Get to the choppa!
Run, go, get to da choppa, έρχονται οι πασόκοιιιιι θα έσκουζε o Schwarzeneger όταν τον κυνηγούσε ο Predator, ο Arnold όμως τη γλίτωσε και ο ugly motherfucker Predator έπιασε τον Ανδρουλάκη, από τι τον έπιασε κανείς δεν ξέρει δύο χρόνια τώρα, εντάξει, κάποιοι θα ξέρουν, πάντως από κάτι τον έπιασαν, ίσως από το στριγκάκι, ωχ, σεξιστικό, το αποσύρω, μπορεί από το μποξεράκι ή αν δεν φορούσε τίποτα μπορεί να τον έπιασαν από κάτι άλλο,
σίγουρα από κάτι άλλο διότι ένα είναι βέβαιο, ότι τον κρατάνε από τα αρxίδια και τον βοηθούν κιόλας να ξαναγίνει αρχηγούλης της γραφικής συμμορίας του ΠΑΣΟΚ των δευτεροκλασάτων στελεχών με κάτι Δούκες, Κόμητες, Πριγκίπισσες και ξεπεσμένους Μαρκήσιους, αφού τα πρωτοκλασάτα στελέχη έχουν πιάσει τα ρετιρέ της λεγόμενης δεξιάς πολυκατοικίας, ενώ τα στελέχη της λαϊκής δεξιάς έχουν πιάσει το υπερυψωμένο ισόγειο, άντε και τον δεύτερο, δεν πολυδιαμαρτύρονται ωστόσο, αφού η πολυκατοικία είναι πάνω στη θάλασσα, έχει μεγάλο κήπο, θερμομόνωση, ηλιακό, αντλίες θερμότητας, μεγάλη πισίνα και parking, η αλήθεια είναι βέβαια ότι κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν λίγο τελευταία γιατί λέει έχεσαν κάποια σκυλιά έξω από την πόρτα τους και ψάχνουν να βρουν ποιος κερατάς ταΐζει τις γάτες που βρωμίζουν το γρασίδι, αλλά θα λυθούν όλα, η πολυκατοικία λειτουργεί και όλοι πληρώνουν τα κοινόχρηστα και το ακριβό γρασίδι απαιτεί πολύ, πάρα πολύ νερό που το τραβούν ακόμη και με το καλαμάκι (I drink your milkshake) τα αστεράτα ξενοδοχεία των αφελληνισμένων νησιών μας, ενώ το χαμηλό, άγριο χορταράκι του καλοκαιριού «είναι ό,τι απέμεινε από τα μεγαλεπήβολα όνειρα των πολεμιστών», μας λέει ο Ματσούο Μπασό, ο «μπαμπάς» του χαϊκού, για να το συνδέσω με τις υπέροχες παρεμβάσεις της Μερόπης, και είναι συγκλονιστικό πόση ηρεμία, γαλήνη και ενατένιση αποπνέει το γιαπωνέζικο χαϊκού, ένας είδος που μπορεί εύκολα να πειραματιστεί κανείς μαζί του, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψει κάτι αξιόλογο, αφού είναι μία μορφή ποίησης που είναι ζυμωμένη με τη γλώσσα που γεννήθηκε, ενώ εμείς, όταν διαβάζουμε ακόμη και τις καλύτερες των μεταφράσεων είναι σαν να «κάνουμε ντουζ φορώντας αδιάβροχο», όπως λέει προς το τέλος της ταινίας ένα γιαπωνέζος ποιητής στην ταινία «Paterson», όμως όσο πιο καλή είναι η μετάφραση, τόσο περισσότερο δροσιζόμαστε, άρα κάτι μπορούμε να πάρουμε κι εμείς, και το καλύτερο με το χαϊκού είναι ότι δεν χρειάζεται να αναλυθεί, δεν χρειάζεται να εξηγηθεί, διότι ο αναγνώστης εισπράττει μόνο μία κινούμενη εικόνα και γίνεται μάρτυρας του φαινομένου που παρουσιάζεται μπροστά του, το απορροφά με τις αισθήσεις του και συμμετέχει στην απλή εμπειρία της ζωής, με άλλα λόγια το χαϊκού μιλάει για σχεδόν αυτονόητα πράγματα, όπως αυτονόητα είναι τα πράγματα για τα οποία μίλησε η Μερόπη στο τελευταίο της podcast και στο μυαλό μου ήταν τόσο αυτονόητα αυτά που είπε που δεν θα χρειαζόταν καν να τα πει, όμως να που χρειάστηκε να τα πει, και ίσως είναι τελικά αυτό το καλύτερο, όχι ότι τα τα είπε, αλλά ότι χρειάστηκε να τα πει και ότι βρέθηκε ένας άνθρωπος που τα είπε, και τώρα μιλάω, γράφω και λέω κι εγώ, τι λέω δηλαδή, τίποτα δεν λέω, λέω ό,τι μου κατέβει και αν είχα μπροστά μου τον Γιάννη Οικονομίδη, θα του έλεγα, «Γιάννη, ρίξε ένα χαϊκού», και θα μου απαντούσε κάτι σε στυλ:
Ρε μαλάκα, κουλ,
μη με τρελαίνεις τώρα
μη με τρελαίνεις
Χαιρετώ!
Matsuo Georgenegger
Υ.Γ. Bonus χαϊκού από Ματσούο Μπασό σε μετάφραση Γιώργου Μπλάνα, ο οποίος δυστυχώς «έφυγε» φέτος:
Κάποτε κάποτε, τα σύννεφα
θέτουν εκτός υπηρεσίας
τους ρεμβαστές του φεγγαριού.
(Φίλε Γιώργο, ΠΑΣΟΚ και Άννα Βίσση, ο Στάθης Ψάλτης μόνο λείπει, και το περίεργο είναι ότι υπάρχει ακόμα το ΠΑΣΟΚ -όχι ότι δεν είναι περίεργο ότι είναι κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία και μάλιστα με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη-, αλλά ακόμα πιο περίεργο είναι πως υπάρχουν και κάποιοι πολίτες που περιμένουν “λύσεις” από τον Ανδρουλάκη και τον Δούκα, που έβαλε και μαλλιά για να είναι πιο “προεδρικός”, ενώ άλλοι αποθεώνουν τον Γερουλάνο και την Διαμαντοπούλου, και σου έρχεται να τραβάς μαλλιά και βυζιά, αλλά δεν τραβάς τίποτα και απλά χαίρεσαι που δεν είσαι ένας από αυτούς, και είμαστε όλοι χαρούμενοι με τα χαϊκού που στέλνει η Μερόπη, γιατί ένα χαϊκού είναι η ζωή μας, αφού λείπει πάντα ο τέταρτος στίχος, οπότε να γράψω κι εγώ ένα χαϊκού του Μάρκου Βαμβακάρη:
Μία φούντωση, μια φλόγα
Θα ‘ρθω να σε ανταμώσω
όλο χάδια και φιλιά.
Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.