Χαïκουίτιδα

Γεια σου, πιτσιρίκο! Όπως έγινε αντιληπτό, έχω πάθει μια μίνι [;] χαïκουίτιδα. Μοιάζει το πιο εύκολο, μα είναι το πιο δύσκολο είδος ποίησης [αν θέλει να είναι ποίηση, δηλαδή… Αλλιώς …τέτοια ποιήματα σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα].

Πάντως, το πιο απλό είναι, συχνά, και το πιο δύσκολο σ’ αυτή τη ζωή!

Το χαϊκού το ‘χω στην καρδιά μου. Γιατί, χωρίς την έπαρση του λόγου, υποκλίνεται στο νόημα της εικόνας, στο άφατο των πραγμάτων. Είναι το πιο σεβαστικό απέναντι στα σημαινόμενα του ορατού κόσμου. Της φύσης και της ζωής των ανθρώπων.

Βαδίζει χέρι χέρι με ό,τι οι αισθήσεις μας κερνούν, χωρίς προβάδισμα, ξεφλουδίζοντας τη φλυαρία των εντυπώσεων. Και γίνεται απόσταγμα μιας οπτικής εμπειρίας που σε ρουφάει, για να σε ακουμπήσει ήσυχα στο πιο λιτό περβάζι του λόγου. Καμιά ηθικολογία, κριτική αποτίμηση, εγωτική ματιά.

Το φευγαλέο αγκιστρώνεται σε λίγες λέξεις διασώζοντας την ψυχή των πραγμάτων, την ομορφιά της λύπης, τη χάρη της απλότητας, τη γαλήνη της αποδοχής. Μα και το χιούμορ για κάθε στραβοπάτημα.

Πολύ ωραία τα είπε ο Γιώργος, το καλύτερο με το χαϊκού είναι πως δεν χρειάζεται να αναλυθεί, να εξηγηθεί. Ό,τι έχει να πει, το είπε. Μετά …ο καθείς κι η ψυχή του…

Ένα ακόμη χαϊκούδι του Μασαόκα Σίκι [1867-1902]

Φεύγω
Μένεις
Δύο φθινόπωρα για μας

Φιλιά
Μερόπη

(Αγαπημένη Μερόπη, το χαϊκού ταιριάζει άψογα και στην Tik Tok εποχή μας, όπου όλα είναι τρεις γραμμές ή τρία δευτερόλεπτα. Κι ένα χαϊκού του Ριτσίκο Πίκι:

Μένω
Φεύγεις
Το άλλο καλοκαίρι πάλι.

Φιλιά!)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.