Το 2022 θα είναι η καλύτερη χρονιά έβερ!
Γεια σου, φίλε μου καλέ, καλέ μου Πιτσιρίκο,
Κάθε νέα χρονιά, γράφω συνήθως κάτι για την χρονιά που πέρασε και την χρονιά που μας περιμένει. Φέτος, άλλαξε η χρονιά, αλλά δεν μου έκανε καμία αίσθηση να ασχοληθώ.
Κυρίως, γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, έχουμε δώσει και έχουμε πάρει πολλές ευχές κάθε Πρωτοχρονιά, και το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών των ευχών είναι αυτό που ζούμε.
Ουαί κι αλίμονο, αν επικρίνει κάνεις την αθλιότητα που ζούμε. Η δημόσια κριτική πλέον έχει εγκλωβιστεί αποκλειστικά στον ψηφιακό χώρο, γιατί στον πραγματικό κόσμο, ξυπνάμε κάθε μέρα και χτυπάμε κάρτα σαν να μην τρέχει τίποτα. Όσο για την κριτική που ενοχλεί την εξουσία, όσο εμείς ψωνίζαμε, αυτή ποινικοποιήθηκε.
Μάλιστα, έμπνευση για το παρόν κείμενο ήταν η χριστουγεννιάτικη περίοδος και το καθιερωμένο καταναλωτικό όργιο που στήνεται κάθε χρονιά -αποτέλεσμα του ζεστού συναισθήματος που πιάνει μερικούς αυτή την περίοδο-, το οποίο, ό,τι και να γίνεται εκεί έξω, συνεχίζεται απρόσκοπτα.
It’s for the kids!
Αν και τα παιδιά θα ωφελούνταν περισσότερο από ένα ισχυρό δημόσιο σύστημα υγείας και εκπαίδευσης, καθώς επίσης και από γονείς που δεν είναι με τεντωμένα τα νεύρα από την πίεση της καθημερινότητας, και λιγότερο από τα εκατομμύρια Lego που καταναλώνουν κάθε χρόνο.
Οι ιδέες είναι αυτές που αλλάζουν τους ανθρώπους, και καταλήγουν κάποιες φορές να αλλάξουν και τον κόσμο. Και αυτό, γίνεται, συνήθως, όταν οι κατάλληλες ιδέες μετουσιώνονται σε κατάλληλες πράξεις. Και όπως γνωρίζει κάθε έμπειρος θαλασσοπόρος, όταν το πηδάλιό σου είναι στραβό, η μάχη με την καταιγίδα είναι άνιση.
Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος που φαίνεται να έχουμε κολλήσει στην ίδια βελόνα, στο ίδιο σημείο, να παλεύουμε με την ίδια καταιγίδα, τον καπιταλισμό.
Και να χάνουμε, μονίμως.
Σε ένα προηγούμενο κείμενό μου, για την μεταφυσική του χρήματος, προσπάθησα να εξηγήσω γιατί η πραγματική αξία δεν είναι στο χρήμα, αλλά στην εργασία μας.
Ούτε το χρήμα κινεί τον κόσμο, ούτε η καινοτομία, ούτε η επιχειρηματικότητα. Η εργασία μας τον κινεί.
Βέβαια, αν αυτό που έχει αξία είναι η εργασία, και όχι το χρήμα, τι γίνεται όταν η τεχνολογική πρόοδος μπορεί να εξασφαλίσει στην ανθρωπότητα μια τεράστια παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών, ανήκουστη στην ανθρώπινη ιστορία;
Τι γίνεται, όταν, γι’ αυτή την παραγωγή χρειάζεται όλο και λιγότερους εργάτες;
Και γιατί, αφού μπορούμε να παράξουμε ένα σκασμό πράγματα, υπηρεσίες και τρόφιμα, παράγουμε μόδα και έξυπνα γκατζετάκια, ενώ έχουμε ακόμα ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα, και πεινάνε;
Πόσες γενιές χρειάζεται, για να απαντηθεί αυτό το απλό ερώτημα;
Το χρήμα, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια αφηρημένη φαντασιακή έννοια που όλοι πιστεύουμε ότι είναι αληθινή. Το χρήμα δεν είναι πλούτος. Η σχέση του χρήματος με τον πλούτο -που είναι το αποτέλεσμα της εργασίας- είναι η ίδια σχέση που έχουν οι λέξεις με τον φυσικό κόσμο.
Μπορεί η λέξη “δέντρο” να μεταδίδει την ιδέα ενός πραγματικού δέντρου σε κάποιον που την ακούει, ή την διαβάζει, αλλά η λέξη “δέντρο” δεν είναι το ίδιο το δέντρο, το πραγματικό δέντρο που πιάνουμε με τα χέρια μας.
Αυτή είναι και η σχέση του χρήματος με όλα αυτά τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που παράγουμε σε μια οικονομία με την εργασία μας, του πλούτου δηλαδή, που παράγεται καθημερινά.
Καλά, όχι εγώ, εγώ δεν παράγω τίποτα εκτός από γραφειοκρατία, κι αυτό όταν δουλεύω, γιατί συνήθως φιδιάζω. Επίσης, παράγω και δεδομένα για τους αλγορίθμους των ψηφιακών κολοσσών.
Συνεπώς, αν το χρήμα αντιπροσωπεύει κάτι στον πραγματικό κόσμο, αυτό είναι πληροφορία.
Το χρήμα είναι ένα μέσο πληροφορίας της οικονομίας, όπως και οι λέξεις είναι μέσο πληροφορίας για τα πράγματα τριγύρω μας.
Αλλά τι γίνεται όταν εισαγάγεις την υψηλή τεχνολογία, σε μια οικονομία που στηρίζεται στο χρήμα, παρά στις ανθρώπινες ανάγκες;
Αυτό που γίνεται είναι, ότι η τεχνολογία δίνει την δυνατότητα σε αυτούς που την ελέγχουν, να παράγουν τρομακτικές ποσότητες αγαθών και υπηρεσιών. Βέβαια, αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζονται πια την εργασία όλων εμάς για να παράξουν αυτά τα αγαθά, αφού μέσω της τεχνολογίας, οι αυτοματισμοί τους επιτρέπουν να κάνουν την δουλειά με λιγότερους εργάτες. Αλλιώς, τι νόημα έχει ο αυτοματισμός;
Κάποιοι θα χρειαστεί να αποχωρίσουν από το παιχνίδι. Σίγουρα δεν θα είναι ούτε οι μάνατζερ, ούτε τα μεγαλοστελέχη και οι παρατρεχάμενοι γλύφτες τους.
Θα μου πει τώρα κάποιος, ότι η τεχνολογία επίσης δημιουργεί νέες θέσεις εργασίες, δεν καταστρέφει μόνο.
Ναι, αλλά οι περισσότερες δουλειές που δημιουργεί, είναι σκατοδουλειές. Είναι μια χούφτα καλοπληρωμένες θέσεις για τους νέους πληροφορικάριους, μηχανικούς και μανατζαρέους, που αποφοιτούν και θέλουν να κάνουν καριέρα και να χτίσουν βιογραφικό, ενώ οι υπόλοιπες, κλάφτα.
Απόδειξη, οι χιλιάδες εργαζόμενοι της Amazon, της Uber, και οι εκατομμύρια εργασιακά ανασφαλείς εργάτες των μηδενικών συμβολαίων της νέας ψηφιακής οικονομίας των τεχνολογικών μας κολοσσών.
Ενώ, επίσης, οι δουλειές που δημιουργεί, όπως και τα κέρδη που παράγει η τεχνολογία, δεν βοηθούν καθόλου στην αποκατάσταση των ανθρώπων που κατέστησε αναλώσιμους, τους οποίους όλοι έχουν χεσμένους, αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, αν θα καταστραφούν οι οικογένειες τους, ή αν θα πεινάσουν.
Οι θέσεις που καταστρέφει είναι πάντα περισσότερες από αυτές που δημιουργεί, διαφορετικά οι αυτοματισμοί δεν θα μεγιστοποιούσαν την κερδοφορία των εταιρειών που τους εφαρμόζουν, επομένως τι νόημα θα είχαν;
Οι άνθρωποι, είναι τα απόνερα αυτής της οικονομικής διαδικασίας και μεταμόρφωσης του καπιταλισμού.
Άλλωστε, σύμφωνα με τα εγχειρίδια της διοίκησης επιχειρήσεων, οι άνθρωποι είναι και αυτοί πόροι, γι’ αυτό άλλωστε τα τμήματα διαχείρισης προσωπικού ονομάζονται human resources, τα λεγόμενα HR, για συντομία.
Άνθρωπος είσαι για την μάνα σου. Για την εταιρεία που εργάζεσαι, είσαι ανθρώπινος πόρος.
Η τεχνολογία είναι ένα υπέροχο πράγμα, αλλά στα χέρια των πλουσίων έχει γίνει ένα μέσο παραγωγής μπιχλιμπιδιών και ανούσιων πραγμάτων και υπηρεσιών, δημιουργώντας μια τεράστια γραφειοκρατία, και ένα τρομακτικό επίπεδο ανούσιας εργασίας, το οποίο δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλον σκοπό, από το να παράγει κέρδη γι’ αυτούς.
Ο μόνος λόγος που οι περισσότεροι δουλεύουμε, δεν είναι επειδή η εργασία μας παράγει κάτι ιδιαίτερο που χωρίς αυτό η κοινωνία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει. Είναι για να συντηρούνται τα επίπεδα κατανάλωσης της οικονομίας που στηρίζουν τα κέρδη των πλουσίων.
Έτσι, εμείς συνεχίζουμε να αγοράζουμε σκουπίδια που δεν χρειαζόμαστε, ώστε να έχουμε ανάγκη τις δουλειές που μας προσφέρουν οι ίδιοι, ή άλλοι σαν κι αυτούς, κρατώντας μας μόνιμα απασχολημένους ως εργαζόμενους, κατά τις ώρες εργασίας, και ως καταναλωτές, στον ελεύθερο μας χρόνο.
Έτσι, μπορούμε να θυσιάζουμε τις ζωές μας ελεύθερα, αφού, αλίμονο μας αν τα τριμηνιαία κέρδη δεν ξεπεράσουν τους στόχους της προηγούμενης χρονιάς.
Νιώθεις συναισθηματικά κενός; Δεν πειράζει, μάλλον πρέπει να αφιερώσεις περισσότερο χρόνο στα εκατοντάδες χόμπι και δραστηριότητες που θα σου αλλάξουν τη ζωή! Κάνε κλικ, τώρα!
Αυτό που φαίνεται ότι προσπαθούμε να κάνουμε, είναι να αγοράσουμε την ευτυχία στην ζωή μας, την ίδια ώρα, που άλλοι μετράνε τις φέτες του ζαμπόν στο σούπερ-μάρκετ, ενώ κάποιοι άλλοι ψάχνουν τα σκουπίδια.
Το έχουμε συνειδητοποιήσει ότι το 50% της παγκόσμιας οικονομίας είναι υπηρεσίες; Όχι τρόφιμα, ούτε ρούχα, ούτε σπίτια. Ούτε τεχνολογία, ούτε βιομηχανικό εξοπλισμό, ούτε καν, ηλίθια γκατζετάκια.
Αυτές είναι οι δουλειές μας. Περιττές και αναλώσιμες.
Με αυτόν τον τρόπο έχει δημιουργηθεί μια τεράστια γραφειοκρατία, γεμάτη από άχρηστες σκατοδουλειές, δουλειές όπως πχ το μάρκετινγκ, η διαφήμιση, οι δημόσιες σχέσεις, και η διοίκηση επιχειρήσεων, των οποίων ο μοναδικός σκοπός ύπαρξης είναι να μας πείσουν να θυσιάσουμε τα μαγικά χαρτάκια που βγάλαμε με την πραγματική μας εργασία, τον χρόνο από τη ζωή που αφιερώσαμε πατώντας πλήκτρα στον υπολογιστή, ώστε να αγοράσουμε όλα αυτά τα άχρηστα πράγματα και τα μπιχλιμπίδια που τους βγάζουν κέρδη, για να ζουν αυτοί στην χλιδή, και εμείς να κυνηγάμε την ουρά μας.
Και ο βασικός λόγος που αυτό το ηλίθιο σύστημα που λέγεται καπιταλισμός, έχει οργανωθεί με αυτόν τον ηλίθιο τρόπο, είναι επειδή οι εμπνευστές του και οι συνεχιστές του μισούν την τεμπελιά.
Την δική μας. Η δική τους λέγεται αριστεία.
Άλλωστε, ο καπιταλισμός είναι βασισμένος στην προτεσταντική ηθική, και η χριστιανική πίστη προστάζει ότι η τεμπελιά -η οκνηρία, για την ακρίβεια- είναι θανάσιμο αμάρτημα. Όπως θανάσιμο αμάρτημα είναι βέβαια και η απληστία, αλλά οι άπληστοι είναι και δωρητές στο φιλόπτωχο, οπότε δεν πειράζει.
“Δουλειά δεν είχε ο διάολος, έτρωγε τα παιδιά του”. Το έκαναν και ποιηματάκι, παροιμία, για να το μαθαίνουμε από παιδιά, και από φόβο για τον διάολο να γινόμαστε καλοί και χρήσιμοι εργάτες. Το οποίο μάλιστα υπάρχει και σε αγγλική παραλλαγή, το “The devil finds work, for idle hands to do”.
Δυστυχώς, όλη αυτή η ιστορία με τον καπιταλισμό και την χριστιανική εργασιακή ηθική, μας έχει απομακρύνει από τον πραγματικό σκοπό της τεχνολογίας, ο οποίος δεν είναι άλλος, από την απαλλαγή του ανθρώπου από την εργασία.
Σας σοκάρω, έτσι δεν είναι;
Όσο δεν αφήνουμε την τεχνολογία να επιτελέσει τον πραγματικό της σκοπό, επιτρέποντας την μονοπώληση της από την τάξη των πλουσίων, τόσο θα υποτασσόμαστε σε κοινωνικά συστήματα, και θα ζούμε ζωές που μας καταστρέφουν βιολογικά, και ψυχολογικά.
Έχοντας διαστρεβλώσει τον θεμελιώδη σκοπό της τεχνολογίας, οι πλούσιοι πλέον είναι ικανοί να την χρησιμοποιήσουν για να παράγουν, με τεράστια αποτελεσματικότητα, τεράστιες ποσότητες ανθρώπινης μιζέριας.
Η τεχνολογία θα μπορούσε να ήταν ένα καταπληκτικό εργαλείο για την ανθρωπότητα, αφού θα μας απάλλασσε από την εργασία, αλλά δυστυχώς, έχουμε καπιταλισμό, και τα μέσα παραγωγής δεν ανήκουν σε όλους μας, ανήκουν στους πλουσίους, σε αυτούς που τους στηρίζουν, και σε αυτούς που τους γλείφουν.
Για να το κάνω πιο λιανά, φανταστείτε ένα εργοστάσιο που ανήκει σε έναν καπιταλιστή. Φανταστείτε τώρα μια τεχνολογία που του δίνει την δυνατότητα να αντικαταστήσει τους υπαλλήλους του με την τεχνολογία αυτή. Το αποτέλεσμα είναι ότι θα απολύσει όλους τους εργαζόμενους, πετώντας τους στα αχρείαστα της ανεργίας, και θα τους αντικαταστήσει με ρομπότ και μηχανές.
Αυτό λέγεται καπιταλισμός.
Φανταστείτε τώρα ένα εργοστάσιο που ανήκει σε όλους όσους εργάζονται εκεί. Ένας εργαζόμενος, μία ψήφος στο διοικητικό συμβούλιο. Και φανταστείτε τώρα την ίδια τεχνολογία που τους δίνει την δυνατότητα να παράξουν ό,τι παρήγαγαν οι ίδιοι πριν με τα χέρια τους.
Ποιο το νόημα να συνεχίζουν να δουλεύουν; Κανένα.
Σταματούν να δουλεύουν, και αράζουν λιάζοντας τα απαυτά τους στον ήλιο, ενώ οι μηχανές δημιουργούν την αξία που συνεχίζει να τους προσφέρει τα ίδια κέρδη που είχαν και πριν, τα οποία διαμοιράζονται ισομερώς σε όλους.
Αυτό λέγεται σοσιαλισμός.
Βέβαια, στο πρώτο παράδειγμα, το καπιταλιστικό, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και αλλιώς.
Θα μπορούσε ο καπιταλιστής να απολύσει όλους του τους εργαζόμενους, σαν καλός κοινωνιοπαθής (sociopath) που είναι, αλλά να φορολογηθεί μέχρι τα μπούνια από το κράτος για την εισαγωγή της νέας τεχνολογίας στην αγορά, και να χρησιμοποιηθούν οι πόροι από την φορολογία του κεφαλαίου ώστε να δώσει σε όλους τους εργαζόμενους του εργοστασίου ένα βασικό εισόδημα, για όλη τους της ζωή.
Κάποιοι, θα χρησιμοποιήσουν αυτά τα χρήματα και τον χρόνο που έχουν ώστε να μετεκπαιδευτούν σε κάτι άλλο, και μετά θα επιστρέψουν στην αγορά εργασίας. Κάποιοι άλλοι, δεν θα ξαναδουλέψουν ποτέ, και θα ζουν με τα χρήματα του βασικού εισοδήματος, κάνοντας τα χόμπι τους, και δημιουργώντας αλλού είδους αξία, μη εμπορεύσιμη.
Βλέπεις, τίποτα στην οικονομία δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχουν όσες παραλλαγές μπορεί να φανταστεί κανείς, αρκεί να έχει τον έλεγχο των αποφάσεων, ώστε να μπορεί να τις βάλει σε πράξη.
Αυτό λέγεται δημοκρατία.
Αν αυτοματοποιούσαμε όλες τις εργασίες που μπορούσαν να αυτοματοποιηθούν, τότε δεν θα χρειαζόταν να δουλεύουμε τόσες ώρες, αφού αυτές οι εργασίες που θα απέμεναν για τους ανθρώπους θα διαμοιράζονταν μεταξύ εκατομμυρίων ανθρώπων, και δεν θα χρειαζόμασταν χρήματα για να αγοράζουμε τα μπιχλιμπίδια που παρήγαγαν οι μηχανές, αφού θα τα πλήρωναν οι μηχανές με την εργασία τους.
Για να το δώσω σε εικόνα, φαντάσου στην εταιρεία ή τον οργανισμό που εργάζεσαι, από κει που ήσασταν 100 εργαζόμενοι, ξαφνικά μέσω της τεχνολογίας να βγάζατε δουλειά για 1.000, να μην απολυόταν κανείς, να μειώνονταν οι ώρες εργασίας των 100 εργατών, και να έπαιρναν όλοι τους μια γενναία αύξηση.
Ε, φαντάσου του τώρα αυτό για κάθε εργασία που μπορεί να γίνει ευκολότερα με κάποια τεχνολογία, ή να αυτοματοποιηθεί πλήρως.
Αντί αυτού, αυτό που γίνεται στις μέρες μας με την 4η βιομηχανική επανάσταση, είναι ότι τα εκατομμύρια θέσεις εργασίας που καταστρέφονται για τους ανθρώπους, καταδικάζουν τους ανθρώπους αυτούς στην ανέχεια, ενώ παράγουν αμύθητα κέρδη σε αυτούς που ελέγχουν τις τεχνολογίες αυτές, οι οποίοι δεν είναι αυτοί που τις ανέπτυξαν, αλλά αυτοί που τις πλήρωσαν.
Πολλές από τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται στις μέρες μας, είναι σκατοδουλειές μηδενικών συμβολαίων. Είναι ανασφαλής εργασία, αναγκάζοντας ένα ολοένα και μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων να δουλεύουν για το μεροκάματο της επιβίωσης.
Μια λύση γι’ αυτό το πρόβλημα, θα μπορούσε να είναι το βασικό εισόδημα, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να ζουν και να δημιουργούν, ακόμα κι αν δεν εργάζονται.
Μια άλλη λύση γι’ αυτό το πρόβλημα, ή θα μπορούσαμε να την συνδυάσουμε και με το βασικό εισόδημα, θα μπορούσε να είναι να τους πάρουμε τα σώβρακα -τους πλούσιους εννοώ φυσικά- και να αποφασίζουμε εμείς το τι θα παράγουμε, το πόσο θα δουλεύουμε, και το τι έχει πραγματική αξία σε μια κοινωνία.
Αυτό λέγεται επανάσταση.
Κανένας διάλογος, καμία διαπραγμάτευση, και χωρίς καμία αίσθηση ενοχής. Απλά, θα ξυπνήσουν μια μέρα, και η περιουσία τους όλη, όλα αυτά τα δισεκατομμύρια, θα έχουν εξαφανιστεί από τους λογαριασμούς τους. Οι αυτοματισμοί μας έχουν δώσει την ικανότητα να το κάνουμε αυτό σε κλάσματα. Αρκεί να θέλεις.
Αν αυτό ακούγεται σε κάποιον ακραίο και άδικο, τότε ας σκεφτεί τα εκατομμύρια των ανθρώπων, από τα ορυχεία του Κονγκό, μέχρι τα εργοστάσια της Amazon και της Tesla, των οποίων οι ζωές καταστρέφονται καθημερινά, για να μπορούν τα καθυστερημένα της πλούσιας αστικής τάξης να το παίζουν enterpreneurs.
Βέβαια, ζούμε σε έναν κόσμο που αρνείται τόσο πεισματικά να αλλάξει, ώστε έχει δώσει και μια τρίτη διέξοδο σε αυτό το πρόβλημα, αυτή που ζούμε σήμερα, όπου οι καπιταλιστές χρηματοδοτούν την απώλεια των κερδών τους από την όποια κρίση προκαλούν, με χρήματα από την φορολογία μας που τους μοιράζουν με μηδενικό επιτόκιο οι Κεντρικές μας Τράπεζες.
Τα μαγικά νουμεράκια των Κεντρικών Τραπεζών, που στηρίζουν την αξία τους στην εργασία μας και στους φόρους μας, χρηματοδοτούν απευθείας το ιδιωτικό κεφάλαιο των πλουσίων κάθε χώρας, χρησιμοποιώντας κρατικό χρήμα για να ταΐσουν την απληστία τους.
Και εμείς τους αφήνουμε.
Ίσως να μην τους αφήναμε, αν είχαμε πάρει χαμπάρι το πώς παίζεται το παιχνίδι, αλλά είμαστε κολλημένοι στις ίδιες ιδέες που μας έφεραν σε αυτό το σημείο, γιατί οι περισσότεροι είναι απασχολημένοι με το να εξασφαλίσουν το επόμενό τους γεύμα, ενώ οι υπόλοιποι κυνηγάνε καριέρες, προαγωγές και το νέο μπιχλιμπίδι που θα τους κάνει να ξεχωρίσουν.
Ας ξεχωρίσουν, λοιπόν, να τους απολαύσουμε στα σόσιαλ. Εγώ πάω να κάνω μια βόλτα.
Αγάπη, μόνο. Άντε, και καλή χρονιά! Για να μη νομίσετε ότι είμαι κανένας άξεστος.
Και που’ σαι, don’t look up!
Από το μακρινό Αμστελόδαμο, όπου η ζωή συνεχίζεται σαν να μην τρέχει τίποτα, με αγάπη,
Κώστας
Υ.Γ.1 Αν πίστευα στις ευχές και στις προσευχές, ετούτο θα ευχόμουν, να ξεκολλήσουμε από τις ιδέες που γίνονται βαρίδια στη ζωή μας, προσωπικές και κοινωνικές, και δεν μας επιτρέπουν να την απολαύσουμε, και να την ζήσουμε όπως θέλουμε εμείς. Γιατί η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από τον χρόνο που μας απομένει πάνω στη Γη, και θα ‘ρθει κάποια στιγμή που θα είναι πια αργά, και το μετά θα ‘χει τελειώσει.
Υ.Γ.2 Οι φωτογραφίες είναι από το πραγματικό Χριστουγεννιάτικο χωριό, που δεν είναι χωριό, αλλά η πόλη Yiwu, όπου φτιάχνονται τα χριστουγεννιάτικα παιχνίδια και στολίδια, η οποία δεν βρίσκεται στον Βόρειο πόλο, αλλά στην Κίνα, και όπου τα μπιχλιμπίδια δεν τα φτιάχνουν ξωτικά, αλλά ταλαίπωροι εργάτες, δουλεύοντας σε άθλιες συνθήκες, και με άθλιους μισθούς. Λυπάμαι, αλλά ο Άγιος Βασίλης έχει αντικατασταθεί από καπιταλιστή κινέζο CEO. Αυτό λέγεται Χριστούγεννα.
(Φίλε Κώστα, το 2022 θα είναι η καλύτερη χρονιά γιατί είμαστε ζωντανοί και ζούμε -όπως και ό,τι ζούμε- τώρα. Το παρελθόν δεν υπάρχει, το μέλλον δεν μας ξέρει, έχουμε μόνο το τώρα. Κώστα, πριν από δέκα χρόνια έγραψα το “Περισσεύετε”. Το θυμήθηκα, καθώς διάβαζα το κείμενό σου. Καλά να είμαστε, και σε δέκα χρόνια τα ίδια θα γράφουμε. Γιατί; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επιθυμούν αλλαγές, δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι και θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν. Δηλαδή, θέλουν να είναι δούλοι. Πώς να το αλλάξεις αυτό; Αφού αυτό θέλουν. Θριαμβεύει το “Don’t look up” αλλά η ταινία δεν θα κάνει ούτε έναν άνθρωπο να αλλάξει τις συνήθειές του. Συζητούσα με έναν ξένο φίλο για αυτά που γράφεις και γράφουμε τόσα χρόνια, και μου είπε για το “Don’t look up”. Του είπα “Don’t look up, look around you”. Κώστα, κοίτα γύρω σου. Όλοι κοιτάνε τα κινητά. Ναι, και η όμορφη κοπέλα με τα πράσινα μάτια. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου. Πάω για μπάνιο.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.