Karma is a bitch
Αγαπημένε μου Πιτσιρίκο, γεια σου και πάλι από την χιονισμένη και παγωμένη αλλά κάπως λιγότερο σκοτεινή Σκανδιναβία.
Καιρό έχω να σου γράψω, αλλά φαντάζομαι πως δε με κακοκαρδίζεις. Έλεγα να κάνω ένα πόντκαστ αλλά με αρρώστησαν στην Ελλάδα και προσπαθώ να κάνω οικονομία στη φωνή μου γιατί χρειάζεται στη δουλειά.
Τι να γράψω κιόλας; Να πιάσω τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες που έφυγαν. Δεν συμπεριλαμβάνω την τραγουδίστρια των Cranberries γιατί, παρά το ταλέντο της, δεν μπορώ να πω πως υπήρξα τεράστιος φαν του συγκροτήματος.
Από την άλλη, σε δύο μέρες μας αποχαιρέτησαν ο εθνικός μας Τζιμάκος και ο Fast Eddie Clark, εκπληκτικός κιθαρίστας που συμμετείχε στους Motorhead και έπαιξε στους αγαπημένους μου δίσκους.
Αρχίζοντας από τον δεύτερο, το συγκρότημα με τη σύνθεση που αγάπησα στα νιάτα μου δεν υπάρχει πια. Τα τρία μέλη του πέθαναν μέσα στα τελευταία 2-3 χρόνια, τα οποία μας στέρησαν έναν απίστευτο αριθμό καλλιτεχνών που σημάδεψαν τη νιότη των σημερινών 40+ μουσικόφιλων.
Έτσι αρχίζει να ενισχύεται η αίσθηση του γήρατος.
Βάλε και τον Τζιμάκο τώρα και έδεσες. Είχα την τύχη να τον πετύχω δύο φορές ζωντανά, μία στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 στη Θεσσαλονίκη και μία στα μέσα του 2000. Την πρώτη φορά γέλαγα για ημέρες και θεωρώ εκείνο το λάιβ ένα από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ από μουσικής πλευράς.
Το κακό είναι πως, όταν πεθαίνουν αυτοί οι τύποι, ο κόσμος γίνεται ένα πιο θλιβερό μέρος. Από την άλλη, όταν πεθαίνουν τα καθίκια δεν βλέπω καμιά βελτίωση.
Πολύ πιθανό γιατί υπάρχει ένα τεράστιο απόθεμα από καθίκια που περιμένουν να πάρουν σειρά για να τα κάνουν σκατά. Αντίθετα το ταλέντο και η καλοσύνη δεν περισσεύουν, οπότε κάθε φορά που χάνουμε έναν καλό μένουμε απλά με το κενό.
Όπως καταλαβαίνεις, η πρωτοχρονιάτικη επίσκεψη στην Ελλάδα δεν με έκανε ιδιαίτερα αισιόδοξο, γιατί, αν εξαιρέσεις την καλοκαιριά που είχε τις περισσότερες ημέρες, δεν μπορώ να πω πως είδα κάτι θετικό.
Α, κάτι “θετικό” είδα: την απόλυτη αποδοχή του κόσμου για την κατάσταση. Ειδικά οι κάτω των 30 θεωρούν την κατάσταση φυσιολογική, ενώ οι άνω των 30 –και όσο μεγαλύτεροι τόσο περισσότερο– έχουν ρίξει κανόνι και έχουν παλινδρομήσει στην δεκαετία του ‘80 σχεδόν από όλες τις απόψεις.
Έτυχε φυσικά να ακούσω και ελληνικές ειδήσεις, οι οποίες έχουν φτάσει και επίσημα στο σημείο να δίνουν την αίσθηση σκατώv που μασάει ο ένας παρουσιαστής, ξερνάει, και τρέχει o άλλος παρουσιαστής να τα μαζέψει και να τα μασήσει, πριν ξεραθούν και χάσουν τα θρεπτικά συστατικά και την φρεσκάδα τους.
Όταν δε άνοιγαν στόμα οι πολιτικοί και διάφοροι άλλοι καλεσμένοι, το πράγμα ξεπέρναγε κάθε όριο.
Κάποια στιγμή έτυχε να ακούσω έναν παράγοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης να μιλάει για τα χάλια του περιφερειακού νοσοκομείου στο οποίο έκανα 1,5 χρόνο παθολογία, να σκίζει τα ρούχα του γιατί τόσο καιρό δεν είχε πάρει χαμπάρι την κατάσταση.
Περιγράφει λοιπόν την κατάσταση που ζούσα καθημερινά πρίν από 10 χρόνια.
Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι πως στον μ@λάκα που διοικεί και μένει λίγα μέτρα πιο πέρα μπορεί να πάρει και 10 χρόνια για να “καταλάβει” ή να “ανακαλύψει” το σκ@τό που τρως καθημερινά.
Φυσικά, η επιφοίτηση του παράγοντα έρχεται και φεύγει αφού τελειώσει η ραδιοφωνική εκπομπή.
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο, να είναι τόσο ηλίθιοι που όντως να μην παίρνουν μυρωδιά ή να είναι τόσο παλιάνθρωποι που να το παίζουν μαλ@κες ξεδιάντροπα;
Το αποτέλεσμα, πάντως, για τον κόσμο είναι το ίδιο.
Γενικά, μπορώ να πω πως η αίσθηση που έχω είναι ότι η νοημοσύνη βρίσκεται υπό δίωξη και καταστολή παγκοσμίως. Ο κόσμος έχει συνηθίσει να μην αντιδρά σε ό,τι και αν γίνεται και σε ό,τι και αν λέγεται.
Θα κλείσω το γράμμα μου με ένα περιστατικό που συνέβη μπροστά στα μάτια μου.
Στέκομαι με την ομπρέλα κάτω από τη βροχή και περιμένω τον ξάδερφό μου να χαιρετηθούμε πριν φύγω. Δίπλα, κάτω από την τέντα του φαγάδικου, ένα νέο ζευγάρι τρώει. Αφηρημένος μέσα στην σκέψη μου και με το βλέμμα προς την κατεύθυνση από την οποία θα σκάσει μύτη ο ξάδερφος, ξαφνιάζομαι όταν κάποιος με πλησιάζει σε απόσταση αναπνοής από τα αριστερά.
“Πεινάω”.
Γυρνάω λίγο αλαφιασμένος και αναγνωρίζω ένα παιδί γύρω στα 25 που είδα να περιπλανιέται στην πόλη φέτος πρώτη φορά. Γυρνάει περπατώντας νευρικά και γρήγορα με ένα πλαστικό κυπελάκι στα χέρια και το μόνο που λέει είναι “πεινάω”, μαζί με κάποιες σκόρπιες και ακατανόητες λέξεις.
Την πρώτη φορά που τον είδα, πριν μερικές ημέρες, γύρισα και είπα στην γυναίκα μου “γαμώτο, βγήκε η καινούργια φουρνιά, πεινάει για ηρωίδα”. Η πόλη μου έχει μια πολύ μεγάλη παράδοση στην ηρωίνη -ηρωίδα την λέμε με την γυναίκα μου-, και είχαμε ήδη πετύχει αρκετούς από την παλιά φρουρά να τριγυρνάνε.
Ο νεαρός φαινόταν όμως σε πολύ κακή κατάσταση.
Τις 2-3 επόμενες φορές που τον πετύχαμε, αντιληφθήκαμε και οι δύο πως μάλλον το κύριο πρόβλημά του δεν είναι τα ναρκωτικά αλλά κάποια βαριά ψυχική νόσος η οποία πιθανόν να τον έχει οδηγήσει και στην χρήση.
Όπως και να έχει το πράγμα, κάθε φορά που μας πλησίαζε, ήταν αρκετό να του πούμε ήρεμα πως δεν έχουμε ψιλά και αυτός συνέχιζε το δρόμο του σαν να μην συνέβη τίποτα.
Έτσι, κι εκείνο το βράδυ, με το πού γύρισα και είδα το παιδί, είπα απλά “δεν έχω ψιλά, αγόρι μου” και αυτός συνέχισε. Εγώ έστρεψα ξανά το βλέμμα μου προς την κατεύθυνση που κοίταζα πριν.
Δεν πέρασαν 10 δευτερόλεπτα και ακούω έναν δυνατό ήχο στα δεξιά μου, εκεί που κάθεται το ζευγάρι και τρώει, και με την άκρη του ματιού αντιλαμβάνομαι μια βίαιη κίνηση.
Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον νεαρό που έτρωγε να σηκώνεται απειλητικά, ενώ το άλλο παιδί φωνάζει ασυνάρτητα. Ο καλοντυμένος με στυλάκι σκέιτερ/εναλλακτικού αλανιού με στοιχεία χίπστερ, προσεγμένος και χορτασμένος νεαρός, βρίζει τον άλλον.
Το πράγμα δεν σταματάει εδώ, γιατί, έχοντας σωματική υπεροχή, περνάει από την λεκτική στην σωματική βία, αρπάζει ένα ξύλινο σκαμπό από τον διπλανό πάγκο και χτυπά τον μικρό στην πλάτη.
Ο άλλος μαζεύει το ποτηράκι από το έδαφος και φεύγει.
Ο τύπος ξανακάθεται και στην ερώτηση της κοπέλας του γιατί τον χτύπησε, αυτός απαντά με αυτόν τον υπέροχο μπάσο και γεμάτο υπεροψία τόνο που μιλάνε όλα αυτά τα ναρκισσιστικά-αντικοινωνικά αγοράκια: “Τα ξέρω αυτά τα ατομάκια, τρέλα πουλάνε”.
Η φάση διαρκεί λιγότερο από 15 δευτερόλεπτα και εγώ απλά κοιτάω. Σκέφτομαι πως μάλλον θα το ξέρει πραγματικά καλά αυτό το ατομάκι. Αν ήξερε πως είναι ηρωινομανής με καλό κύκλο γνωριμιών και θα γυρίσει σε λιγότερο χρόνο από αυτόν που θα κάνει για να τελειώσει το φαγητό μαζί με καμιά δεκαριά άλλους και θα του βάλει το σκαμπό στον κώλο, δεν θα έκανε τον μάγκα.
Μέχρι να τελειώσω την σκέψη μου, ξανά φασαρία!
Από το πεζοδρόμιο πιο κάτω, ο μικρός με το κυπελάκι έχει βρεθεί αντιμέτωπος με δύο ζευγάρια στην 45-50άρα -η μια κυρία κρατάει και ένα κοριτσάκι από το χέρι- και οι άντρες τους τον προγκάνε.
Περνάνε από δίπλα μου και ο ένας από αυτούς λέει πως όλο πετάγεται και τους τρομάζει.
Απομακρύνονται και ακούω το ζευγάρι στο τραπέζι να αστειεύεται για το περιστατικό.
Η επόμενη ερώτηση σίγουρα που θα έχει κάποιος στο μυαλό του είναι “και εσύ, ρε μάγκα, καθόσουν και κοίταζες;”.
Η απάντηση είναι “ναι” και οι λόγοι είναι πάρα πολλοί.
Ο κύριος λόγος είναι πως δεν είχα κάτι να πω, γιατί όλοι ξέρουμε πως, ό,τι και να πεις στα ζώα, δεν πρόκειται να το καταλάβουν. Το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να κλιμακώσω την αντιπαράθεση και να καταλήξουμε σε σωματική βία, κάτι αναμενόμενο με αυτού του τύπου τους ανθρώπους, όπως καταλαβαίνει κανείς ήδη από τα γεγονότα.
Όσον αφορά τη σωματική βία, η χρήση της είναι κάτι για το οποίο έχω αυστηρές “κατευθυντήριες οδηγίες”. Γνωρίζοντας τη φυσιολογία του ανθρωπίνου σώματος, ξέρω πόσο ανθεκτικό και, παράλληλα, πόσο ευαίσθητο μπορεί να είναι στα πλήγματα.
Ένα από τα πιο συχνά αίτια θανάτου σε καυγάδες στον δρόμο δεν είναι τα χτυπήματα αλλά η πρόσκρουση του κρανίου στο έδαφος. Κοινώς, δεν χρειάζεται να είναι κανείς ολυμπιονίκης πυγμαχίας/καράτε για να σκοτώσει κάποιον με μια γροθιά, γιατί, αν ο άλλος πέσει σαν σακί, μπορεί να χάσει τη ζωή του ή να μείνει ανάπηρος.
Δεν συμβαίνει κάθε μέρα, αλλά συμβαίνει πιο συχνά από όσο φαντάζεται ο κόσμος, ειδικά αν το χτύπημα είναι καλοζυγισμένο, πράγμα που δεν συμβαίνει εύκολα γιατί σπάνια -ευτυχώς- δέρνονται πυγμάχοι στο δρόμο.
Επειδή λοιπόν ούτε στο χώμα (αν την φάω) ούτε στη φυλακή (αν την ρίξω) θέλω να καταλήξω, θεωρώ το πώς να πιαστώ στα χέρια ισοδυναμεί με το να τραβάω κάποιου είδους όπλο, με έναν αντίπαλο που έχει το ίδιο ακριβώς όπλο. Αν το σκεφτείς έτσι, ξαφνικά συνειδητοποιείς πως κάποιος μπορεί και να υποστεί σοβαρή βλάβη στην διαδικασία, δεν είναι θέμα πρεστίζ πια.
Φυσικά, οποιοσδήποτε μπορεί να θεωρήσει όλα αυτά σαν τις δικαιολογίες ενός δειλού ανθρώπου που έχει βρει μια φιλοσοφική φορεσιά στη δειλία του. Μπορεί και να αληθεύει κιόλας, απλά εγώ να μην το συνειδητοποιώ.
Όπως και να ‘χει το πράγμα, ξέρω πόσο (πολύ) ζυγίζω και πόσα κατάγματα και εξαρθρήματα από προπόνηση σε πολεμικές τέχνες και μαχητικά αθλήματα –χωρίς καν να έχω αγωνιστεί ποτέ– έχω μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια, και δεν θέλω ούτε να προξενήσω αλλά ούτε και να πάθω άλλα.
Δεν έχω ούτε διάθεση να εφαρμόσω ούτε και να αποδείξω τίποτα σε κανέναν άλλο ή στον εαυτό μου, πόσο μάλλον όταν το πρόβλημα δεν λύνεται με αυτό τον τρόπο.
Εδώ έπρεπε να πλακώσεις τη μισή πόλη για να αποδώσεις δικαιοσύνη. Τον ένα μαλ@κα μπροστά στην κοπέλα του, τον άλλον μπροστά στη γυναίκα του και στο παιδί του, και πάει λέγοντας.
Επειδή η ζωή είναι απρόβλεπτη, όμως, κάποια στιγμή ο καθένας από αυτούς τους τύπους βρίσκει κάποιον που δεν το σκέφτεται όπως εγώ και πολύ πιθανό να είναι και πολύ πιο επικίνδυνος από ό,τι εγώ, και την πληρώνουν ακριβά τη νύφη.
Όχι πως βάζουν μυαλό αλλά με παρηγορεί η σκέψη…
Από την άλλη, είδα την φάση και σαν μια αλληγορία.
Οι πολίτες αυτής της χώρας πηγαίνουν στους ξένους, κουνώντας το ποτηράκι τους και λέγοντας πως πεινάνε, και απορούν όταν προπηλακίζονται, βρίζονται, ταπεινώνονται και τρώνε κλωτσιές για να φύγουν.
Απορούν, όταν έχουν κάνει ακριβώς τα ίδια σε έναν αδύναμο συμπολίτη τους την προηγούμενη ημέρα, και θα τα κάνουν την επόμενη. Μάλιστα, χωρίς να έχουν απολύτως τίποτα να κερδίσουν, σε αντίθεση με τους τραπεζίτες και τα τσατσόνια τους.
Οπότε μπορεί τελικά ο καθένας να έχει αυτό που του αξίζει σε αυτή τη ζωή.
Την αγάπη μου από την Σκανδιναβία
Βασίλης
Υ.Γ. Ένα από τα καλύτερα περιστατικά κάρμα που μπορώ θυμηθώ είναι το εξής: Πολλά πολλά χρόνια πριν, όταν ακόμα ήμουν φοιτητής, στο γυμναστήριο που προπονούμουν ήταν και ένα παλικαράκι που το είχε υπερβολικά. Είχε κάποια χρόνια προπόνησης στην πλάτη και ήθελε να ανοίξει κάτι δικό του στο μέλλον. Δεν προκαλούσε ποτέ, αλλά δεν άφηνε ευκαιρία -να εφαρμόσει τις γνώσεις του- να πέσει κάτω. Μια φορά, μάθαμε από έναν κοινό γνωστό που ήταν παρών στη φάση πως κάποιος χτύπησε έναν συμμαθητή του ο οποίος είχε μια αρκετά σοβαρή αναπηρία και, όταν ο δικός μας απαίτησε ήρεμα να του ζητήσει συγγνώμη, ο άλλος αντέδρασε βίαια με αποτέλεσμα να φάει μια σφαλιάρα που του γύρισαν τα μάτια. Έφυγε με βρισιές και απειλές, λέγοντας πως θα γυρίσει με παρέα, στο οποίο ο φίλος μας απάντησε “όσους περισσότερους μπορείς, σε παρακαλώ”. Η συνάντηση θύμισε γουέστερν, όπου ο σερίφης συνάντησε τους ντεσπεράντος στην πλατεία. Η περιγραφή που μας έγινε ήταν λεπτομερέστατη και δεν θα μπω σε βίαιες λεπτομέρειες γιατί είναι ανατριχιαστικές, απλά οι έξι που έκατσαν να πολεμήσουν -ή δεν πρόλαβαν να υποχωρήσουν- κατέληξαν στο νοσοκομείο. Ου μπλέξεις λοιπόν, ποτέ δεν ξέρεις ποιος είναι ο άλλος.
(Αγαπητέ Βασίλη, είσαι η ψύχραιμη φωνή της λογικής από τη Σουηδία. Βασίλη, αν πλακωθείς με κάποιον στον δρόμο, δεν είναι σίγουρο ότι τραβάς ένα όπλο που έχει κι αυτός. Γιατί μπορεί αυτός να έχει και όπλο πάνω του. Από τον καιρό που βρόμισε ο τόπος όπλα, δεν νικάει στον καυγά ο πιο μάγκας. Τα όπλα τελείωσαν τους μάγκες. Θυμάμαι πάντα την απορία στην έκφραση ενός γνωστού μου -ο οποίος ήταν θηρίο-, όταν ένας Κρητικός μισή μερίδα έβγαλε όπλο και τον σώριασε χάμω, με αποτέλεσμα να πεθάνει λίγο αργότερα. Εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα να παίξω ξύλο, αν δεν γίνεται αλλιώς. Ευτυχώς, για την ώρα, με γλιτώνουν οι διαστάσεις μου, γιατί είναι τέτοιες που οι άλλοι θα το σκεφτούν πριν μου την πέσουν. Ακόμα και με τους αστυνομικούς στις διαδηλώσεις του 2011-12, έχω την εντύπωση πως με έσωσε -αρκετές φορές- η εμφάνισή μου. Βασίλη, είναι μια διαρκής υπόθεση επιβολής δύναμης από όποιον μπορεί σε όποιον δεν μπορεί. Οι πραγματικά δυνατοί άνθρωποι αποφεύγουν τη βία. Ή τουλάχιστον δεν ξεσπάνε σε όποιον κακομοίρη τύχει να βρεθεί δίπλα τους. Να είσαι καλά, Βασίλη. Ραντεβού στην Karma beach στο Μπαλί. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.