Ο ντενεκές

Γεια σου αγαπημένε μου πιτσιρίκο,
Το παρακάτω περιστατικό συνέβη πριν χρόνια όπως και η ιστορία που ακολουθεί. Ήταν λίγο καιρό αφότου έγινε γνωστή η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

Έτσι, με την πρόσφατη επικαιρότητα, θυμήθηκα λοιπόν, πως πριν εννέα χρόνια βγαίνοντας από κάπου “πήρα” ένα ταξί.

Μετά από ενάμιση χρόνο, δεν ξαναχρησιμοποίησα ταξί αφού κάθε φορά χρειαζόταν να κατεβαίνω κάποια χιλιόμετρα πριν τον προορισμό μου.

Eίναι ένα παλιό ταξί, που λες, κάπως ντεκαβλέ από μόνο του κι ο οδηγός είναι ένα μεγαθήριο ενός τόνου και κάτι. Το μπούτι του ξεχειλίζει από τον λεβιέ και τα χέρια του ξεχειλίζουν λίπος.

Είναι ανάμικτα τα συναισθήματά μου με την ακόρεστη λαιμαργία, και έστρεψα γρήγορα την προσοχή μου σε όσα είχα να κάνω στη συνέχεια της ημέρας.

Κι άμα συνέχιζε να ξεχειλίζει έτσι μεσ’ στο ταξί και γέμιζε λίπος παντού σαν κάτι γιγάντιες γλίτσες που καταπίνουν την πόλη στις αμερικάνικες φαντασιώσεις;

Αυτά σκεφτόμουν πριν τον παρακάτω διάλογο κι άρχισα να πιέζομαι.

«Άμα σου πω κοπελιά τι έπαθα τις προάλλες; Πάω που λες στο χωριό και μου δίνει ο Μανώλης έναν ντενεκέ φέτα. Πάω σπίτι. Μένω μόνος μου και με πιάνει μια λιγούρα το βράδυ, ξέρεις.

Και μου το είπε ο μ@λάκας, ο Μανώλης. Ο ντενεκές θέλει να περάσουν 2-3 μέρες να γίνει η ζύμωση. Η φέτα δεν τρώγεται πριν, είναι πώς να σου το πω; Αγουρη, άψητη. Ο μ@λάκας τι έπαθα, δεν το πήρα σοβαρά αυτό με τη ζύμωση. Και παίρνω μια φρατζόλα ψωμί, παίρνω και τον ντενεκέ και κάθομαι. Ε, λίγο-λίγο την τσάκισα την φρατζόλα, τσάκισα και τον ντενεκέ. Έφαγα όλο τον ντενεκέ τη φέτα.»

«Φάγατε ένα ντενεκέ φέτα στη ζύμωση;» απόρησα έκπληκτη και –ίσως- με μια συμπόνια στο κάτω-κάτω.

«Ναι, ο μ@λάκας. Και παίρνω τηλέφωνο ένα φίλο που είχαμε πάει παρέα στο χωριό. Και του λέω μ@λάκα δεν είμαι καλά, έλα να με μαζέψεις να με πας νοσοκομείο. Με πάει ο Νίκος, φτάνω, δεν έπαιρνα ανάσα κοπελιά, πάω στα επείγοντα. Περνάει ο γιατρός. Και τι κάνει λες;»

«Τι;»

«Παίρνει μέσα τον Αλβανό»

«Παρακαλώ;» και ακούω τζ.τζ.τζ Είναι οι συνάψεις μου που καίγονται.

«Παίρνει τον Αλβανό και με αφήνει να περιμένω!»

«Ε, μήπως θα είχε κάτι σοβαρό;»

«Είχε έμφραγμα, ε και;! Ποιος προηγείται; Εγώ.»

«Μα, από τον άνθρωπο με έμφραγμα;» μουρμούρησα.

«Βρε, δεν μπορούσα να αναπνεύσω σου λέω.»

Μου την «είπε» κιόλας.

Γρύλισα πως μάλλον οι γιατροί κατάλαβαν τι συνέβαινε και προηγήθηκε αυτός που ήταν σε επείγουσα κατάσταση.

Θυμήθηκα εκείνο το περιστατικό, με αφορμή το άρθρο κάποιου που απ’ όσο θυμάμαι είναι κανονικός στα κιλά και γράφει σε «σοβαρή» εφημερίδα.

Το άρθρο ξεκινάει με τον φίλο του κ. Παπαρόπουλου που του έτυχε να μη του δοθεί προτεραιότητα στο νοσοκομείο λόγω κάποιου μετανάστη. Oh, mon dieu!

Ο φίλος μάλλον ζει, για να μας το διηγείται με νηφαλιότητα. Δεν μας εξηγεί γιατί, όχι. Δεν μας εξηγεί, μας λέει μόνο ότι θύμωσε με αυτή τη τακτική. Έτσι, μια παρατήρηση ήθελα να γράψω αν και το τράβηξα λίγο. Την έχω συναντήσει και σε άλλες “σοβαρές” εφημερίδες κι άλλα ‘σοβαρά’ περιοδικά αυτή τη τακτική.

Ένα πράγμα που έμαθα τον τελευταίο καιρό είναι πως στο δημόσιο λόγο, δεν έχει σημασία– λέει, αν κάνεις και λες μπούρδες κατσαρές, μόνο η μόστρα σου και το όνομα να ακούγονται, oh yes.

Κι αυτό μάλιστα είναι επάγγελμα. Δεν ξέρω ποιοι είναι οι manager ή οι επικοινωνιολόγοι, φοβάμαι πως είναι το ίδιο ανόητοι με το κοινό που πιστεύει τα λεγόμενά τους, τα οποία σπάνια μάλιστα συμπίπτουν μεταξύ τους.

Αυτό, όμως, που αληθινά με θλίβει είναι πως ακόμη πιστεύω πως αυτός ο κόσμος θα αλλάξει κάποτε. Κι ίσως αγαπήσει την πολύτιμη ευθραυστότητα του, η οποία, αν μη τι άλλο, είναι πέρα για πέρα πραγματική.

Με αγάπη

Αθηνά

(Αγαπητή Αθηνά, στο συμπαθή κλάδο των ταξιτζήδων -όπως και σε όλες τις δουλειές- υπάρχουν και κάποιοι σαν αυτόν που συνάντησες. Η μαύρη αλήθεια είναι πως αυτοί οι άνθρωποι πληθαίνουν διαρκώς, και αυτό εξηγεί και την κατάντια της χώρας μας. Οι περισσότεροι Έλληνες νομίζουν πως τους συμβαίνουν άσχημα πράγματα· δεν τους περνάει από το μυαλό πως τα προκαλούν οι ίδιοι με τη συμπεριφορά τους. Αθηνά, αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Πάντα αλλάζει ο κόσμος. Αλλά αλλάζει αργά. Οπότε, εμείς μάλλον δεν θα είμαστε εδώ να τον δούμε. Αλλά θα αλλάξει. Με την ευκαιρία, να σου πω πως εγώ την φέτα την σιχαίνομαι. Δεν είναι μόνο ότι δεν την βάζω στο στόμα μου· αν υπάρχει φέτα στο τραπέζι, εγώ δεν κάθομαι. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.