίου που μπορούν ακόμα να περικόπτουν είναι εκείνες που αφορούν τους μισθούς των ΔΥ και τις συντάξεις.
Και αυτό θα οδηγήσει –το έχουμε ζήσει το έργο– σε νέα μείωση της ζήτησης και της κατανάλωσης, σε νέα ύφεση και μείωση του ΑΕΠ.
Έτσι λειτουργεί το σπιράλ του θανάτου μέσα στο οποίο στροβιλίζεται η ελληνική οικονομία από την πρώτη ημέρα της υπογραφής των μνημονιακών συμβάσεων.
Η άμεση παύση της αποπληρωμής του χρέους με στόχο την έναρξη σοβαρών διαπραγματεύσεων για την μείωση του δημόσιου χρέους σε συμφωνία με τους δανειστές αποτελεί μονόδρομο για την επιβίωση της Ελλάδας.
Κι αν οι δανειστές αρνηθούν κάθε διαπραγμάτευση ή καθυστερούν τις διαδικασίες, τότε η μονομερής διαγραφή του 90% του χρέους αποτελεί την επόμενη υποχρέωση μιας κυβέρνησης που ενδιαφέρεται για τον τόπο και τους ανθρώπους που αιώνες τώρα τον κατοικούν.
Τα παραπάνω δεν θα έπρεπε να γίνουν από μια επαναστατική κομμουνιστική κυβέρνηση.
Δεν είναι τόσο εξτρεμιστικά όσο τα παρουσιάζουν, ούτε αντιβαίνουν τις αρχές του καπιταλιστικού συστήματος, όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα παπαγαλάκια που δημοσιογραφούν στο προτεκτοράτο.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για αυτονόητα μέτρα που θα υιοθετούσε μια στοιχειωδώς πατριωτική αστική κυβέρνηση.
Κι όμως, τον όγδοο χρόνο της χρεοκοπίας δεν υπάρχουν καν στην ατζέντα.
Την απάντηση στο γιατί συμβαίνει αυτό, μάλλον την έχει δώσει ήδη ο απεσταλμένος του προέδρου Τρούμαν, Πωλ Πόρτερ, το 1946, τις απόψεις του οποίου για την ελληνική αστική τάξη, μας θύμισε ο υπέροχος κι αγαπημένος Jo Di.
Η μοναδική διαφορά του τότε με το σήμερα βρίσκεται στα μυαλά των πολιτών. Πίσσα κατράμι ξέβραζε στα μυαλά των ανθρώπων ο βρομερός ελληνικός καπιταλισμός των αρχοντόβλαχων Νενέκων.
Σβήνει το φως και συντρίβεται κάθε λογική σκέψη.
Φιλιά από την Εσπερία
(Φίλε Ηλία, οι πάντες παραδέχονται πως δεν υπάρχει άλλη λύση για την Ελλάδα -αν θέλει να επιβιώσει- από το να κάνει στάση πληρωμών. Οπότε, γιατί δεν γίνεται στάση πληρωμών; Γιατί είναι ξεπουλημένοι και προδότες. Σχεδόν όλοι. Αριστεροί και δεξιοί. Ηλία, δεν υπήρχαν ποτέ κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Υπήρχαν μόνο “άνθρωποι που ήταν στα πράγματα”. Η ελληνική αστική τάξη αποτελούταν και αποτελείται από κομπραδόρους. Αυτό έλεγε και ο Πωλ Πόρτερ πριν από 71 χρόνια. Να είσαι καλά, Ηλία.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.