Ένα είναι το σύνθημα που όλους μας ενώνει
Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Για την αστυνομική βία, ό,τι και να πω θα είναι λίγο.
Είμαι βέβαιος, εδώ και χρόνια, πως όποιος σέβεται τον εαυτό του -και τον συνάνθρωπο- δεν γίνεται ούτε μπάτσος ούτε στρατιωτικός.
Το επάγγελμα του στρατιωτικού ουσιαστικά είναι να σκοτώσει ανθρώπους -όταν το “επιβάλλουν” οι συνθήκες- αλλιώς ζει μια αποστειρωμένη ζωή, αφού δεν υπάρχει χειρότερη νοητική/συναισθηματική κατάσταση για τον άνθρωπο από εκείνη της στρατιωτικής πειθαρχίας.
Ο αστυνομικός, τώρα, είναι η light εκδοχή του στρατιωτικού.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που στις εξεγέρσεις, όταν αδυνατεί να επαναφέρει την τάξη η αστυνομία, έπειτα αναλαμβάνει ο στρατός, ενώ πολλές φορές συνυπάρχουν.
Όποιος, λοιπόν, οπλοφορεί στη δουλειά του, δεν μπορεί, πρέπει να έχει συνειδητοποιήσει ότι το όπλο δεν του το έδωσαν για εκφοβισμό ή για προστασία, οπότε να εύχεται να μην του έχει μείνει στάλα ανθρωπιάς όταν θα χρειαστεί να το χρησιμοποιήσει, γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο βασανιστικό από εκείνη τη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι είσαι το κτήνος σε αυτή την ιστορία.
Ειλικρινά δεν με νοιάζει, ποιος παρεξηγείται απ’ όλα αυτά· ζω σε μια χώρα που τα χέρια των στρατιωτικών μας είναι βαμμένα με το αίμα εκατομμύρια αθώων, που σε μια χρονιά μόνο -το 2018- η αμερικανική αστυνομία έχει σκοτώσει περίπου 1.000 ανθρώπους (όποιος βρίσκει μικρό τον αριθμό έχει μεγάλο πρόβλημα).
Πάντως, οι αστυνομικοί που δέρνουν, ξεβρακώνουν ανθρώπους -το ίδιο συνέβη και στον Λάμπρο Γούλα που κατήγγειλε προ εβδομάδων αντίστοιχη συμπεριφορά της αστυνομίας- και παρενοχλούν σεξoυαλικά ή βασανίζουν συλληφθέντες έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα -δεν ξέρω καν αν ανήκουμε στο ίδιο είδος- είτε μιλάμε για την Ελλάδα, τη Χιλή ή αλλού (μάλλον κάπως έτσι προέκυψε η ρήση πως όλα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη).
Στο μεταξύ, σε άλλη μια ιστορία που είδε το φως της δημοσιότητας, νεαρός που προσήχθη στο αστυνομικό τμήμα, άνευ λόγου και αιτίας μετά από τυχαία προσαγωγή, αναφέρει μεταξύ άλλων αυτό που του είπε άνδρας της αστυνομίας: “Βλέπεις, ρε αρxίδι, δεν έχω ούτε σήμα ούτε αριθμό. Αν θέλω σε σκοτώνω τώρα και σε στέλνω γυμvό στη μάνα σου”.
Κατά τ’ άλλα, βγαίνει το άλλο το κάθαρμα προ ημερών και λέει πως κάποιοι θέλουν νέο Γρηγορόπουλο.
Μήπως εννοείτε εσάς, Μιχαλάκη μου;
Αν και δεν φταις μόνο εσύ, φταίνε και εκείνοι που ονειρεύονται έναν πάνοπλο αστυνομικό σε κάθε γωνία.
Είναι πραγματικά θλιβερό να ακούς ανθρώπους να υμνούν τις αστυνομίες και τους στρατούς, να υμνούν δηλαδή -νυν ή μελλοντικούς- δολοφόνους και να γουστάρουν όπλα, γκλοπ και την (κατα)στολή.
Κάτι τέτοιους εθελόδουλους τους λυπάμαι περισσότερο και από τους μπάτσους.
Είναι πραγματικά θλιβερό, αλλά κάπου-κάπου τους καταλαβαίνω, καθώς πρέπει να πονάει πολύ να βλέπεις τους άλλους ανθρώπους που διάλεξαν διαφορετικό δρόμο, που δεν προτίμησαν να παίρνουν πίπες σε υπουργούς και ολιγάρχες.
Δεν καταλαβαίνω, ακόμα και έτσι, προς τι ο εκστασιασμός τους.
Αυτά τα παιχνιδάκια εντυπώσεων και οι ανακοινώσεις πως αυτά που είδαμε σε τόσα βίντεο και εικόνες με όσα εκτυλίχθηκαν το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου στα Εξάρχεια -μετά την πορεία μνήμης για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου- και οι διαβεβαιώσεις πως δεν είναι αυτό που νομίζουμε, σε τι ακριβώς αποσκοπούν;
Να πείσουν εσάς τους ίδιους;
Να σας πείσουν τι ακριβώς, πως “νικάτε” επειδή “νικάνε” οι μπάτσοι;
Μάλλον δεν έχετε τίποτε άλλο να κάνετε στη ζωή σας ή απλά θέλετε να δείτε να τσακίζονται όλοι εκείνοι που δεν προσκύνησαν το σύστημα όπως εσείς.
Σας καταλαβαίνω, πρέπει να σας πονάει πολύ τη μια και μοναδική ζωή σας να τη ζείτε προσκυνώντας.
Αλλά το ξέρετε -και το ξέρετε καλά- πως η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε.
Όπως έγραφε και σε ένα κείμενο από κατάληψη, μια απ’ αυτές που θέλουν να σπάσουν στην Ελλάδα, οι προστάτες του πολίτη:
«Σπαταλήστε, λοιπόν, όσα εκατομμύρια θέλετε για την αξιοποίηση των καταλήψεων(…). Δεν πάμε πουθενά. Όχι γιατί κρύβουμε κάποιο στρατό που θα ανακόψει τις ορδές μπάτσων που ίσως εμφανιστούν κάποιο πρωί. Αλλά γιατί μέσα στα ντουβάρια χτίσαμε σχέσεις και σχέση σημαίνει συνάντηση. Και γι’ αυτό, αργήσατε. Βρήκαμε η μία τον άλλο. Αγαπήσαμε, μισήσαμε, δημιουργήσαμε, συγκρουστήκαμε, ποτίσαμε τους τοίχους και τους δρόμους με τη λύπη και την οργή μας. Αργήσατε, αργήσατε πάρα πολύ. Συναντηθήκαμε ήδη.»
Και το αισθανθήκαμε εδώ και καιρό πως στα ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα, το σύστημα και η «δημοκρατία» σας επιφυλάσσει μόνο όπλα, σίδερο και φωτιά.
Και σίγουρα δεν μπορείς να χορτάσεις τους ανθρώπους με ξύλο, αστυνομοκρατία, κρατική βία, με ψέματα και ειρωνείες και κωλoδάχτυλα, ούτε καν τους υποτακτικότερους όλων, που αργά ή γρήγορα θα πάρουν μια γεύση της κόλασης που προετοίμαζαν -έτσι νόμιζαν- για τους “άλλους”.
Οπότε φιλική συμβουλή για ούγκανους, με ή χωρίς στολή: Μην προκαλείτε το μένος ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, καθώς μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνος εκείνος που δεν έχει τίποτα να χάσει.
Μπορείς να φυλακίσεις -ακόμα και να σκοτώσεις- τους φτωχούς ή πεινασμένους ανθρώπους, αλλά δεν μπορείς να φυλακίσεις την πείνα και τη φτώχεια, απλό είναι.
Οπότε χαρείτε το, για όσο κρατήσει.
Γιατί τις πιο όμορφες μέρες, δεν τις ζήσατε ακόμα.
Μέχρι τότε, ένα είναι το σύνθημα που όλους μας ενώνει…
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.
Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε. Μια εικόνα, 356 δισεκατομμύρια λέξεις -όσα τα ευρώ του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας.
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Δεν θα ξέρουν από πού τους ήρθε. Εγώ γελάω ήδη. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.