Το μόνο σίγουρο είναι πως ένας κόσμος με καπιταλισμό σε μερικές δεκαετίες θα είναι ένας νεκρός κόσμος

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διεμήνυσε στον Ζάεφ πως δεν θα υπέγραφε ποτέ τη Συνθήκη των Πρεσπών, αλλά πως θα την τηρήσει καθώς είναι μέρος, πλέον, του διεθνούς δικαίου, οπότε κάποιος να μοιράσει μετάλλια στους ένδοξους μακεδονομάχους που ψήφισαν ΝΔ για να την ακυρώσει, όπως τους υποσχόταν προεκλογικά τα γαλάζια στελέχη.

Μάλιστα, στη σύνοδο του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή, στην ομιλία του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέδωσε την τραγωδία στο Μάτι στην κλιματική αλλαγή -όταν το κόμμα του το 2018 αρνούνταν οποιαδήποτε τέτοια ρητορική-, οπότε, αν σας περισσέψει κανένα μετάλλιο, στείλτε και προς τα εκεί κανένα.

Γενικά, οι Έλληνες θα καταλάβουν πάλι με καθυστέρηση -και δεν κάνω κανένα λογοπαίγνιο με το καθυστερημένοι- πως για άλλη μια τετραετία θα υποστούν τα ίδια μαρτύρια, όχι πως έχει και κάποια σημασία τώρα πια.

Νομίζω κιόλας πως η ανακρίτρια του Noor 1 έδειξε τον δρόμο, καθώς ήρθε στις ΗΠΑ για μια καλύτερη ζωή, αντί να φοβάται κάθε μέρα μην καταλήξει σε κανένα σκοτεινό υπόγειο.

Τίποτα δεν είναι αγγελικά πλασμένο στις ΗΠΑ, υπάρχουν κι εδώ τεράστια προβλήματα και να μην νομίζει κανείς πως υπάρχει Γη της Επαγγελίας, καθώς του καπιταλισμού μύρια κακά έπονται, αλλά ειλικρινά σε κάποια θέματα θα βρει κανείς την υγειά του.

Όπως και να το κάνουμε, φτάσαμε στο τραγικό σημείο να λέμε πως η Ελλάδα ούτε έναν καπιταλισμό της προκοπής δεν έχει.

Λούμπεν όλα, λούμπεν και ο καπιταλισμός της.

Βέβαια, ο καπιταλισμός έχει άλλα να ασχοληθεί, καθώς ήδη του πέρασε θηλιά η κλιματική αλλαγή -που δεν έχει καν ξεκινήσει ακόμα!- και, όπως έγραψαν εύστοχα οι NYT, συναντιούνται διαφορετικοί κόσμοι στη σύνοδο του ΟΗΕ.

Οι δε ΗΠΑ σιώπησαν.

Όχι πως με τα λόγια αλλάζεις τίποτα, πράξεις στο μιλητό δεν υπάρχουν, αλλά νομίζω είναι ξεκάθαρο τα τελευταία χρόνια, πως η αμερικανική ελίτ δεν έχει σκοπό να ασχοληθεί με την κλιματική αλλαγή.

Και πώς να ασχοληθεί η πιο καπιταλιστική χώρα με ένα θέμα που έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη απληστία και η αέναη ανάπτυξη σε έναν πλανήτη με πεπερασμένους πόρους και συγκεκριμένες δυνατότητες;

Είναι σαν να ζητήσεις από τον Μαρινάκη να λύσει το πρόβλημα των ναρκωτικών.

Άσε, που εδώ καλά-καλά δεν ασχολούνται οι υπόλοιποι, που νομίζουν πως θα λύσουν το πρόβλημα απλά και μόνο με περισσότερα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ή ποδήλατα, λιγότερα καλαμάκια, έξυπνους λαμπτήρες και όχι σκουπίδια σε θάλασσες και ακτές, χωρίς παράλληλα να αγγίξουν ούτε τρίχα από τον Άγιο Καπιταλισμό.

Αυτό που μ’ αρέσει όσο τίποτα, είναι που στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πέρασε ψήφισμα πριν λίγες μέρες που είχε να κάνει με την καταδίκη του κομμουνισμού και της πάλης των τάξεων.

Μ’ αρέσει, για την ακρίβεια, που οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ -που το οργάνωσαν- πανηγύρισαν την μεγάλη τους επιτυχία να ξεφύγουν από τα δόντια της αρκούδας, ώστε να μπορέσουν να πέσουν τώρα με μεγάλη χαρά στα δόντια του λιονταριού.

Δηλαδή, πρέπει κάποτε να τελειώνουμε με τα κόμπλεξ μας, νομίζω, πριν μας τελειώσουν αυτά πρώτα.

Δηλαδή, μου φαντάζει κάπως οξύμωρο και ανόητο να ψάχνουμε λύση για την κλιματική αλλαγή, χωρίς να συζητήσουμε για το σύστημα που την προκάλεσε.

Είναι σαν να σφουγγαρίζεις τα νερά στο πάτωμα, χωρίς να θες να κλείσεις τη βρύση που τρέχει.

Ήδη, 2.000 επιστήμονες υπέγραψαν -πέρσι αν δεν κάνω λάθος- κείμενο μέσα στο οποίο κάνουν ξεκάθαρη κριτική στον καπιταλισμό και στις κοινωνικές ανισότητες· δηλαδή, στην ταξική κοινωνία μας.

Αλλά τι ξέρουν αυτοί.

Εμείς περιμένουμε από τους ηγέτες μας πάλι να βγάλουν το φίδι από την τρύπα την οποία οι ίδιοι έσκαψαν προς ικανοποίηση των αφεντικών τους.

Νομίζω, βέβαια, πως τα επόμενα χρόνια θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα, καθώς είτε έτσι ή αλλιώς, το ερώτημα «τα λεφτά ή τις ζωές σας» θα αναζητεί όλο και πιο επιτακτικά, μια ξεκάθαρη απάντηση.

Και όπως το παράδοξο με την πίτα και τον σκύλο, δεν μπορείς να τα έχεις και τα δυο στην προκειμένη περίπτωση.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι ένας κόσμος χωρίς καπιταλισμό θα είναι ένας φτωχός κόσμος, αλλά δεν θα επεκτείνω· όχι σ’ αυτό το κείμενο τουλάχιστον.

Το μόνο σίγουρο είναι πως ένας κόσμος με καπιταλισμό σε μερικές δεκαετίες θα είναι ένας νεκρός κόσμος.

Ήδη, από το 1970 μέχρι σήμερα, έχουμε εξαφανίσει το 60% των πληθυσμών όλων των έμβιων όντων· πλην των εντόμων.

Είναι σχεδόν αναπόφευκτο πως το 2050 δεν θα υπάρχουν ψάρια στους ωκεανούς.

Αποψιλώνουμε κάθε μέρα τόση έκταση τροπικών δασών που αντιστοιχεί σε 27 ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Και αν δεν τρομάζουν όλα αυτά, να πούμε τότε πως η κλιματική αλλαγή τα επόμενα χρόνια θα διπλασιάσει τον αριθμό των προσφύγων· κάποιοι εκτιμούν πως ίσως ξεπεράσουν τα 100 εκατομμύρια οι κλιματικοί πρόσφυγες μέχρι το 2100.

Σκεφτείτε πως σήμερα περίπου 65 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει υποχρεωτικά τις χώρες τους -από τους οποίους ούτε οι μισοί δεν βρίσκονται στην Ευρώπη- και έχουν πανικοβάλει τους Ευρωπαίους μικροαστούς.

Μόλις 25.000 άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί στα νησιά του Αιγαίου, παρ’ όλα αυτά οι τοπικές κοινωνίες μιλάνε για υπερπληθυσμό προσφύγων, ενώ στις ΗΠΑ πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό κυριολεκτικά για μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, οπότε ορθώνουμε τείχη και τα δικά μας «κέντρα κράτησης», που είναι η νέα ωραία φραστική μάσκα των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Εγώ πάλι λέω να μετακομίσουμε το Γκραν Κάνυον στα σύνορα με το Μεξικό, έτσι ώστε να υπάρχει και μια τεράστια τάφρος μπροστά από το Τείχος και γιατί όχι, να φτιάξουμε άλλη μια Διώρυγα λίγο πάνω από το Τέξας, όμως, αν γίνεται.

Οτιδήποτε μπορεί να γίνει, ώστε να σώσουμε τον καπιταλισμό και την περιουσία μας.

Στην τελική, να επαναφέρουμε και το κάψιμο των μαγισσών, για να κατευνάσουμε την κλιματική αλλαγή.

Και τι χαζοί που είναι και όλοι αυτοί που δεν κάθονται στη χώρα τους να φάνε πολέμους, φτώχεια, ξηρασίες, λιμούς, τυφώνες, παπάδες ή την άνοδο της στάθμης της θάλασσας· υπάρχουν νησιά του Ειρηνικού που ήδη το αντιμετωπίζουν.

Δεν είναι και πολύ διαφορετικό από αυτούς που μιλάνε για τον υπερπληθυσμό του πλανήτη, παρότι επιστήμονες έχουν καταλήξει ότι ο πλανήτης αντέχει ακόμα και 25 δισεκατομμύρια ανθρώπους, απλά όχι με τις σημερινές καταναλωτικές συνήθειες και σίγουρα όχι με το 1% του πλανήτη να καταναλώνει το 50% των παγκόσμια παραγόμενων πόρων, ένα 20% του πληθυσμού το 30% των πόρων και το υπόλοιπο 80% να ξερογλείφεται με το 20% που του απομένει, ενώ επιπρόσθετα το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού ευθύνεται για πάνω από τις μισές εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

Στις ΗΠΑ, το μέσο σπίτι μεγάλωσε 38% από το 1975 ως το 2002, παρότι μειώθηκαν οι άνθρωποι ανά νοικοκυριό, ενώ οι Αμερικανοί καταναλώνουμε το 25% των ετήσιων ορυκτών καυσίμων, παρ’ ότι αντιστοιχούμε στο 5% του πληθυσμού.

Και κάποιοι έχουν το θράσος να λένε πως αυτή είναι η λύση, η μείωση του πληθυσμού, καθώς δεν θα μπορούσαν όλοι να καταναλώνουν όπως το πλουσιότερο 1%, καθώς δεν φτάνουν οι πόροι, μάλιστα θα χρειαζόμασταν πάνω από 17 πλανήτες σαν τη Γη, απλά αναφορικά.

Και αυτό είναι που δεν θέλουν να δουν οι περισσότεροι.

Πως, αν δεν επιτρέπαμε σε αυτό το 1% να τρώει τη μισή πίτα, δεν θα σκοτωνόμασταν οι υπόλοιποι για την άλλη μισή, ούτε θα ανησυχούσαμε που τα ‘παιξε ο …φούρνος να ψήνει όλη την ώρα πίτες.

Άρα, καπιταλισμός και ας τα γαμήσoυμε όλα.

Και αν συνεχίσουμε έτσι, θα τα γαμήσoυμε.

Με εκτίμηση,

Άρης

Υ.Γ. Αντί υστερόγραφου ή κάποιου σχόλιου για τη Γκρέτα, αμάν πια αυτή η προσωποφαγία/προσωπολατρεία των πληβείων και η διαχρονική ανάγκη να βρούμε τον επόμενο Μεσσία, άσε που τα είπε όλα πάλι ο Ηλίας, οπότε πάρτε ένα υπέροχο βιντεάκι:

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Όπως το πας, αν κρατήσει ο καιρός, λέω να μείνω στα νησιά μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.