This is a coup
Θυμάμαι όλα όσα συνέβησαν μέσα στο θλιβερό 2015.
Ελπίδες, αξιοπρέπεια της πλάκας, διαπραγμάτευση της καρπαζιάς, δηλώσεις.
«Λέοντες» με μια σκιά είκοσι μέτρα, ψέματα, εκβιασμοί, δημοψήφισμα, «όχι», προδοσία στην επόμενη στροφή του δρόμου, υποταγή.
Μετά απογοήτευση ξανά, αποστράτευση από τον εαυτό μας τον ίδιο, σαπίλα και μυρωδιά σε κάθε γωνιά του σπιτιού και της χώρας.
Κι ένας κόμπος ξανά στο στομάχι. Ξανά το δάκτυλο στην πληγή. Πόνος και λίγες σταγόνες αίμα.
Σαν να βλέπεις το video από τις πιο προσωπικές σου στιγμές που τις κατέγραψε και μετά τις ανέβασε στο διαδίκτυο ένας αλήτης.
Αξίζαμε αυτήν την τύχη ρωτάς ξανά και ξανά. Ερώτηση και μετά κατάφαση. Σκυφτό το κεφάλι. Ξανά. Μια γουλιά κρασί. Χρειάζεται για να καταπιείς.
Τα μάτια στο παράθυρο. Υγρά. Έξω βροχή. Και φώτα αναμμένα.
Στο μυαλό μου καρφωμένοι, δεν ξέρω γιατί, δυο-τρεις στίχοι από τις «Αντιδικίες» του Τίτου Πατρίκιου.
«Οι έτοιμες ησυχασμένες απαντήσεις, δεν γίνεται πια να με χορτάσουν, όπως δεν επαρκούνε σε μια πόρνη οι ταχτικοί και αξιοπρεπέστατοι πελάτες της».
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, σε νιώθω. Θυμάμαι τα κείμενά σου πέρσι τέτοιες ημέρες, που ετοιμαζόσουν να έρθεις από την Βρετανία για να ψηφίσεις. Υπήρχε και ελπίδα στα κείμενά σου. Όχι ότι θα νικήσουμε αλλά ότι θα καταφέρουμε να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Ηλία, με αφορμή το κείμενό σου, θέλω να γράψω κάτι για τους αναγνώστες του μπλογκ από το εξωτερικό. Όταν ξεκίνησα το μπλογκ πριν από 11 χρόνια, οι αναγνώστες από το εξωτερικό ήταν λιγότεροι από 1% των αναγνωστών του μπλογκ, ενώ σήμερα είναι 30% και αυξάνονται συνέχεια. Έχω λάβει χιλιάδες μέιλ Ελλήνων που μετανάστευσαν -δεν έχουν δημοσιευτεί όλα- και μπορώ να βγάλω κάποια συμπεράσματα, γιατί μου τα γράφουν όλα. Το βασικό συμπέρασμα είναι πως οι περισσότεροι Έλληνες που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν μετά την χρεοκοπία δεν θέλουν καν να σκέφτονται το ενδεχόμενο να μην επιστρέψουν στην Ελλάδα. Και τους απασχολεί, βέβαια, το σε ποια χώρα θα επιστρέψουν, πώς θα είναι η χώρα όταν επιστρέψουν, και αν θα υπάρχει χώρα για να επιστρέψουν. Επίσης, υπάρχουν και αυτοί που είχαν φύγει πριν την χρεοκοπία -με την προοπτική να επιστρέψουν σε μερικά χρόνια- αλλά τώρα δεν μπορούν να επιστρέψουν, εξαιτίας της κατάστασης στη χώρα. Δηλαδή, εγκλωβίστηκαν στο εξωτερικό. Κανείς δεν μιλάει για αυτούς. Τους καταλαβαίνω όλους. Πάντα οι Έλληνες ταξίδευαν για να σπουδάσουν, να μαζέψουν εμπειρίες και να επιστρέψουν στην Ελλάδα αλλά τώρα πια δεν μιλάμε για αυτό. Τώρα δεν φεύγουν μόνο νέοι. Τώρα φεύγουν και οικογένειες σαραντάρηδων με τρία παιδιά. Θα ήθελα πολύ να κάνω κάτι για όλους αυτούς τους Έλληνες. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να μην ξεπουληθώ εγώ. Να αλλάξω τη χώρα δεν μπορώ. Καταλαβαίνω πως είναι πολύ σκληρό να σκέφτεσαι πως θα περάσεις όλη σου τη ζωή σε μια ξένη χώρα, όχι επειδή το θέλεις αλλά επειδή η πατρίδα σου σε πούλησε. Θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Μακάρι να ήταν αλλιώς. Ακόμα και τώρα, σκέφτομαι πως μπορεί να τα καταφέρουμε. Ηλία, ζεις τώρα στην Ελβετία, που ήταν τόπος για να επιδεικνύονται οι Έλληνες τα προηγούμενα χρόνια -“πήγαμε στην Ελβετία!”- και εσύ σκέφτεσαι την Ελλάδα. Ποτέ δεν είναι αργά, για να κάνουμε κάποια από αυτά που έκαναν οι Ελβετοί και άλλοι. Αλλά θα πρέπει να το θέλουμε πραγματικά. Και να κάνουμε το άλμα συνείδησης. Ηλία, δυνατά. Κοιτάμε μπροστά, όχι πίσω. Την αγάπη μου.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.