Να ζήσεις φορώντας τα δικά σου παπούτσια

Καλημέρα Πιτσιρίκο,
Μετά από μέρες, μπορώ και απολαμβάνω τα καλά της τεχνολογίας.
Λίγη δουλειά, ενημέρωση, αποδελτίωση ειδήσεων, διάβασμα. Η ζωή συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται και χωρίς εμένα.

Δεν ξέρω αλλά, διαβάζοντας το μπλογκ σου, μου έρχονται διάφορα στο μυαλό. Η ζωή και ο θάνατος.

Εμένα πάντα μου άρεσε να βλέπω τον ήλιο να σηκώνεται το χάραμα, να κοκκινίζει σιγά σιγά ο ορίζοντας και τέλος το φως της ημέρας να διώχνει τους φόβους της νύχτας.

Να νικά τον φόβο και να ξεκινά μια καινούρια μέρα.

Το δειλινό πάντα το νιώθω σαν το τέλος, σαν την ώρα που όλα τελειώνουν, σαν να μην υπάρχει αύριο.

Έτσι έζησα όλη μου τη ζωή.

Ο θάνατος είναι ό,τι πιο φυσικό υπάρχει.

Η ζωή και ο θάνατος, μαζί, είναι η δημιουργία.

Δεν με νοιάζει πότε θα έρθει, πού θα με βρει, το μόνο που με νοιάζει είναι, όταν τον δω και τον κοιτάξω κατάματα, το πρόσημο να είναι θετικό να τον έχω νικήσει μέσα από τη ζωή μου.

Να τον έχω ακυρώσει μέσα από τα δικά μου θέλω, να έχω ζήσει με βάση τις δικές μου ανάγκες, όπως εγώ τις έχω ορίσει, φορώντας τα δικά μου παπούτσια και όχι κάποιου άλλου.

Έχω γνωρίσει στην πορεία του χρόνου τέτοιους ανθρώπους που τις περισσότερες φορές έζησαν σε ένα τόπο τη δική τους ζωή με αξιοπρεπεια χωρίς φόβους και έφυγαν όρθιοι κοιτάζοντας τον θάνατο γελώντας.

Τις πρώτες μας μέρες στη νέα μας πατρίδα περνάγαμε δύσκολα.

Πηγαίναμε στο ποτάμι την ώρα που χαράζει, βλέπαμε τον ήλιο να βγαίνει καθισμένοι σε ένα πεζούλι και τα δάκρυα κυλούσαν χωρίς να το καταλαβαίνουμε, ούτε καν το συζητούσαμε κοιταζόμασταν, σφίγγαμε τα χείλη και προχωρούσαμε.

Οι μνήμες είναι αυτές που ορίζουν το είναι μας.

Ένα από αυτά τα πρωινά, τα πρώτα μας στη χώρα που μας καλοδέχτηκε, ένα χέρι ήρθε να μας ακουμπήσει.

Ήταν ενας άνθρωπος που μας έβλεπε, κάποιες φορές τον έβλεπα και εγώ που ψάρευε αλλά δεν έδινα ιδιαίτερη σημασια.

Εκείνη την ημέρα το ποτάμι ήταν φουσκωμένο και φοβήθηκε μήπως και το τολμήσουμε και φουντάρουμε.

Νόμιζε ότι σκεφτόμασταν τη φυγή από τη ζωή.

Ηταν η πρώτη φορά που γέλασα στο νέο τοπο.

Γιατί τα δάκρυα ήταν οι μνήμες μας, η ψυχή μας, ολα αυτά που χάσαμε, θυμόμασταν τη μητέρα του και σύντροφό μου, την ζωή μας όλη όπως πέρασε, αλλά χαιρόμασταν κιόλας γιατί καταφέρναμε να είμαστε μαζί.

Για μένα, αυτές είναι οι στιγμές ευτυχίας, όταν συνειδητοποιείς τι έχασες αλλά και τι έχεις.

Και εγώ ήμουν μαζί με το γιο μου και αυτός μαζί μου.

Μιλήσαμε, μας προσκάλεσε εκεί δίπλα στο καφενείο, τα εγγόνια του έγιναν οι πρώτοι φίλοι του γιου μου.

Έζησε τον πόλεμο, βγήκε νικητής κι ας είχε χάσει την ακοή και το ένα του πόδι από βόμβα.

Κάθε πρωί συναντιόμασταν, εκείνος ψάρευε, και μετά ερχόταν στο καφενεδάκι για κουβέντα.

Μου έδειξε τη δική του διαδρομή, μια διαδρομή δύσκολη που την έζησε με αξιοπρέπεια, χωρίς να διστάσει χωρίς να φοβηθεί.

Όταν τον ρώτησα πού μπορούμε να βοηθήσουμε τις Κυριακές, τα μάτια του άστραψαν, έτσι μάθαμε για τα κέντρα βοήθειας θυμάτων από τον Πορτοκαλί Παράγοντα, το δηλητήριο που πότισαν οι Αμερικανοί τη γη του.

Παιδιά με γενετικές ανωμαλίες που χρειάζονταν βοήθεια, όχι μόνο υλική αλλά περισσότερο κάποιον να βοηθάει στο παιχνίδι τους, στο διάβασμά τους ,να τους δίνει ένα χαμόγελο.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν η ψυχή αυτού του κέντρου, έτσι ξεκινήσαμε δειλά δειλά να βοηθάμε, τα περισσότερα απογεύματα, αντί ο γιος μου να παρακολουθεί τα ανούσια μαθήματα υποταγής στο σχολείο, αυτά που αποκαλούν δραστηριότητες· μετά τα κανονικά μαθήματα, πηγαίναμε εκεί. Τον βρίσκαμε και μας οδηγούσε.

Αυτός ο άνθρωπος έφυγε πριν αρκετές μέρες από τη ζωή, με ένα χαμόγελο έφυγε εκεί όρθιος με το ένα πόδι, την ώρα που πάλευε με το καλάμι του στο ποτάμι.

Ο γιος μου με ειδοποίησε, όμως δεν μπορούσα να φύγω από δω, έτσι ο γιος μου έκανε το ταξίδι για να τον αποχαιρετίσει.

Ενα αντίο σε αυτόν που κάθε μέρα έδινε χαρά σε κάποιους άλλους.

Ο γιος μου ταξίδεψε με την σύντροφό του και την εγγονή μου στον τόπο που, ουσιαστικά, έμαθε την ζωή.

Η ζωή είναι όμορφη για να τη χαραμίζουμε ανούσια.

Οι πολλές αναλύσεις βλάπτουν.

Άμα φοβάσαι κάθε στιγμή, άμα χάνεις τις μνήμες σου, τότε έχασες και τη ζωή.

Φεύγει μέσα από τα χέρια μας σαν το νερό που κυλάει και χάνεται.

NIZ
Dalat
Ακόμα κάπου στην Αφρική

Υ.Γ. Το τελευταίο διάστημα, βλέπω ένα μπαράζ δημοσιευμάτων για την Υεμένη. Φωτογραφίες και πολλά άλλα τα οποία αναδημοσιεύονται, και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Όλα έχουν γίνει ρουτίνα. Η νεοϋρκέζικη εφημερίδα που τις πρωτοδημοσίευσε, είχε πληροφορίες για το τι συμβαίνει εκεί πολύ καιρό πριν. Για την ταμπακιέρα, όμως, κανένας δεν μιλάει, οι βόμβες και τα αεροπλάνα έχουν συγκεκριμένους ιδιοκτήτες και κατασκευαστές. Όλες οι πληροφορίες έρχονται από το μέρος που κατέχει ο κυβερνητικός ή ο σαουδαραβικός στρατός. Το τι συμβαίνει στην άλλη μεριά δεν το ξέρει κανένας σήμερα. Δεν μπορεί να περάσει κουνούπι. Το βασίλειο των Σαούντι τα έχει καταφέρει. Η Υεμένη είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου· το ταξίδι μου στην άλλη πλευρά εκεί με συγκλόνισε, εκεί είδα ότι η ζωή είναι ένα τιποτα, έχει χαθεί πριν ακόμα υπάρξει.

(Αγαπητέ φίλε, διαβάζοντας τα κείμενά σου, καταλαβαίνω πόσο σημαντικό είναι για έναν άνθρωπο να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο -να ταξιδέψει, όχι να κάνει τουρισμό- και πόσο τον βοηθά να γίνει ολοκληρωμένος άνθρωπος. Ανοίγουν με τα ταξίδια οι ορίζοντες του ανθρώπου, ανοίγει το μυαλό του, ανοίγει και η ψυχή του. Κι εμένα μου έρχονται διάφορα στο μυαλό, διαβάζοντας τα κείμενα που στέλνεις εσύ και άλλοι φίλοι. Και, κυρίως, νιώθω λιγότερη μοναξιά. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.