Η Αριστερά πέθανε. Ζήτω η Αριστερά!

Φίλε μου Πιτσιρίκο,
Κοιτάμε έξω από το παράθυρο, και είναι Τρίτη. Άλλη μια μέρα. Ακριβώς όπως η προηγούμενη. Τίποτα δεν αλλάζει.

Την ίδια στιγμή, τεκτονικές συστημικές αλλαγές, εντάσεις, τριβές και διεθνείς συγκρούσεις, τείνουν να μεταμορφώσουν τον πλανήτη και την ζωή όλων μας σε έναν βαθμό, και με έναν ρυθμό, που μέχρι τώρα φάνταζε αδιανόητος.

Τα πράγματα δεν πάνε καλά. Εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν καθημερινά για να τα βγάλουν απλώς πέρα. Να καλύψουν τα έξοδα του μήνα. Δισεκατομμύρια άλλοι δεν μπορούν να κάνουν ούτε αυτό. Πυρηνικές δυνάμεις εξαπολύουν απειλές και χτυπήματα ο ένας στον άλλον.

Η δυστοπία που προβάλλει το παρόν μας για το μέλλον, είναι ένας καπιταλισμός τεχνητής νοημοσύνης και ιδιωτικών γιγαθηρίων που θα μοιάζουν περισσότερο με αυτόνομα κράτη, παρά με εταιρείες. Ένα δυστοπικό μέλλον που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτό της ανεξέλεγκτης κλιματικής κατάρρευσης. Μιας κατάρρευσης η οποία δείχνει να επιταχύνει με τον ίδιο ακριβώς ρυθμό που αυξάνεται και πληθαίνει η απληστία και η ψυχωτική μανία των πλουσίων για περισσότερα κέρδη, περισσότερο πλούτο, περισσότερη χλιδή, περισσότερη άνεση, περισσότερη φροντίδα, περισσότερες απολαύσεις, περισσότερη σπατάλη, περισσότερη επίδειξη, και περισσότερη εμμονική ανάγκη για εξουσία και αναγνώριση.

Και μια γενοκτονία σε ζωντανή σύνδεση.

Άμαχοι γενοκτονούνται σε κοινή θέα. Το μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρωπότητας, live. Άλλη μια συλλογική αποτυχία. Άλλη μια ευκαιρία για διαδικτυακή συναισθηματική κατανάλωση σε τμηματικές δόσεις προσοχής, την ίδια ώρα που οι στρατιωτικοί ανταγωνισμοί πυρηνικών δυνάμεων και υπερδυνάμεων απειλούν να μας θυσιάσουν όλους στον βωμό της παγκόσμιας ηγεμονίας. Της ηγεμονίας για την εξασφάλιση των αποκλειστικών δικαιωμάτων χρήσης των πλουτοπαραγωγικών πόρων του πλανήτη. Η καύσιμη ύλη για να ικανοποιηθεί η λύσσα των πλουσίων και των επιχειρηματικών τους συμφερόντων.

Σε έναν τόσο θορυβώδη κόσμο, η εκκωφαντικότητα της συλλογικής μας σιωπής προδίδει την αδιαλλαξία μας στο να αναμετρηθούμε προσωπικά με την πραγματικότητα της ζωής και του κόσμου. Να συμμετάσχουμε ενεργά στη διαμόρφωσή του.

Μήπως είδε κανείς την Αριστερά;

Ο κόσμος καίγεται, και το μουvί χτενίζεται.

Η κρίση μέσης ηλικίας της Αριστεράς δεν είναι απλώς μια απόκλιση τακτικών μεταξύ των αντιπαλόμενων, αντιπολιτευόμενων, και ασυμβίβαστων ομάδων που ανταγωνίζονται για την αριστερή πρωτοκαθεδρία στη συνείδηση του κοινού τους. Αντιπροσωπεύει μια τρομακτική εσωστρέφεια, μια οπισθοδρόμηση μπροστά στις παθολογίες που εκμεταλλεύεται ο καπιταλισμός για να διατηρηθεί στην εξουσία, και μια οπισθοδρόμηση στις αξίες που παραδοσιακά εκπροσωπούσε.

Την χειρότερη και πιο επείγουσα στιγμή στη σύγχρονη ανθρώπινη ιστορία, η Αριστερά βρίσκεται δέσμια στα χέρια υποδεέστερων προσωπικοτήτων και καιροσκόπων πολιτικάντηδων που αδυνατούν να δουν και να νιώσουν κάτι πέρα από τα επιδερμικά τους όρια. Ταυτόσημοι με την αύρα της εποχής του τίποτα, οι ηγεσίες των αριστερών δυνάμεων παρουσιάζονται περισσότερο ως προσομοιώσεις αριστεροσύνης, παρά ως γνήσιοι εκφραστές των ιδεών και των ιδανικών του σοσιαλισμού, έχοντας πλήρως εσωτερικοποιήσει τον ρόλο τους εντός της ντεμποριανής “κοινωνίας του θεάματος”.

Στελεχωμένη αποκλειστικά από τριτοκλασάτους κοινωνιοπαθείς καιροσκόπους, η Αριστερά δεν είναι πουθενά —ούτε καν αριστερά!—, δεν ελέγχει τίποτα, και δεν καθορίζει καμία συζήτηση για κανένα θέμα που να αφορά την πραγματική ζωή των ανθρώπων. Που να αφορά τις σύγχρονες προκλήσεις του κόσμου και της ανθρωπότητας. Η εκκωφαντική της σιωπή και απουσία στα σημαντικά θέματα που αφορούν όλους μας, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την πολιτική ασχετοσύνη των στελεχών της ηγεσίας της.

Η κλασική Αριστερά, όσο ατελής κι αν ήταν, διέθετε και κάποια άτομα με μια αίσθηση ηθικής και ιστορικής ευθύνης. Μιας ευθύνης που προέκυπτε από την αντιμετώπιση των συνεπειών, τόσο της δράσης της Δεξιάς, όσο και της αδράνειας της Αριστεράς. Καταλάβαιναν, όπως αργότερα κατάλαβαν και ο Χορκχάιμερ με τον Αντόρνο, ότι η κυριαρχία δεν επιβαλλόταν απλώς εξωτερικά, αλλά εσωτερικευόταν μέσω των δομών της σκέψης εντός της κοινωνίας.

Η άνοδος του φασισμού στην εποχή τους δεν ήταν μια παρέκκλιση, ήταν το λογικό αποτέλεσμα των άλυτων και επαναλαμβανόμενων κρίσεων και ανταγωνισμών που προκαλεί το ίδιο το σύστημα, αλλά και συνέπεια της ίδιας της αδυναμίας της Αριστεράς να κινητοποιήσει τα ένστικτα της συλλογικής ενότητας των πολιτών και των εργαζομένων.

Οι οποίες εξαιρέσεις, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Η ίδια αποτυχία επαναλαμβάνεται σήμερα. αλλά σε τρομακτικά μεγαλύτερο βαθμό. Όχι μόνο οι μάζες που συγκινούνταν τότε από το όραμα του σοσιαλισμού ήταν κατά πολύ μεγαλύτερες και πιο αγωνιστικές σε σύγκριση με τις σημερινές, αλλά την ίδια ώρα που οι συνθήκες σήμερα θα έπρεπε λογικά να δίνουν διψήφια ποσοστά προβάδισμα της Αριστεράς σε σχέση με την Δεξιά και το ακραίο Κέντρο, τα ποσοστά εμπιστοσύνης των αριστερών δυνάμεων είναι στο χαμηλότερο σημείο της ιστορίας τους.

Μια παταγώδης αποτυχία. Αλλά το δάχτυλό τους μονίμως σηκωμένο.

Στη μοντέρνα της εκδοχή, αυτή η “σκιά” της Αριστεράς χωρίζεται σε ποικίλα στρατόπεδα αριστεροσύνης. Δύο από τα πιο εξέχοντα είναι, από τη μια, το κατά πολύ μικρότερο στρατόπεδο των ΜΚΟ και της αλληλεγγύης των μη-κυβερνητικών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, συλλόγων, και δράσεων —πολιτικών ή ανθρωπιστικών—, και από την άλλη, η φιλελέ αίρεση των φανατικών της πολιτικής των ταυτοτήτων που άρει τη μπαντιέρα της ψηφιακής τους επανάστασης με σηκωμένο το δάχτυλο στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά που δεν εκφράζει τίποτα το συλλογικό πέρα από την διεκδίκηση αστικών προνομίων εντός του καπιταλισμού.

Καμία από αυτές τις δύο ομάδες δεν αμφισβητεί το σύστημα. Η μια χρησιμοποιεί την φιλανθρωπία, ένα σύμπτωμα που δημιουργεί η εγγενώς άνιση φύση του καπιταλισμού, για να αντιμετωπίσει τα άλλα συμπτώματα του καπιταλισμού, ενώ η άλλη, τον αποδέχεται πλήρως και απλώς ψάχνει τρόπους να βελτιώσει τα αστικά προνόμια κάποιων ομάδων χωρίς καμία συνοχή μεταξύ τους, και οι οποίες μάλιστα δεν ταυτίζονται καν πολιτικά με τον χώρο της Αριστεράς.

Πιστέψτε με, αν είσαι μια φτωχή τρανς γυναίκα που δεν έχει να φάει, το τελευταίο πράγμα που σε νοιάζει είναι το δικαίωμα να τρέξεις στο γυναικείο αγώνισμα των 100 μέτρων μετ’ εμποδίων, ή το ποια δημόσια τουαλέτα είναι το σωστό να χρησιμοποιήσεις, αυτή με το τσουτσούνι ή αυτή με το αιδoίο.

Η παντελής ηγεμονία των τελευταίων στις μέρες μας στον χώρο της Αριστεράς, αλλά και οι μικροπρεπείς τους διαφιλονικίες με τους πρώτους, δημιουργούν μια κακοφωνία αποφυγής με την πραγματικότητα, και μια αναπαραγωγή της πολιτικής με όρους θεάματος, όπου ο γνήσιος αγώνας της κοινωνίας αντικαθίσταται από μια προσομοιωμένη “ανησυχία για τα πράγματα και τις εξελίξεις”, ή, από την αφελή τοποθέτηση του ανθρωπιστικού τσιρότου της αλληλοβοήθειας, προς αντιμετώπιση ενός επιθετικού καρκίνου.

Τα ηγετικά στελέχη τους δείχνουν μια οξεία αλλεργία στην ανάληψη ιστορικής ευθύνης γι’ αυτό το χάλι που ζούμε, προτιμώντας αντ’ αυτού να αποδίδουν ευθύνες στα ίδια τα πολιτικά υποκείμενα των οποίων την απελευθέρωση υποτίθεται ότι υποστηρίζουν: τους εργαζόμενους.

Απαξιούν καν να τους μιλήσουν και να έρθουν κοντά τους και στα καθημερινά τους προβλήματα. Οι άξεστοι πολλές φορές τρόποι τους, τους προκαλούν αηδία και σιχασιά. Βλέπουν την εργατική τάξη σήμερα ως κατώτερη πνευματικά —πράγμα που αυτομάτως κάνει τους ίδιους ανώτερους—, και εύκολα παρασυρόμενη από τον εθνικιστικό τραϊμπαλισμό της φασιστικής ακροδεξιάς. Έτσι, διατηρούν την ηθική τους ανωτερότητα δικαιολογώντας απάθειά τους, την παντελή έλλειψη πολιτικού οράματος, καθώς και την πλήρη στρατηγική τους ήττα από τη Δεξιά και το ακραίο Κέντρο.

Οι εργαζόμενοι τσουβαλιάζονται από την μοντέρνα νέα Αριστερά ως “ηλίθιοι”, “ρατσιστές”, “σεξιστές”, “πατριάρχες”, ή “αδαείς”. Καλά, κάποιοι είναι, αλλά κάτι μου λέει ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν κοιμήθηκαν σοσιαλιστές και δημοκράτες, και ξύπνησαν φασίστες. Είναι προϊόντα ενός συστήματος σχεδιασμένου να εκμεταλλεύεται και να αποδυναμώνει, παγιδευμένοι στην κοινωνία της εξάντλησης του Χαν, αποξενωμένοι από την ίδια τους την εργασία και τις δημιουργικές πνευματικές τους δυνατότητες.

Και ενώ η παλιά Αριστερά δεν έχανε ευκαιρία να επιμορφώσει τους εργαζόμενους για να τους πάρει με το μέρος της, η νέα Αριστερά δεν χάνει ευκαιρία να τους προσβάλλει, να τους βρίζει και να τους περιθωριοποιεί, λειτουργώντας έτσι ως 5η φάλαγγα του συστήματος και χαρίζοντας την ψήφο τους στην ακροδεξιά.

Οι ρητορικοί ελιγμοί της ηγεσίας της Αριστεράς, διαμέσου των δικών τους στρατών από διαδικτυακούς δημόσιους απολογητές, δείχνει να χρησιμεύει μόνο για να τους απαλλάξει από την πνευματική τους χρεοκοπία. Το μόνο που καταφέρνει, βέβαια, είναι να διαιωνίσει έναν κύκλο κοινωνικής αποξένωσης και της ταξικής παράλυσης και απομόνωσης, αφού, παρά τις αλλεπάλληλες ήττες τους πολιτικά, συνεχίζουν να λειτουργούν με την ίδια αποτυχημένη (παρα)λογική. Ένα ακόμα θύμα της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας: “Αριστεροί”, με Δεξιό μυαλό.

Αυτός ακριβώς είναι ο ύπουλος και υποδόριος θρίαμβος της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας στις μέρες μας. Υποδηλώνει, όχι απλώς ένα οικονομικό σύστημα, αλλά μια μαζική νοητική υποδούλωση. Κανένας δεν γλιτώνει. Μας είχε προειδοποιήσει ο Φρομ, στο “Φόβος Μπροστά στην Ελευθερία”, όταν περιέγραψε τον τρόπο με τον οποίο το σύστημα διαλύει την αλληλεγγύη, μετατρέπει τους πολίτες σε καταναλωτές, και τους βάζει τον ένα απέναντι στον άλλον σε αδιάκοπες διαμάχες για δευτερεύουσες διαφορές, ενώ οι πλούσιοι αρχιτέκτονες της συλλογικής μας εξαθλίωσης εδραιώνουν με χαρά και περισσή ευκολία την εξουσία τους.

Τα ξέρουμε από τότε. Όσοι, τουλάχιστον, ξέρουν ανάγνωση και διαβάζουν και κανένα βιβλίο που και που.

Η αλήθεια είναι, ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ασχολούνται ενεργά με την πολιτική, ούτε και ψηφίζουν. Και η δογματικότητα του πολιτικού διαλόγου αυτών που ασχολούνται, είναι τρομακτική, και απωθητική. Γιατί, η δογματική πολιτική σκέψη μας εμποδίζει να δούμε αυτό που είναι μπροστά στα μάτια μας και μας χωρίζει σε οπαδούς, ή μη. Ακόμα και η αναρχία μπορεί, υπό συνθήκες, να καταντήσει δόγμα. Δόγμα, κλίκα και οπαδιλίκι.

Υπάρχει εναλλακτική. Η ηγεμονία, καπιταλιστική ή άλλη, δεν είναι ποτέ απόλυτη. Απαιτεί συνεχή ενίσχυση μέσω της πολιτιστικής και ιδεολογικής κυριαρχίας. Για να απαλλαγούμε, χρειάζεται να εμπλακούμε σε έναν αντι-ηγεμονικό αγώνα, όπως ακριβώς τον περιέγραψε ο Φρέιρε, προάγοντας την κριτική συνείδηση και την συλλογική αυτοοργάνωση ως αποτέλεσμα της κριτικής και αυτόνομης σκέψης. Για να το πω με απλά λόγια, μαζευόμαστε με κοινό συμφέρον απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, προς επίλυση των κοινών μας προβλημάτων. Τα συζητάμε, ενημερώνουμε ο ένας τον άλλον, προτείνουμε λύσεις, ψηφίζουμε, και τις εφαρμόζουμε. Δεν χρειάζεται να ξανα-ανακαλύψουμε τον τροχό.

Ο καπιταλισμός αναζητά συνεχώς νέα εδάφη εκμετάλλευσης, έχοντας αφομοιώσει σήμερα ακόμα και την γενοκτονία ως θέαμα και χρηματιστηριακό περιουσιακό στοιχείο. Αυτό μας δείχνει ότι, αν δεν υπάρχουν εύκαιρα εδάφη για προσωπική αφύπνιση και συλλογική δράση, πρέπει να τα δημιουργήσουμε. Όχι απλώς εναλλακτικούς χώρους συμβολικής αντίστασης —φεστιβάλ, συναυλίες, 24ωρες απεργίες/διαμαρτυρίες κλπ—, αλλά χώρους διαλόγου, φυσικούς χώρους συνεργασίας και δημιουργίας για έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής. Το μπλογκ είναι ένας τέτοιος χώρος, αλλά στη ψηφιακή σφαίρα.

Υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις σε αυτή την καταστροφική παράλυση. Υπάρχουν τρόποι αντίδρασης και αντίστασης στην συστημική λαίλαπα. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι ζωής και ύπαρξης, όπως και υπήρχαν πάντα στο παρελθόν. Αλλά δεν θα βρούμε τίποτα από όλα αυτά στο ξεκατίνιασμα και το μαλλιοτράβηγμα όσων δεν συμφωνούν με τις προκαταλήψεις μας, οι οποίες το μόνο που εκφράζουν είναι τα ίδια τα επιχειρήματα του συστήματος, και την ημιμάθειά μας.

Το τίμημα της περηφάνιας μας και του εγωισμού μας, είναι τεράστιο. Και το πληρώνουμε καθημερινά. Τόσο εμείς, όσο και ο πλανήτης ολάκερος.

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να αποδίδονται ευθύνες για την παρούσα μας κατάσταση σε ανθρώπους που δεν διατηρούν θέσεις εξουσίας και επιρροής, την ώρα που καίγεται το σπίτι μας. Είναι τόσο δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι η εξατομικευμένη πολιτική ευθύνη του καθενός είναι ανάλογη της θέσης του στην κοινωνία, της εξουσίας που διατηρεί, και της επιρροής που έχει;

Αυτό που καταλαβαίνω, όμως, είναι, ότι η αντίληψη πως το ατομικό συμφέρον και η συλλογική αλληλεγγύη είναι αντιφατικές έννοιες, είναι σαν ένας δηλητηριώδης ορός που εισέρχεται αργά και σταθερά στην πνευματική μας κυκλοφορία από ένα σύστημα που ευδοκιμεί από την διχόνοιά μας. Ένας ορός που μας δηλητηριάζει επί δεκαετίες.

Δεν καταλαβαίνω, γιατί, η ευθύνη δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ως μια δυναμική αλληλεπίδραση, μια συμπληρωματικότητα μεταξύ του ατόμου και του συλλογικού, αντί για έναν αμοιβαίο αποκλειστικό ανταγωνισμό τους; Αυτή η ψευδής διχοτόμηση μου φαίνεται πολύ βολική για το κυρίαρχο σύστημα για να είναι τυχαία. Ένα ακόμα κατασκευασμένο κλουβί του νεοφιλελευθερισμού, μια ψυχική φυλακή σχεδιασμένη να αποτρέψει την εμφάνιση μιας ενωμένης αντιπρότασης στο υπαρξιακό μας χάλι. Να εμποδίσει εν τη γενέση του κάθε απόπειρα για ένα νέο όραμα. Έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και ζωής.

Να μια ιδέα: όποιες ευθύνες και διαφωνίες και αν υπάρχουν στην Αριστερά, ας τις αναλύσουμε διεξοδικά αφού έχουμε σβήσει τη (συστημική) φωτιά.

Η διαιώνιση ολάκερου του παγκόσμιου καπιταλισμού, εξαρτάται από την σιγουριά μας στην πεποίθηση ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Ή, για να το πω απλά, με τα λόγια της Θάτσερ: δεν υπάρχει εναλλακτική.

Υπάρχει. Όχι μία. Πολλές. Αλλά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία αν πιστεύεις ότι δεν υπάρχουν καν, ή, ότι όσο και αν προσπαθήσεις όλες θα αποτυγχάνουν και θα καταλήγεις πάντα στον άσο, μόνο και μόνο επειδή απέτυχαν κάποιες στο παρελθόν. Γιατί η λογική αυτή οδηγεί πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα: την διατήρηση στην εξουσία αυτών που σε ρίχνουν στον άσο.

Το να κρίνεις μια δράση με βάση το αποτέλεσμά της είναι μια καπιταλιστική ασθένεια, και λέγεται: αποτελεσματικότητα (efficiency). Πάει χέρι-χέρι με τη δίδυμη αδερφή της, την παραγωγικότητα (productivity).

Η απάντηση σε όλο αυτό, είναι μια ριζική επανεξέταση του συλλογικού μας σκοπού. Δεν χρειαζόμαστε προεκλογικές υποσχέσεις και προεκλογικά προγράμματα, χρειαζόμαστε ένα νέο πολιτικό όραμα. Ένα όραμα που να συμπεριλαμβάνει όλη την ανθρωπότητα, όχι μόνο τους δικούς μας. Ένα όραμα καινούργιο, παρά το ξαναζεσταμένο μαρξιστικό παστίτσιο που δεν φαίνεται να πείθει κανέναν στις μέρες μας, παρά τους ήδη πιστούς. Το Κεφάλαιο είναι ένα εργαλείο ανάλυσης και ερμηνείας τόσο της Ιστορίας, όσο και των συνθηκών σήμερα, όχι ευαγγέλιο.

Όπως συχνά λες, ο Μαρξ δεν ήταν Μαρξιστής. Οι κληρονομιές που μας άφησε είναι η κριτική και η αμφισβήτηση, όχι η τυφλή πίστη και ο οπαδισμός.

Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι χρειάζεται να υπερβούμε τις μικροπρεπείς διαμάχες για το ποιος είναι “πιο καταπιεσμένος”, ή “πιο αριστερός” από τον άλλον, και να αναγνωρίσουμε την κοινή, θεμελιώδη καταπίεση που είναι συνυφασμένη στο ίδιο το DNA του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού.

Αυτό το σύστημα, με την ανελέητη εμπορευματοποίηση της ζωής, τον φετιχισμό του κέρδους, και την ύπουλη ψηφιακή κατάληψη της συνείδησής μας, υποκλέπτει τις σκέψεις μας, διαστρεβλώνει τις επιθυμίες μας, και υπαγορεύει τη συμπεριφορά μας, παγιδεύοντάς μας σε έναν ανατροφοδοτούμενο φαύλο κύκλο ιδεολογικής υποταγής. Είναι μια νοητική, υπαρξιακή και κοινωνική σκλαβιά, σχολαστικά σχεδιασμένη να διαιωνίζεται, πλάθοντας τις ίδιες τις ταυτότητές μας, τις σχέσεις μας, και την αντίληψή μας για τον κόσμο σε τέλειες αντανακλάσεις της δικής της διεστραμμένης λογικής.

Οι διαμάχες μας, οι διαφωνίες μας, οι μικροπρεπείς αντιδράσεις μας, ακόμα και η ηττοπάθεια και ο μηδενισμός μας, είναι κομμάτι αυτής της καπιταλιστικής κατάληψης του ανθρώπινου συνειδητού. Αυτής της ψυχικής φυλακής. Τα προβλήματα του καθενός μας, τα οικογενειακά μας προβλήματα και τα προβλήματα των πόλεων και των κοινωνιών μας, είναι αδύνατο να λυθούν αν πρώτα δεν διαλύσουμε αυτόν τον εσωτερικό ιδεολογικό μηχανισμό.

Αν δεν ξεδιαλύνουμε μέσα μας όλες εκείνες τις καπιταλιστικές ιδεοληψίες που μας μετατρέπουν σε υποχείρια και μας χωρίζουν σε στρατόπεδα. Αν δεν σκοτώσουμε τον μπάτσο μέσα μας.

Το καθήκον που έχουμε μπροστά μας δεν είναι απλώς να διαμαρτυρηθούμε πηγαίνοντας πάνω κάτω στον δρόμο μια φορά το τρίμηνο, ή να απαιτήσουμε “δικαιώματα” για μας και τους φίλους μας. Ο σκοπός είναι επανασχεδιάσουμε έναν κόσμο πέρα από το κεφάλαιο.

Να διαλύσουμε τα εσωτερικά εμπόδια —την ηττοπάθεια, τον μηδενισμό, τον κυνισμό, που είναι παθήσεις του ατομικισμού μας— τα οποία αποτρέπουν κάθε ενοτική συλλογική δράση. Να αγκαλιάσουμε την έννοια της πολιτικής δράσης πέραν των εκλογών και των κομμάτων εξουσίας, και να ανακτήσουμε την ικανότητά μας για γνήσια ελευθερία. Αυτό, απαιτεί όχι απλώς κριτική, αλλά κυρίως, δημιουργία. Χτίζοντας εναλλακτικούς πολιτικούς θεσμούς από τους υπάρχοντες, προάγοντας δίκτυα πολιτών στη βάση της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, ανεξαρτήτως ταυτότητας ή πολιτικών διαπιστευτηρίων.

Όλα, όμως, πρέπει να ξεκινήσουν από το κεφάλι μας. Αυτό, απαιτεί μια επώδυνη αυτοκριτική, μια αναγνώριση ότι είμαστε όλοι συνένοχοι σε έναν βαθμό στη διαιώνιση της λογικής του καπιταλισμού. Γιατί, μέσα σε αυτή την αναγνώριση κρύβεται η δυνατότητα απελευθέρωσης. Μιας συλλογικής αφύπνισης από τον εφιάλτη του νεοφιλελευθερισμού. Η δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου, όχι απλώς από διαφορετικές ομάδες που απαιτούν τα δικαιώματά ΤΟΥΣ εντός του υπάρχοντος καπιταλιστικού πλαισίου, αλλά από μια συνειδητή, αφυπνισμένη ανθρωπότητα που απαιτεί έναν ριζικά διαφορετικό κόσμο, όπου ο αγώνας των δικαιωμάτων δεν αφορά μια κοινωνική ομάδα, αλλά όλες.

Εκτός των πλουσίων, φυσικά. Αυτοί να παν’ να γαμηθoύν.

Αυτό σημαίνει να αναγνωρίσουμε ότι οι αγώνες μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι, και ότι η απελευθέρωση του ενός εξαρτάται από την απελευθέρωση όλων. Σημαίνει να χτίσουμε αλληλεγγύη και αλληλοκατανόηση, όχι πάνω στις ομοιότητες μεταξύ μας, αλλά σε μια κοινή δέσμευση για την αποδόμηση της συστημικής βίας του συστήματος του ίδιου. Μιας βίας που μαστίζει τις ζωές μας, καταδυναστεύει τους αδύναμους πληθυσμούς αυτού του κόσμου, και καταστρέφει τον πλανήτη για να ταΐσει την απληστία των ισχυρών για περισσότερα κέρδη.

Σημαίνει να καλλιεργήσουμε μια γνήσια ενσυναίσθηση, να δούμε τον κόσμο από τα μάτια αυτών που μέχρι τώρα αντιπαθούσαμε, να καλλιεργήσουμε μια κριτική συνείδηση που να μπορεί να διαπεράσει το εκτυφλωτικό πέπλο του ατομικισμού και να αποκαλύψει τις σκληρές, βάναυσες πραγματικότητες που κρύβονται από κάτω. Να απαρνηθούμε τις αλυσίδες του εσωτερικευμένου νεοφιλελευθερισμού και να ενωθούμε ως μια συνειδητή, συλλογική δύναμη πολιτικής δράσης, παίρνοντας πίσω την αυτονομία μας, την ανθρωπιά μας, και το κοινό μας μέλλον.

Δεν είναι ώρα για φθηνά λόγια και κουβεντούλες καφενείου, ούτε για μικροπρεπή μαλλιοτραβήγματα. Φτάνει. Χορτάσαμε. Είναι η ώρα της ευθύνης. Της ευθύνης για ενότητα. Τώρα. Σήμερα.

Αλλά μη τρελαίνεστε. Τρόπος του λέγειν το “σήμερα”. Αν γλιτώσουμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, και από Σεπτέμβρη καλά είναι.

Από τη μακρινή νύμφη του Θερμαϊκού, με αγάπη,

Κώστας

(Φίλε Κώστα, θα αλλάξουν όλα στον κόσμο αλλά μετά την Καταστροφή. Μόλις τελειώσει ο Παγκόσμιος Πόλεμος, όσοι άνθρωποι έχουν απομείνει, θα σκεφτούν πως πρέπει να κάνουν κάτι διαφορετικό. Μπάνια να κάνεις. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.