Αχ, να ‘ταν η ζωή μας Black Friday
Κάθε φορά που υπάρχουν νεκροί από τρομοκρατικές επιθέσεις, φυσικές καταστροφές και άλλες αιτίες, εκατομμύρια άνθρωποι εκφράζουν τη θλίψη τους στα social media, μας ζητούν να βυθιστούμε στο πένθος, μας μαλώνουν, αν δεν συμπεριφερόματε όσο πένθιμα επιθυμούν οι ίδιοι, και αρχίζουν να συγκρίνουν τη στενοχώρια που νιώθουμε για τους νεκρούς σε μια μη ευρωπαϊκή χώρα με τη στενοχώρια που νιώθουμε για τους νεκρούς σε μια ευρωπαϊκή χώρα..
Θέλω να πω πως όλα αυτά είναι αηδίες και κατάλοιπα του παρελθόντος· χώρια που αυτός που είναι στενοχωρημένος δεν ορμάει στα social media, για να κάνει τον χωροφύλακα πένθους.
Ο σύγχρονος άνθρωπος νοιάζεται μόνο για την πάρτη του.
Άντε και για κάποιους λίγους κοντινούς του ανθρώπους, που μπορεί να τους χρειάζεται και οικονομικά.
Ο μόνος λόγος να στενοχωρηθεί κάποιος για τα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων ή φυσικών καταστροφών στη Γαλλία, στην Αίγυπτο ή στη Μάνδρα, είναι να έχει κάποιον δικό του άνθρωπο ανάμεσα στα θύματα.
Αν δεν έχει, χέστηκε. Ας ψοφήσουν όλοι. Σήμερα αυτοί, αύριο εμείς. Είμαστε όλοι υποψήφιοι νεκροί.
Ας σταματήσουμε λοιπόν πια με την υποκρισία.
Αίσχος, ο Τσίπρας βγάζει φωτογραφίες στη Σουηδία, ενώ υπάρχουν νεκροί στη Μάνδρα!
Αίσχος, ο Ομπάμα βγάζει σέλφι με την πρωθυπουργό της Δανίας στην τελετή μνήμης για τον Νέλσον Μαντέλα!
Καλά κάνουν.
Η ζωή συνεχίζεται.
Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα γύρω μας και δίπλα μας, και κάποιοι πεθαίνουν με φρικτό τρόπο.
Σκασίλα μας.
Εμάς μας νοιάζει για εμάς.
Οι άλλοι ας ψοφήσουν.
Επίσης, αν μας ένοιαζε πραγματικά για τους ανθρώπους, δεν θα υπήρχαν τέτοιες ανισότητες πάνω στον πλανήτη, με ανθρώπους να έχουν τρισεκατομμύρια και άλλους ανθρώπους να μην έχουν ούτε μια φέτα ψωμί.
Αν μας ένοιαζε πραγματικά, δεν θα υπήρχαν άνθρωποι με εκατοντάδες σπίτια και άλλοι άνθρωποι που κοιμούνται στον δρόμο.
Δηλαδή, πριν σε πιάσει ο πόνος για τους νεκρούς, θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει να μην πεθαίνουν από την πείνα και το κρύο οι ζωντανοί.
Αφού δεν σε νοιάζει για τους ζωντανούς, δεν σε πιστεύω όταν μου λες πόσο λυπήθηκες για τους νεκρούς.
Δεν πειράζει που δεν σε νοιάζει.
Αλλά μην μου κάνεις τον λυπημένο.
Ας είμαστε ειλικρινείς.
Ας αποενοχοποιηθούμε επιτέλους.
Ας πούμε αυτό που σκεφτόμαστε.
Όχι που πεθαίνει κάποιος, και αρχίζει η κλάψα και η αποθέωση.
Αφού τον μισούσες τον νεκρό, όσο ζούσε. Τον σιχαινόσουν.
Μη μου αρχίζεις τώρα με την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Άλλοι καιροί, άλλη κοινωνία.
Κοίτα γύρω σου.
Άνθρωποι περιμένουν πάνω από νεκροκρέβατα να τα τινάξει ο πρόγονός τους, για να πέσουν πάνω στην περιουσία.
Άνθρωποι δολοφονούν τους γονείς τους, για να πάρουν και την περιουσία και την ασφάλεια.
Γονείς σκοτώνουν τα παιδιά τους, για να ζήσουν τη ζωή τους.
Ο ένας τρώει τον άλλον, για να επιβιώσει. Και για να αποκτήσει περισσότερα. Γιατί είναι άπληστος. Τα θέλει όλα.
Ναι, είναι ένας φρικτός κόσμος.
Δεν είναι κόσμος για ευαισθησίες αυτός.
Αν είσαι ευαίσθητος, θα σε φάνε λάχανο.
Το να είναι κάποιος ευαίσθητος σήμερα, είναι σαν να αφήσεις ένα πρόβατο μόνο του στη ζούγκλα. Ούτε μια ώρα δεν θα ζήσει.
Γι’ αυτό λοιπόν, να λες αυτό που σκέφτεσαι πραγματικά.
Πάμε να κάνουμε μια δοκιμή:
“Πέθανε ο πιτσιρίκος…”
“Αχ, τι κρίμα. Πόσο στενοχωριέμαι που…”
Τι είπαμε; Θα πεις αυτό που σκέφτεσαι. Πάμε πάλι…
“Πέθανε ο πιτσιρίκος…”
“Πω πω, ρε φίλε τι χαρά μου έδωσες! Σκατά στον τάφο του! Ελπίζω να πέθανε με φριχτούς πόνους! Φέρε να ανοίξουμε σαμπάνιες, να το γιορτάσουμε! Κι εγώ θα πάω και θα χορέψω πάνω στον τάφο του!”
Αυτό είναι που πρέπει να πεις. Αυτό που σκέφτεσαι.
Οπότε, κάθε φορά που έχουμε θύματα που δεν γνωρίζεις, να λες αυτό που σκέφτεσαι:
“Στ’ αρxίδια μου!”
“Τι με νοιάζει εμένα για τους 300 νεκρούς στην Αίγυπτο, στη Γαλλία, στην Γερμανία ή στην Εύβοια; Εγώ ήθελα να αγοράσω το iPhone X, φίλε. Κι αφού το αγόρασα, δεν πα να ψοφήσουν και όλοι οι Αφρικανοί!”
Φτάνει πια με την κλαψούρα των ψευτοαριστερών, των μικροαστών και των ντεμέκ ευαίσθητων καλλιτεχνών που -και καλά- πονάνε για όλους τους ανθρώπους, αλλά, βασικά, είναι κτηνάρες και νοιάζονται μόνο για την κωλάρα τους.
Ας αρχίσουμε να λέμε αυτό που σκεπτόμαστε.
Το πρόβλημα είναι πως έχουμε μεγαλώσει με ψέματα και εικόνες από άλλες εποχές -που μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ-, ενώ εμάς μας νοιάζει μόνο να καταναλώνουμε για πάρτη μας.
Ναι, ωραία η ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη αλλά είναι ποίηση.
Δηλαδή, τι να σου πει το “Σαββατόβραδο” σήμερα με τις γειτονιές που μοσχοβολούν βασιλικό κι ασβέστη;
Σήμερα το Σαββατόβραδο είναι η Black Friday.
“Πάει και φέτος τ’ όμορφο
τ’ όμορφο το Black Friday
από αύριο πάλι
οι τιμές στα ύψη.
Αχ, να `ταν η ζωή μας
Black Friday…”
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.