Η Ιέρεια των «θεσμών» μίλησε. Εμείς;

Κι ενώ φίλε Πιτσιρίκο στο Προτεκτοράτο όλα βαίνουν καλώς, στο εξωτερικό τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέϊβιντ Κάμερον βρίσκεται αντιμέτωπος με τον κακό εαυτό του και τα γονίδια του φοροκλέφτη πατέρα του.

Ο άνθρωπος που κατακεραύνωνε όλους τους …καστανάδες της Βρετανίας σχετικά με την φοροαποφυγή.

Ο άνθρωπος που υποχρέωσε την Facebook να πληρώσει λιγότερους φόρους από όσους πλήρωσα …εγώ για την ίδια περίοδο του χρόνου.

Ο άνθρωπος που περηφανευότανε για το ότι είναι συντηρητικός.

Ο άνθρωπος που αγαπούσαν –μετά την Βασίλισσα– περισσότερο οι Άγγλοι.

Ο άνθρωπος που δεν γουστάρανε κι ούτε γουστάρουν οι Σκωτσέζοι.

Βγήκε λοιπόν χθες –μετά τις πρώτες μαγκιές και τις εν συνεχεία αρνήσεις– να παραδεχτεί πως είχε προσωπικά ωφεληθεί από τα κοστούμια που του έραβε ο ράφτης από τον Παναμά.

Για να το κάνει αυτό ποιος ξέρει τι περιέχεται μέσα στα έγγραφα που έχουν διαρρεύσει για την αφεντομουτσουνάρα του.

Τώρα όλοι περιμένουμε από τον Αγγλικό λαό να απαιτήσει την παραίτηση του Κάμερον.

Δεν θα το κάνει.

Κι ο λόγος είναι απλός:

Οι λαοί από ένστικτο αντιλαμβάνονται ότι ΠΟΥΘΕΝΑ στον κόσμο δεν υπάρχουν ούτε λειτουργούν θεσμοί ουσιαστικής δημοκρατίας.

Οι πλούσιοι και οι ισχυροί –πολύ σπάνια είναι η αλήθεια αλλά συμβαίνει– τρώγονται στις μέρες μας μονάχα ο ένας από τον άλλον.

Οι φτωχοί είναι συνήθως ανοργάνωτοι και βρίσκουν πολλούς και διάφορους λόγους να φαγωθούν μεταξύ τους.

Φυλή, θρησκεία, επάγγελμα, ποδοσφαιρική ομάδα, κλπ, κλπ, αποτελούν επαρκείς συνήθως αιτίες για να κτυπιούνται μεταξύ τους και με κάθε τρόπο οι ανίσχυροι της γης.

Μονάχα οι πλούσιοι έχουν την συνείδηση της τάξης τους κι επιδεικνύουν στις περισσότερες των περιπτώσεων αλληλεγγύη μεταξύ τους.

Οι φτωχοί έχουν πιστέψει για τα καλά πως δεν υπάρχουν τάξεις.

Μέχρι σήμερα πίστευαν πως υπήρχε «δημοκρατία».

Τώρα ψυχανεμίζονται πως οι ολιγάρχες που τους συστήνονταν ως δημοκράτες είναι έτοιμοι να βγάλουν την ζωστήρα τους και να τους κάνουν μαύρους στο ξύλο.

Σαν τον παλιό καλό καιρό που βασίλευε το κνούτο.

Όσο η αγοραστική τους δύναμη επιτρέπει την κατανάλωση της κάθε λογής σαβούρας που πλασάρεται ως αγαθό, δεν τρέχει τίποτα.

Δεν τους ενοχλεί η αδικία και δεν τους απασχολεί το δίκιο.

Μόλις όμως περιορίζονται οι καταναλωτικές τους δυνατότητες και μεταβάλλονται οι συνήθειες, τους τότε αρχίζει η γκρίνια.

Ό,τι και να τους πεις τότε, δεν πρόκειται να τους πείσεις πως είναι στο χέρι τους να αλλάξουν την ζωή τους αρκεί να ενωθούν μεταξύ τους και να δράσουν.

Η απεργία διαρκείας που έγραφε ο Βασίλης.

Η συνειδητή άρνηση της πληρωμής των εισφορών και των φόρων.

Ο μακροχρόνιος αποκλεισμός δημοσίων κτηρίων και χώρων πχ των λιμανιών από τα οποία επιστρέφουν παρανόμως σύμφωνα με τον ΟΗΕ τους πρόσφυγες στην «ασφαλή Τουρκία».

Εκεί που κανείς δεν έχει δικαίωμα υποβολής παροχής ασύλου!

Δεν μπορεί να τους πείσει κανείς για όλα αυτά, φίλε Πιτσιρίκο.

Δεν θέλουν να πεισθούν. Το έχεις γράψεις κι εσύ, το έχουμε καταλάβει κι εμείς.

Η «αποχαιρετιστήρια» επιστολή του Φαμπρ λέει αλήθειες που κανονικά θα έπρεπε να πονάνε.

Μιλάει για την έλλειψη διαλόγου που αποτελεί σήμα κατετεθέν της νέο-ελληνικής κουλτούρας.

Μιλάει για το πόσο δύσκολα ανοίγουν τα μάτια κι τα αυτιά και πόσο εύκολα τα στόματα.

Γράφει για το σοκ που του προξένησε ο χαρακτηρισμός “persona non grata” που βγήκε από τα στόματα εκατοντάδων Ελλήνων καλλιτεχνών.

Επισημαίνει νοοτροπίες και συμπεριφορές που οδήγησαν στην ήττα και στην απαξίωση.

Φυσικά δεν θα ενοχληθεί κανένας.

Γιατί να το κάνει άλλωστε;

Δεν ενοχλείται από τις χαμογελαστές φάτσες των Τσίπρα και Δρίτσα που ξεπουλούν μετά τα αεροδρόμια και το λιμάνι του Πειραιά, λίγους μήνες μετά τις διαβεβαιώσεις που έδιναν για το αντίθετο.

Δεν ενοχλείται από την απαράδεκτη πολιτική που ακολουθεί η τάχα μου αριστερή κυβέρνηση στο «προσφυγικό».

Δεν ενοχλήθηκε από το τρίτο μνημόνιο και από το ΟΧΙ που έγινε Ναι.

Κι όπως πολύ σωστά έγραψες, όσοι το πήραν χαμπάρι έφυγαν.

Κι ενώ οι απέναντι έχουν ισχυροποιηθεί σε πρωτοφανές για την Ιστορία της ανθρωπότητας επίπεδο, οι «δικοί μας» έχουν κρυφτεί πίσω από την θολή εικόνα μιας κοσμοπολίτικης «Αριστεράς» και ενός γενικολόγου προοδευτισμού, έχοντας αφήσει κάθε σκέψη και κάθε συζήτηση για την ταξική πάλη και το περιεχόμενο που αυτή παίρνει στην εποχή μας κλεισμένη μέσα στο σεντούκι της αντάρτισσας γιαγιάς.

Η γύμνια σε θεωρητικό επίπεδο τρομακτική αλλά και κάθε συζήτηση πάνω σε αυτό σχεδόν απαγορευμένη.

Οι λίγοι έντιμοι που έχουν μείνει στο βαπόρι προσπαθούν να ερμηνεύσουν την δημιουργία και τους νόμους του σύμπαντος χρησιμοποιώντας ξανά και ξανά την θεωρία της βαρύτητας.

Το μήλο που έπεσε κάποτε στο κεφάλι μας και δεν μας το άνοιξε.

Επαναλαμβάνουν διαρκώς τις ίδιες πρακτικές και γεύονται ξανά και ξανά τις ίδιες απογοητεύσεις.

Και μένουν όλο και λιγότεροι στο μαγκανοπήγαδο του «ελπίζω σε όλα και τρέφομαι με το τίποτα».

Κι όμως, αντικειμενικά ο σοσιαλισμός και η αταξική κοινωνία από την άποψη των υλικών της προϋποθέσεων βρίσκεται πιο κοντά παρά ποτέ.

Αρκεί να μάθουμε από τις εμπειρίες μας.

Κι εννοώ φυσικά τις συλλογικές μας εμπειρίες.

Γιατί σίγουρα ο Μαρξ και ο Λένιν μίλησαν για πολλά αλλά δεν επαρκούν για να ερμηνεύσουν το σήμερα και να προβλέψουν το αύριο.

Αν ζούσαν σήμερα, θα ήταν οι πρώτοι που θα το αναγνώριζαν αυτό.

Θα καθόταν ίσως ο Μαρξ να αναθεωρήσει και να ξαναγράψει το «Κεφάλαιο» και να προσπαθήσει εκ νέου να καταλάβει και στην συνέχεια να εξηγήσει σε όλους όλα όσα χρειάζονται.

Θα έγραφε ξανά από την αρχή το «Τι να κάνουμε» ο Βλαδίμηρος – πολύ διαφορετικό από το πρώτο σίγουρα – για όλους αυτούς που το χρειάζονται.

Ο 19ος και ο 20ος αιώνας ένα μάθημα έδωσαν σπουδαίο στην εργατική τάξη.

Πως χρειάζεται οργάνωση.

Πως χρειάζεται το δικό της κόμμα.

Κι αν η πρώτη προσπάθεια αναρρίχησης απέτυχε, δεν μας φταίει το βουνό που δεν το ανεβήκαμε.

Οι άνθρωποι φταίνε κι ίσως ούτε κι αυτοί αφού τις περισσότερες φορές χρειάζεται να έρθει η κατάλληλη εποχή για να ανθίσουν τα δέντρα.

Σημαντικό το να το θέλουμε πολύ να συμβεί αλλά δεν φτάνει.

Αν δεν αρχίσουμε να διαμορφώνουμε τις αναγκαίες και ικανές υποκειμενικές συνθήκες για την μετάβαση σε ένα άλλο κοινωνικό σύστημα και σε ένα ανώτερο σκαλοπάτι της εξελικτικής πορείας του ανθρώπου στην γη, τότε η ρουλέτα θα βγάζει για πολλά χρόνια μπροστά μας «μαύρο».

Είμαι απολύτως σίγουρος για αυτό, δεν γνωρίζω όμως αν έχουμε και τον χρόνο να περιμένουμε.

Ο καπιταλισμός μπορεί να μην έχει ακόμα εξαντλήσει τα αποθέματα της υπομονής των ανθρώπων, το οικοσύστημα πάντως μοιάζει να μην έχει άλλα περιθώρια πια.

Από την ηλιόλουστη χώρα των Άλπεων με τους 20-φεύγα βαθμούς Κελσίου,

Ηλίας

(Αγαπητέ Ηλία, μου ήταν δύσκολο να παραδεχτώ -αν και το έβλεπα για χρόνια- πως οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι δούλοι και πως θέλουν πάντα να υπάρχει κάποιος που να τους λέει τι να κάνουν. Και τον βρίσκουν. Αν είσαι πρόβατο, θα βρεις σίγουρα τσοπάνη. Τελικά, το παραδέχτηκα και πια δεν το παίρνω προσωπικά. Σέβομαι την …πλειοψηφία. Ηλία, νομίζω πως το βίντεο που ακολουθεί -και το ανέβασα και σε άλλο ποστ– περιγράφει με τον καλύτερο και πιο απλό τρόπο το τι ακριβώς συμβαίνει όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στις δουλειές, στις σχέσεις, στις οικογένειες, στην κοινωνία παντού.

Ηλία, σήμερα εδώ είχε 23 βαθμούς. Αλλά είχε και θάλασσα. Και κορίτσια με κοντές φούστες. Εγώ το έχω πάρει απόφαση πως ο κόσμος δεν θα αλλάξει και πολύ σύντομα. Έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε και δεν σκοπεύω ούτε να στενοχωριέμαι για αυτούς που επιθυμούν να είναι δούλοι, ούτε να γράφω αυτά που έγραφα και πριν από δέκα χρόνια. Χώρια που τα έχουν γράψει χιλιάδες άλλοι -επί αιώνες- πολύ καλύτερα από εμένα. Να είσαι καλά, Ηλία. Η Μεσόγειος στην Ελβετία στέλνει περήφανο χαιρετισμό.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.