Βόλτα στην Αθήνα
Αγαπητέ Πιτσιρίκο,
Σου στέλνω σκόρπιες σκέψεις μου, με αφορμή μια βόλτα στην Αθήνα.
Πριν λίγες μέρες, αποφάσισα να αξιοποιήσω τον ελεύθερο χρόνο μου ανάμεσα στην ανεργία και το μάθημα, εξερευνώντας επιτέλους το πάρκο Ελευθερίας δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής.
Τα τελευταία δυο χρόνια, περνώ και το χαζεύω, πραγματική ευχαρίστηση για το μάτι δίπλα στην πολύβουη Βασιλίσσης Σοφίας, ζηλεύοντας τους αράζοντες, μοναχικούς ή με παρέα, στο γρασίδι και στις σκιές των δέντρων.
Η μέρα ήταν γενναιόδωρη μαζί μου, ο ήλιος δε μου χάλασε χατίρι.
Αφού πήρα τον απαραίτητο καφέ, πέρασα μπροστά από το κτίριο του Μεγάρου. Εκεί, εργαζόμενοι μοίραζαν φυλλάδια με τα δίκαια αιτήματά τους, για εξόφληση των δεδουλευμένων και όχι μόνο.
Στο βάθος ποιας τσέπης να χάθηκαν άραγε τα χρήματα της γενναίας προεκλογικής επιχορήγησης του Πρωτο-Δεύτερου «αριστερού» προδότη;, αναρωτήθηκα.
Έφτασα στο πάρκο κι ανέβηκα ως το τέρμα, χαζεύοντας τη θέα από το πιο ψηλό σημείο.
Το ρεμβασμό μου διέκοψαν ξαφνικά παιδικές φωνές. Καμιά δεκαριά παιδάκια έτρεχαν κοντά μου προς την κορυφή του λόφου, ουρλιάζοντας «Ξεκινάμε; 1, 2, 3…».
Ξάπλωσαν κι άρχισαν να κυλιούνται στο χορτάρι, τσουλώντας προς τα κάτω και διασκεδάζοντας με την ψυχή τους.
Ούτε κινητά, ούτε selfies, ούτε κοινοποιήσεις στο facebook. Ήταν απλώς εκεί κι έπαιζαν και χαίρονταν, με μια ανεμελιά που με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και τον κόσμο μάς έχει λείψει και τη ζήλεψα.
Μου ’ρθε να αφήσω κάτω την τσάντα μου και να κυλιστώ κι εγώ σαν παιδί, ξεχνώντας για μια στιγμή τα πάντα· πριν η κυβέρνηση της κωλοτούμπας φορολογήσει και τη χαρά.
Χαμογέλασα και σκέφτηκα «μακάρι αυτά τα παιδάκια να ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα της νέας γενιάς».
Είχα μπροστά μου μισή ώρα και δεν υπήρχε καλύτερο μέρος να αράξω με το βιβλίο μου από αυτό που βρισκόμουν, ένα καταπράσινο φυσικό τείχος από θάμνους κι ένα ολόδικό μου παγκάκι.
Τους τελευταίους μήνες, απόρροια των όσων ζήσαμε και ζούμε, βρίσκω παρηγοριά κυρίως στη μοναξιά μου και πιο σπάνια στους φίλους, λίγους και καλούς. Κάποιοι έφυγαν ήδη στο εξωτερικό, άλλοι προσπαθούν εδώ αλλά μοιραία το σκέφτονται.
Από την εξωφρενική ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος κι έπειτα, παλεύω με την ιδέα ότι δεν ορίζουμε την τύχη μας ως πολίτες και αρνούμαι να την αποδεχτώ.
Γιατί θα είναι μια διαπίστωση συγκλονιστική, που μπορεί να διαλύσει έναν άνθρωπο.
Πόσω μάλλον όταν ζει στο ασφυκτικό πλαίσιο της ψυχολογικής πίεσης της ανεργίας και της απουσίας γενικότερης προοπτικής.
Τα βιβλία μου, με τη συνδρομή του τρίπτυχου ήλιος-περπάτημα-καφές και του blog σου που είναι πραγματική ψυχοθεραπεία, αποτελούν ξεχωριστή συντροφιά στην -προσωπική και εθνική- κατάθλιψη της εποχής.
Οι συχνές-πυκνές φαντασιώσεις μου να βάζω τον Τσίπρα κάτω και να τον ταράζω στις κλωτσιές, στολίζοντάς τον με διάφορα κοσμητικά επίθετα, δεν βοηθούν πάντα, αν και πρόσκαιρα λυτρωτικές (τρανό παράδειγμα του πού μπορεί να οδηγήσει έναν καθόλου βίαιο άνθρωπο όπως εγώ, η έλλειψη Δικαιοσύνης).
Μαζεύω θυμό, σκάω και δεν ξέρω πού να ξεσπάσω.
Ακόμα, πάντως, κι αν δε μπορούμε να ορίσουμε ολοκληρωτικά την τύχη μας, μπορούμε τουλάχιστον να επιλέξουμε τι άνθρωποι θα είμαστε, σε αυτό το μπουρδέλο -προσβολή για τους οίκους ανοχής- που λέγεται «Ελλάδα του σήμερα».
Σ’ αυτή την όμορφη και κυρίως παράξενη πατρίδα…
ΥΓ: Τζίφρας, Κούλης, Λεβέντης και σία, ξεπούλημα, λαμογιές, «συνδρομές» στη δημόσια Παιδεία. Ευτυχώς που εκτός από απατεώνες είναι και γελοίοι και σκάει λιγάκι το χειλάκι μας. Το μεγάλο μας τσίρκο.
ΥΓ2: Γιατί κοιμόμαστε ρε γαμώτο;
ΥΓ3: Το ότι η Μαλβίνα μας παρακολουθεί απ’ τον ουρανό και στέλνει κι επιστολές, είναι μια κάποια παρηγοριά.
Με εκτίμηση,
Δέσποινα
(Αγαπητέ Δέσποινα, στα ίδια πράγματα βρίσκουμε παρηγοριά στην Αθήνα αλλά σε διαφορετικές γειτονιές. Στη φωτογραφία, είναι δυο αδέσποτοι φίλοι μου, η Ουρά και ο Φοίβος. Δέσποινα, δεν κοιμόμαστε, αυτοί είμαστε. Ορίζουμε την τύχη μας ως πολίτες. Έχουμε αυτό που ζητήσαμε. Αν δεν το παραδεχτούμε αυτό, θα μας φταίνε πάντα οι άλλοι και δεν θα κάνουμε βήμα. Να είσαι καλά.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.