“Ο κόσμος χρειάζεται τις γυναίκες ζωντανές”

Πιτσιρίκο, για έναν αριθμό που πολλοί αγνοούν, γράφει η Le Monde, αναφερόμενη στο γεγονός ότι κάθε τρεις μέρες μία γυναίκα δολοφονείται στη Γαλλία, συνήθως από τον σύζυγό της.

Οι 140 φόνοι γυναικών που διαπράττονται κατά μέσο όρο ετησίως τα τελευταία δέκα χρόνια, θα ήταν απλά ένα μικρό ρεπορτάζ στις τοπικές εφημερίδες της Γαλλίας, αν δεν είχαν ανακύψει τα κινήματα #metoo, που ανέδειξαν τη μάστιγα της ενδοοικογενειακής βίας.

Στα τέλη του 2017, έγινε ευρέως γνωστό ότι γυναίκες δολοφονούνται, επειδή θέλουν να εγκαταλείψουν τον σύντροφό τους και αυτό έγινε στη συνέχεια πρόβλημα που καλείται να λύσει η κοινωνία, καθώς επιδεινώνεται κάθε χρόνο.

Άλλωστε, τα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας μέσω της σελίδας Feminicides στο Facebook μιλούν από μόνα τους, καθώς τους έξι πρώτους μήνες του 2018 είχαν σκοτωθεί 64 γυναίκες από τον σύντροφό τους.

Και στο ίδιο διάστημα το 2019 οι γυναίκες που είχαν δολοφονηθεί ήταν 73 με τελευταίο θύμα μία 30χρονη που σκοτώθηκε με σφυρί τη νύχτα της 26ης προς 27η Ιουνίου.

Μέχρι να γραφτεί το συγκεκριμένο κείμενο τα θύματα έγιναν, μάλιστα 74, καθώς άλλη μία γυναίκα έχασε τη ζωή της στο Περπινιάν.

Σε σχέση με τον προηγούμενο έτος, έχουν γίνει, δηλαδή, δέκα δολοφονίες περισσότερες, αν και για τα επίσημα στοιχεία του 2018 από το υπουργείο Εσωτερικών θα πρέπει να περιμένει κανείς μέχρι το φθινόπωρο του 2019.

Σχετικό είναι και το ακόλουθο ρεπορτάζ του Reuters για τη διαδήλωση που έγινε στο κεντρικό Παρίσι με αίτημα την ανάληψη δράσης για τις δολοφονίες γυναικών στη Γαλλία.

Με συνθήματα όπως “Αρκετά”, “Σταματήστε τις δολοφονίες γυναικών” και “Ο Πλανήτης χρειάζεται τις γυναίκες ζωντανές” οι εκατοντάδες διαδηλωτές, μερικοί εκ των οποίων ήταν και άνδρες, έδωσαν το στίγμα τους, ενώ κράτησαν και 74 δευτερόλεπτα σιγής για τις 74 γυναίκες που έχουν δολοφονηθεί μέχρι στιγμής το 2019 στη Γαλλία.

Μόνο την τελευταία εβδομάδα υπήρξαν τέσσερα θύματα.

Σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών, το 2017 δολοφονήθηκαν 130 γυναίκες από τον άνδρα τους ή τον σύντροφό τους, έναντι 123 το 2016.

“Είναι μία σφαγή” δήλωσε η ηθοποιός Julie Gayet και σύντροφος του πρώην Γάλλου προέδρου Francois Hollande, η οποία ήταν παρούσα στη συγκέντρωση.

“Θέλουμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο, γιατί, παρά την εξέλιξη της κοινωνίας, υπάρχει ένα πισωγύρισμα και σήμερα πεθαίνουν περισσότερες γυναίκες” συμπλήρωσε η ίδια.

Σε συνέντευξή της στη Journal du Dimanche (Εφημερίδα της Κυριακής), η υπουργός Ισότητας των Φύλων Marlene Schiappa είπε ότι από τον Σεπτέμβριο του 2019 θα αρχίσει μία δημόσια διαβούλευση για τα μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να αποτρέπονται οι δολοφονίες γυναικών.

Η κυβέρνηση θα αρχίσει επίσης μία εκστρατεία ενημέρωσης, έτσι ώστε να καταγγέλλονται όλα τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.

“Καμία χώρα δεν έχει μηδέν δολοφονίες γυναικών, αλλά πιστεύω ότι, αν δουλέψουμε όλοι μαζί, μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα μακροπρόθεσμα” συμπλήρωσε η υπουργός.

Σύμφωνα με την οργάνωση “Δολοφονίες γυναικών από τον σύντροφο ή τον πρώην τους”, οι οργανώσεις για τα δικαιώματα των γυναικών έχουν φωνή πλέον και ζητούν από την κυβέρνηση να πάρει μέτρα κατά της ενδοοικογενειακής βίας και μέσω της Le Monde πρότειναν να μην μπορεί να πάρει την επιμέλεια ενός κοριτσιού κάποιος που είναι ύποπτος για τον φόνο της συζύγου ή της συντρόφου του και να ανοίξουν περισσότερα κέντρα για τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας.

Nα περάσουμε, όμως, σε ένα άλλο ρεπορτάζ του Reuters για τους Σύριους πρόσφυγες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους για να γλιτώσουν τον πόλεμο, αλλά πλέον τους διατάζουν να γκρεμίζουν τα σπίτια τους στα σύνορα του Λιβάνου και για τον κίνδυνο 15 χιλιάδες παιδιά να μείνουν άστεγα.

O Λίβανος σκληραίνει τους κανονισμούς για την εργασία και τη στέγαση του 1 εκ. προσφύγων από τη Συρία.

Λιβανέζοι πολιτικοί ζητούν επίσης από τους πρόσφυγες να επιστρέψουν στη Συρία.

Την περασμένη Δευτέρα 1/7 ο στρατός κατεδάφισε τουλάχιστον 20 σπίτια, ενώ σε έναν αυτοσχέδιο καταυλισμό που διαμένουν 450 πρόσφυγες από τη Συρία, εμφανίστηκαν μπουλντόζες και γκρέμισαν μερικά καταλύματα.

Δύο μέρες αργότερα, οι στρατιώτες επέστρεψαν υπενθυμίζοντας στους πρόσφυγες ότι πρέπει να ρίξουν τους τοίχους και τις μεταλλικές οροφές, που σχημάτιζαν υποτυπώδη σπίτια.

Μία μητέρα τεσσάρων παιδιών λέει ότι πλέον μένουν 12 άτομα σε ένα δωμάτιο, ενώ εξηγεί ότι προτίμησε να κατεδαφίσει μόνη της το σπίτι της από το να της το γκρεμίσει ο στρατός.

Η ίδια δεν μπορεί να νοικιάσει, ούτε να φύγει, δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.

Άλλοι ανησυχούν ότι, αν μείνουν σε σκηνές, δεν θα ανταπεξέλθουν στον σκληρό χειμώνα της περιοχής, κι ενώ ακόμα δεν μπορούν να ξεφορτωθούν ούτε τα χαλάσματα.

Ο στρατός είχε δώσει στους πρόσφυγες περιθώριο δύο μηνών για τις κατεδαφίσεις και μετά περιόδους χάριτος, ενώ στρατιωτικές πηγές αναφέρουν ότι απλά εκτελούν εντολές.

Το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκανε λόγο για μία τακτική που έχει στόχο να γυρίσουν οι πρόσφυγες στη Συρία και η οποία περιλαμβάνει και συλλήψεις, απελάσεις, λουκέτα σε μαγαζιά, απαγόρευση κυκλοφορίας και άλλα μέτρα.

Μερικοί Λιβανέζοι αξιωματούχοι θεωρούν απειλή τους Σουνίτες πρόσφυγες, υποστηρίζοντας ότι μπορεί να μείνουν μόνιμα στον Λίβανο.

Είναι ένα ακανθώδες θέμα σε μία χώρα με εύθραυστο σεκταριανό πολιτικό σύστημα, όπου οι ανεπίσημοι οικισμοί των Παλαιστινίων επεκτάθηκαν με τα χρόνια.

Ο υπουργός Εξωτερικών Gebran Bassil και γαμπρός του πρωθυπουργού πιέζει σκληρά τους πρόσφυγες από τη Συρία για να γυρίσουν στην πατρίδα τους, χωρίς να περιμένουν μία ειρηνευτική συμφωνία που θα βάλει τέλος στον πόλεμο.

Τον περασμένο μήνα υποστήριξε ότι τα δημοτικά συμβούλια μπορούν να διώξουν τους πρόσφυγες, εφαρμόζοντας απλά τον νόμο και προστατεύοντας τη δημόσια τάξη.

Αλλά ακτιβιστές κατηγορούν τον ίδιο και το κόμμα του ότι τροφοδοτούν την εχθρότητα προς τους πρόσφυγες, επιρρίπτοντάς τους ευθύνες για όλα τα μακροχρόνια προβλήματα του Λιβάνου.

Ένας πρόσφυγας υποστηρίζει ότι θα έφευγε αν μπορούσε.

Αρκετές χιλιάδες πρόσφυγες έχουν, πάντως, επιστρέψει στην πατρίδα τους, καθώς οι μάχες καταλαγιάζουν και η κυβέρνηση της Δαμασκού ελέγχει πλέον το μεγαλύτερο μέρος της Συρίας.

Πολλοί, όμως, φοβούνται ότι αν γυρίσουν σπίτι τους, θα υποστούν αντίποινα, θα τους κατατάξουν στον στρατό και θα υπάρξει νέο κύμα βίας.

Γενικά επικρατεί αβεβαιότητα, κανένας δεν θέλει να μείνει μόνιμα στον Λίβανο, αλλά σε όλους κακοφαίνεται που τους υποχρεώνουν να γκρεμίσουν τα σπίτια που με κόπο έχτισαν.

Kαι μιας και χθες έκλεισα με Kυριάκο Μητσοτάκη, σήμερα ο επίλογος έχει Αλέξη Τσίπρα, που, σύμφωνα με τη Le Monde, κέρδισε αξιοπιστία σε διεθνές επίπεδο, αλλά έχασε το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα, με την οδύσσεια του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνει από εκεί που άρχισε.

Στο Σύνταγμα, όπου λογικά το επέλεξε ο Τσίπρας για την τελευταία προεκλογική του ομιλία, αφού εκεί ήταν το θέατρο των μεγαλύτερων διαδηλώσεων του 2011 και του 2012, αλλά εκεί έγιναν και τα επινίκια του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015.

Σχεδόν 4,5 χρόνια μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει την κυβέρνηση, μετά από μία σύντομη και χωρίς πάθος προεκλογική εκστρατεία.

Όλες οι δημοσκοπήσεις δίνουν το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα τουλάχιστον οκτώ μονάδες πίσω από τη ΝΔ (πέτυχε και το σκορ η Le Monde).

Και μπορεί την Παρασκευή 5/7 ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ να επικαλέστηκε “την ελπίδα του Συντάγματος”, τον φόβο της επιστροφής στην εξουσία μίας εκδικητικής δεξιάς και να ζήτησε μία δεύτερη θητεία για να κυβερνήσει αυτή τη φορά χωρίς την πίεση της τρόικας, αλλά ούτε η ζέση, ούτε το πλήθος ήταν στο ραντεβού.

Στα περισσότερα πρόσωπα έβλεπες την παραίτηση και την αγωνία.

Στα 44 χρόνια του ο Τσίπρας παραμένει ο Οδυσσέας της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα, γοητευτικός, έξυπνος και σίγουρος για το καλό του άστρο.

Αλλά πόνταρε πολύ στο αναμφισβήτητο ταλέντο του και στο χάρισμά του.

Για πρώτη φορά στη ζωή του, το παιδί θαύμα φαίνεται να νικήθηκε.

Με τη φθορά της εξουσίας, ο Αλέξης Τσίπρας έχασε τους Έλληνες στη διαδρομή, κουρασμένους από μία δεκαετία κρίσης και λιτότητας.

Πότε επήλθε αυτό το σιωπηλό διαζύγιο.

Ίσως το γυαλί άρχισε να ραγίζει από το καλοκαίρι του 2015 κιόλας και το δημοψήφισμα και έσπασε τρία χρόνια αργότερα με τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι τον Ιούλιο του 2018 και μετά με τη συμφωνία για το μακεδονικό.

Αυτό που δεν γράφει η Le Monde είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε και επειδή είχε απέναντί του τη συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ να εξαπολύουν συχνά, πυκνά συκοφαντίες εναντίον του.

Δεν θυμάμαι ποτέ τα τελευταία 25-30 χρόνια κάποιο κόμμα να πολεμήθηκε τόσο πολύ σχεδόν από το σύνολο των ΜΜΕ.

Εδώ χωρίς κανένα στοιχείο, χωρίς να τεκμηριώνεται από πουθενά, πέρασαν στη κοινή γνώμη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μας χρέωσε 100 δισ. ευρώ το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του.

Λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι έμεινε.

Και η πλάκα είναι από τα 86 δισ. ευρώ του τρίτου μνημονίου, τελικά τα 20 δισ. δεν τα δανειστήκαμε, ούτε κόφτης εφαρμόστηκε, ούτε οι συντάξεις και το αφορολόγητο μειώθηκαν, οπότε δεν υπάρχει και κανένα τέταρτο μνημόνιο.

Στα 4,5 χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ δανειστήκαμε 65 δισ. ευρώ περίπου, ενώ στα προηγούμενα 4,5 χρόνια με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ 110+130= 240 δισ. ευρώ.

Αλλά έτσι κι αλλιώς, όλα αυτά δεν έχουν πια μεγάλη σημασία. Η ουσία είναι ότι η καθημερινότητά μας ελάχιστα άλλαξε και ούτε πρόκειται να αλλάξει.

Όρθιος και σήμερα στο λεωφορείο, όρθιος και πάλι στην αίθουσα αναμονής επισκεπτών στο νοσοκομείο.

Σκουπίδια ξανά -μάζεψα μερικά- στη δαντελένια ακρογιαλιά, θολά νερά με τον νοτιά.

Τώρα που έγραψα για σκουπίδια, να πω και ότι χάρηκα για τον Διονύση Χατζηδάκη, που εκλέχθηκε τρίτος με τη ΝΔ στη Β’ Αθήνας (νότου).

Ήταν ο αγαπημένος δήμαρχος σχεδόν για όλους τους Φαληριώτες, ανεξαρτήτως κομματικής προτίμησης. Και παρέδωσε έναν δήμο πεντακάθαρο κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Μπράβο του γιατί έκανε και διπλό αγώνα.

Μπράβο και στη Ραλλία Χρηστίδου, που εκλέχθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, επίσης στη Β’ Αθήνα (νότου).

Θυμάμαι πόσο απλή, προσιτή και αληθινή ήταν σε εκείνη τη συναυλία που είχε δώσει πριν 2-3 καλοκαίρια στη Σαλαμίνα.

Θυμάμαι και πόσο ωραία είχε τραγουδήσει: “Είσαι μακριά, απ’ την καρδιά μου πια πόσα χιλιόμετρα απέχεις”.

Βαγγέλης Σπανός

(Αγαπητέ φίλε, κανένα κόμμα μετά την χρεοκοπία δεν κέρδισε δυο εκλογές στη σειρά, με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ που έκανε εκλογές μετά την ψήφιση του Μνημονίου, οκτώ μήνες μετά τις προηγούμενες εκλογές, και αφού πρώτα ο Αλέξης Τσίπρας διέλυσε ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ, για να τον μετατρέψει σε ΠΑΣΟΚ. Οπότε, το σενάριο είναι κυβέρνηση και μνημόνιο, για να ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τραγικά λάθη και βλακώδεις επιλογές, και δεν έχασε επειδή πολεμήθηκε από τα ΜΜΕ -μεγαλύτερη ζημιά του έκανε η αλαζονεία των φιλικών του ΜΜΕ-, που, ούτως ή άλλως, είναι εξαιρετικά αποδυναμωμένα σε σχέση με το παρελθόν. Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ακόμα χαρτί του συστήματος που αποκοίμισε τους πάντες και τους έστειλε στα σπίτια τους. Αλλά ο Τσίπρας ξέρει πως θα νικήσει στις επόμενες εκλογές, γιατί αυτό είναι το σενάριο. Βέβαια, αυτές οι νίκες είναι χωρίς νόημα στο προτεκτοράτο αλλά πολλοί πιστεύουν πως έχουν νόημα. Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας αξιοπρεπής άνθρωπος θα επιθυμούσε να είναι βουλευτής στη Βουλή ενός προτεκτοράτου αλλά αυτό δεν είναι το μόνο που δεν καταλαβαίνω στη σημερινή Ελλάδα. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.