Κουράγιο μέχρι την επόμενη φορά και μετά ξανά κουράγιο

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Ένα από τα τελευταία μου κείμενά μου για την Ελλάδα -μιας και απέχω, με κάθε έννοια της λέξης, μην το παίρνετε στραβά- αφορούσε τις περσινές καταστροφικές πλημμύρες σε Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Ιθάκη, Εύβοια, Φθιώτιδα και Καρδίτσα.

Θα μπορούσα να έγραφα τα ίδια και τώρα. Τίποτα δεν άλλαξε, μάλλον τίποτα δεν θα αλλάξει.

Το θέμα είναι τι να γράψω που δεν το ξέρουμε ήδη;

Ότι οι Έλληνες είναι μόνοι τους, αφημένοι στην τύχη τους;

Ή για τον ανέμελο τουρίστα που παριστάνει τον πρωθυπουργό στο προτεκτοράτο;

Ούτε νομίζω απορούν γιατί στις φωτιές τρέχουν χιλιάδες οι μπάτσοι, με τους πυροσβέστες είδος υπό εξαφάνιση.

Από την άλλη, γιατί είναι τόσο κακό που συστάθηκε Ειδικό Σώμα Αστυνομοπυρόσβεσης, το οποίο δέρνει φωτιές για πρωινό και συλλαμβάνει σεσημασμένες πυρκαγιές όποτε χρειαστεί;

Προτιμάτε να δέρνουν εσάς;

Αν και η λύση θα ήταν να πέσουν όλοι οι μπάτσοι στις φωτιές ζωσμένοι νερό, καθώς θα έλυναν δυο μεγάλα προβλήματα με μια κίνηση, αλλά πού να του κόψει του Μιχαλάκη του Καΐλα.

Το ξέρουν και οι ίδιοι λοιπόν οι πολίτες, ότι είναι αφημένοι στην τύχη τους. Από την πρώτη μέρα. Άλλο που προσποιούνται πολλές φορές.

Το ξέρουν ότι δεν θα υπάρξουν ΜΕΘ, γιατί τι θα τις κάνουν μετά την πανδημία.

Το ξέρουν ότι δεν θα υπάρξουν πυροσβέστες, γιατί τι θα τους κάνουν μετά τις πυρκαγιές.

Το ξέρουν ότι θα υπάρξουν περισσότεροι μπάτσοι, γιατί τι θα σας κάνουν μετά τα νέα μνημόνια και τις καταστροφές που έρχονται -αν και πολύ αμφιβάλλω πια, αν θα τους χρειαστούν, λάδι την βγάζουν συνέχεια.

Το ξέρουν, στο κάτω-κάτω, ότι τους το λένε σταράτα πια οι πολιτικοί με κάθε ευκαιρία: «τρέξτε να σωθείτε γιατί εμείς σας έχουμε χεσμένους».

Το ήξεραν και το ξέρουν εδώ και χρόνια οι πολίτες αυτής της χώρας ότι είναι ουσιαστικά ολομόναχοί τους.

Αλλιώς, είναι τραγικό, αν οι Έλληνες περίμεναν να τους σώσουν αυτοί που τους κατέστρεψαν.

Και αντί να ταυτιστούν με την μοναξιά τους, πήρε ο καθένας το κουβαδάκι του και έπιασε από μια …βραχονησίδα. Λες και θα τους πρόσφερε μια κάποια ασφάλεια αυτό.

Οπότε αντί να πέσουν όλοι μαζί, τώρα πέφτουν ένας-ένας.

Και ο άλλος ο μ@λάκας που ψήφισαν να παριστάνει τον υπουργό -ή υφυπουργό ή κάτι τέτοιο-, ένας πουθενάς με λίγα λόγια, παίζει τένις με την Ολλανδή ευρωβουλευτή που απλά τον ρώτησε αν θα προστατεύσουν τους μετανάστες στην Αμυγδαλέζα. Και την ανάγκασε να του εξηγεί τα αυτονόητα.

Γενικά, όλο καμάρι οι Έλληνες πολιτικοί -και μη. Από καμάρι άλλο τίποτα.

Πάρε τον έναν, χτύπα τον άλλο εκεί στο στρουμφοχωριό των αρίστων.

Και μια χώρα να την πιει κανείς στο ποτήρι. Ακόμα και αν καεί η μισή, αρκεί η άλλη μισή να την χτίσει από την αρχή και να καταφέρει να την κάνει το ίδιο σκατά.

ΟΚ, δεν μου αρέσει να μπλέκω καταστάσεις, αλλά πότε άλλοτε να το γράψει κανείς. Έχει δει κανένας τώρα τελευταία πώς κατάντησε η Ελλάδα; Απ’ άκρη σ’ άκρη; Ούτε που θέλω να μάθω τι άλλαξε τα 4 χρόνια που έχω συμπληρώσει να την δω, με εξαίρεση τις όποιες φωτογραφίες, γιατί είμαι σίγουρος ότι τίποτε δεν άλλαξε προς το καλύτερο.

Σε κάθε περίπτωση, τα χάλια της τα μαύρα είχε το 2017. Και πιο πίσω. Τα ίδια να έχει, αρκεί.

Σκουπίδια, ανύπαρκτες υποδομές, ανύπαρκτη πολιτική μέριμνα και προστασία, ανύπαρκτες τοπικές κοινωνίες και όλα στην εγκατάλειψη, παραδομένα στην σφήκα και το ξινόχορτο. Ή κουτόχορτο;

Και εντυπωσιάζεστε από πάνω με τον ρυθμό της παρακμής;

Και πολύ άργησε.

Καταλαβαίνω απόλυτα την οργή και τη θλίψη -σε κανέναν δεν αξίζει να βρίσκεται στο επίκεντρο μιας καταστροφής, σε κανέναν όμως- από την άλλη όμως κοινωνία χωρίς ενεργούς πολίτες δεν μπορεί πουθενά να υπάρξει, δεν μπόρεσε ποτέ. Το κράτος, αφήστε το, δεν ήταν ποτέ εδώ για να σας σώσει, δεν θα αλλάξει ξαφνικά αντίληψη. Η ελληνική πολιτεία είχε πάντοτε χεσμένους τους πολίτες και μεταξύ μας τα βρίσκει και τα κάνει. Γιατί εκπλήσσεστε δεν μπορώ να καταλάβω.

Στην τελική, αναρωτιέται εύλογα κανείς πόσες σφαλιάρες πρέπει να φάει αυτός ο λαός για να αντιδράσει.

Συνεπώς, δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν οι αδίστακτοι είναι τελικά οι μπουρτζόβλαχοι που παριστάνουν τους κυβερνήτες -όταν όλος ο πλανήτης ξέρει ότι κυβερνούν οι δανειστές και οι Έλληνες ολιγάρχες- ή αν είναι αδίστακτοι οι πολίτες που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι Πολιτεία χωρίς πολίτες δεν υπήρξε ποτέ, ούτε θα υπάρξει, αλλά εκεί αυτοί να επιμένουν …ελληνικά.

Δηλαδή, έκαναν κάτι οι Έλληνες και τους περνάνε για χαζούς; Τους έρχεται κάτι στο μυαλό όταν εξαγριώνονται από τη χυδαία συμπεριφορά των καθεστωτικών μέσων και την πλήρη αδιαφορία αυτού του συνονθυλεύματος που βαφτίστηκε, εν μια νυκτί, κρατικός μηχανισμός; Όχι, φυσικά.

Και όπως και να το κάνουμε, να βγαίνει ανακοίνωση πολιτικής προστασίας ότι συνδράμουν στη φωτιά και 3 διμοιρίες των ΜΑΤ, θα ήταν αρκετό σε οποιαδήποτε άλλη κοινωνία για επανάσταση. Αν και τα ζώα μου αργά καταντήσαμε πια όλοι, θεατές της καταστροφής μας, οπότε μην το παίζουμε υπεράνω. Παντού άρχισε να διαφαίνεται η επερχόμενη κατάρρευση. Μόλις που άρχισε.

Η πανδημία άσ’το, δεν συγκινεί πια κανέναν. Γενικά, τίποτα δεν συγκινεί πια κανέναν. Τα ξεπέρασε όλα αυτά η ανθρωπότητα. Μέχρι που θα κατέβουν εξωγήινοι καμιά μέρα και θα μας πετύχουν σε πλήρη αφασία.

Σε κάθε περίπτωση, ας μην περιμένουν οι Έλληνες από κανέναν άλλον να τους σώσει. Αν δεν θέλουν να σώσουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, κανένας δεν πρόκειται να τους λυπηθεί.

Ας μην έχουν αυτή την γελοία αυταπάτη ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν από μόνα τους, χωρίς την συμμετοχή τους.

Θα το ξαναπώ, λοιπόν.

Μαζί δεν καίγεστε, μαζί δεν πνίγεστε, μαζί δεν τρώτε το ξύλο, μαζί δεν αρρωσταίνετε, μαζί δεν χρεοκοπήσατε -α, ναι, χρεοκοπήσατε πάλι, αλλά αργότερα αυτό-, μαζί δεν καταστρέφεστε;

Γιατί δεν καίγεται/κάηκε στο μεταξύ μόνο η Αθήνα, καίγεται επίσης η Ρόδος επί 3-4 μέρες, η Κως, η Εύβοια, η Μεσσηνία. Και σίγουρα περισσότερες περιοχές. Η δε καταστροφή στη Βόρεια Εύβοια είναι ανυπολόγιστη και μάλλον θα σταματήσει όταν φτάσει στη Νότια το μέτωπο.

​
Και θα καούν και άλλες περιοχές. Μέχρι να μην μείνει κολυμπηθρόξυλο.

Γιατί τα δάση δεν παράγουν λεφτά. Και δεν φέρνουν …τουρίστες. Δεν πληρώνουν …κοινόχρηστα.

Μέχρι να μπει ο χειμώνας, οπότε οι βροχές και οι …μουσώνες θα σβήσουν τις όποιες φωτιές δεν μπόρεσαν να σβήσουν οι …αύρες.

Τις πλημμύρες του χειμώνα, θα τις διαδέχονται οι φωτιές του καλοκαιριού και πάλι από την αρχή. Και ενδιάμεσα, από κανένας σεισμός να σπάει την μονοτονία, να μην πηγαίνουν χαμένα τα άδεια κοντέινερ του κουμπάρου.

Όπως οι πόλεμοι που αρχίζουν και ξεχνάνε να σταματήσουν, έτσι πια και οι «φυσικές» καταστροφές. Θα αφήνουν πίσω τους συντρίμμια -ανθρώπινα ή μη- για δεκαετίες. Ειδικά σε χρεοκοπημένες χώρες που μοιράζουν δισεκατομμύρια σε Rafale και φρεγάτες, εκατομμύρια σε αεροπορικές και αρδάκια, αλλά δεν τους περισσεύει «μία» για αντιπυρική ή αντιπλημμυρική προστασία.

Αλλά όποιος νομίζει ότι το κυρίαρχο δόγμα είναι η προστασία των πολιτών τότε μάλλον βρέθηκε σε λάθος πλανήτη ή σε λάθος εποχή. Οπότε, σας παρακαλώ, μην προσβάλλετε τη δικιά σας νοημοσύνη πρώτα απ’ όλα.

Ξέρετε καλά με ποιους έχετε να κάνετε και ξέρετε καλά τι πρέπει να κάνετε.

Δεν υποχρέωσε κανένας τους Έλληνες να ξεσπάνε στα social media και να κάθονται να περιμένουν τι άλλο θα τους συμβεί, ούτε τους υποχρέωσε κανένας να κάθονται να τους κοιτάνε όλους αυτούς τους μπούφους. Μόνοι τους το επέλεξαν.

Όταν, λοιπόν, αποφασίσουν οι Έλληνες -και για να μην το πάρουν προσωπικά και όποιος άλλος υποφέρει- να σταματήσουν να αναρωτιούνται ποιος δουλεύει ποιον περισσότερο, δηλαδή αν δουλεύουν αυτοί το κράτος ή το κράτος αυτούς, και τα κάνουν όλα πoυτάνα, ίσως να γλιτώσουν κάτι χρήσιμο για τη συνέχεια -που ούτως ή άλλως προμηνύεται δύσκολη για όλους μας, σε όλο τον κόσμο- γιατί έτσι όπως το πάνε τη βγάζουν, δεν τη βγάζουν τη δεκαετία.

Αλλιώς, κουράγιο. Κουράγιο μέχρι την επόμενη φορά. Και μετά ξανά κουράγιο.

Προπαντός κουράγιο. Μέχρι να τελειώσει και αυτό.

Και ίσως τότε να το καταλάβετε. Αν και θα είναι πολύ αργά. Ήδη μοιάζει να είναι.

«Μόνο όταν θα έχουμε κόψει το τελευταίο δέντρο και θα έχουμε δηλητηριάσει το τελευταίο ποτάμι και θα έχουμε πιάσει το τελευταίο ψάρι, θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα λεφτά δεν τρώγονται».

Με εκτίμηση,

Άρης

(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Άρη, αυτή τη χώρα δεν την αγαπάει κανείς. Κανείς. Άρη, πάνω που πήγα να πάρω στα σοβαρά τις πυρκαγιές, θυμήθηκα τις πυρκαγιές της Πελοποννήσου πριν από 14 χρόνια, και θυμήθηκα κι ένα κείμενο που είχα γράψει τότε, τον Αύγουστο του 2007: Κράτος. Διαβάζοντάς το, σκέφτηκα πως θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα αλλά και πριν από 40 χρόνια, ενώ θα είναι επίκαιρο και σε πενήντα χρόνια, αν, μέχρι τότε, οι Έλληνες έχουν αφήσει κάτι όρθιο στην Ελλάδα. Οπότε, αδιαφόρησα, και έκανα αυτό που έγραφα στην τελευταία πρόταση εκείνου του κειμένου. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.