Η χαρά του να ακολουθείς τα όνειρά σου

Αγαπημένε Πιτσιρίκο,
λίγο καθυστερημένα αλλά θα ήθελα κι εγώ να παραθέσω λίγα λόγια από τη δική μου εμπειρία στο εξωτερικό. Καθότι ειπώθηκαν ήδη πάρα πολλά και το θέμα καλύφθηκε από πολλές απόψεις, θα εστιάσω σε μία πλευρά της εμπειρίας μου, που για μένα είναι και η πιο σημαντική: στη χαρά του να ακολουθείς τα όνειρά σου.

Από τότε που με θυμάμαι, ήθελα να φύγω από την Ελλάδα, ένιωθα ότι ζω σε ένα μικρό χωριό και θέλω να βγω παραέξω να δω τι άλλο υπάρχει.

Προσπάθησα να πείσω τους γονείς μου να σπουδάσω στο εξωτερικό αλλά ο πατέρας μου ήταν ανένδοτος: εδώ θα σπουδάσεις και μετά κάνε ό,τι θέλεις.

Η πλάκα είναι ότι ήταν ακριβώς τα φοιτητικά μου χρόνια που με έκαναν να αγαπήσω την Ελλάδα, τους Έλληνες, τον ελληνικό τρόπο ζωής.

Τα πέρασα χάρμα και -εκ των υστέρων- χαίρομαι πάρα πολύ που δεν έφυγα ήδη από τα 18 μου.

Όταν έφυγα τελικά, ήταν για να ακολουθήσω το όνειρό μου: να κάνω έρευνα.

Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου ως μηχανικός και έφυγα για ένα μεταπτυχιακό το οποίο με οδήγησε μετά σε διδακτορικό.

Δεν θα ξεχάσω την αντίδρασή μου, όταν πήρα την απάντηση ότι με δέχτηκαν στο μεταπτυχιακό στο οποίο είχα κάνει αίτηση: έκλαιγα με λυγμούς για ώρα.

Ένιωσα σαν μια βαριά πόρτα να άνοιξε.

Οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν την ευδαιμονία την οποία βίωνα τα πρώτα χρόνια έξω.

Έκανα κάτι που αγαπούσα, μάθαινα συνεχώς καινούρια πράγματα, γνώριζα καινούριους ενδιαφέροντες και καλούς ανθρώπους, έκανα αδερφικές φιλίες.

Όλα μου άρεζαν!

Με τον καιρό, η ευδαιμονία καταλάγιασε και μια μόνιμη αίσθηση γαλήνης ότι είμαι εκεί που θέλω να είμαι και κάνω αυτό που θέλω να κάνω πήρε τη θέση της.

Δυσκολίες;

Ναι, υπήρξαν.

Φορές που αμφέβαλλα και αναρωτήθηκα αν είναι αυτό που θέλω να κάνω;

Που θύμωσα που ζω μακριά από αγαπημένους μου ανθρώπους;

Που βαρέθηκα “τους ξένους και τις παραξενιές τους”;

Που μου έλειψε ο ήλιος και η θάλασσα και οι ταβέρνες πλάι στο κύμα;

Ναι, όλα αυτά υπήρξαν.

Αλλά το baseline είναι κατά πολύ θετικό.

Πλέον, έκλεισα δέκα χρόνια στο εξωτερικό.

Αυτά τα δέκα χρόνια κατάφερα να βιοπορίζομαι κάνοντας αυτό που αγαπώ.

Ταξίδεψα δωρεάν σε πολλές χώρες, εντός και εκτός Ευρώπης.

Γνώρισα πολύ κόσμο και συνεχίζω να κάνω νέες δυνατές φιλίες.

Κάθε μέρα που πάω στη δουλειά μου, είμαι χαρούμενη. Αυτό δεν είναι δουλειά, είναι χόμπι.

Όλα αυτά επειδή αδιαφόρησα για τις φωνές που μου έλεγαν να ακολουθήσω ένα πιο σίγουρο επάγγελμα, ένα πιο προσοδοφόρο.

Τις φωνές που μου έλεγαν να προσαρμόσω τα θέλω μου σε αυτά που ζητάει τώρα η αγορά, σε αυτά που είναι της μόδας.

Που μου έλεγαν αφού θέλεις να κάνεις έρευνα, κάνε τουλάχιστον σε ένα αντικείμενο που είναι της μόδας. Και αφού θέλεις να πας στο εξωτερικό πήγαινε τουλάχιστον σε μια χώρα με καλή οικονομία.

Εγώ ένα είδα: παίρνοντας τις αποφάσεις μου με κριτήριο το πού με καλούσε η καρδιά μου να πάω, όλα μου βγήκαν.

Με τρόπο που ούτε ονειρευόμουν.

Και αυτός είναι και ο λόγος που γράφω αυτό το κείμενο.

Δεν μου αρέσει να δίνω συμβουλές οπότε ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να μοιραστώ την εμπειρία μου.

Δεν θεωρώ ότι ήμουν τυχερή.

Θεωρώ ότι αυτό συμβαίνει στον καθένα που εμπιστεύεται την καρδιά του.

Και πλέον το παρατηρώ.

Ακούγοντας ιστορίες άλλων, παρατηρώ πλέον ότι είναι κοινό χαρακτηριστικό ανθρώπων που κάνουν αυτό που αγαπούν: κάποια στιγμή συνάντησαν κάποιον που τους βοήθησε, τους δόθηκε μια ευκαιρία, τους έγινε μια πρόσκληση, άνοιξε μια πόρτα.

Κλείνοντας, θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου για το μπλογκ σου Πιτσιρίκο, για σένα και για όλους τους αναγνώστες σου που στέλνουν κείμενα.

Πάρα πολλά από αυτά με έχουν κάνει να δακρύσω από συγκίνηση, να θαυμάσω τη δύναμη και την καλοσύνη αυτών που τα γράφουν.

Το τελευταίο που με άγγιξε έτσι είναι του κυρίου που είπε “κάθε φορά που διαβάζω ένα κείμενο με εμπειρίες από το εξωτερικό σκέφτομαι αχ πώς μπορώ να βοηθήσω”.

Μοσχοβόλησε αγνότητα και καλοσύνη.

Ελπίζω κι εγώ κάποιον να βοηθήσω με αυτά που έγραψα, όπως έχω βοηθηθεί πολλές φορές, διαβάζοντας κείμενα δικά σου ή αναγνωστών σου, Πιτσιρίκο.

Να είσαι πάντα καλά,
με αγάπη,
xxx

(Αγαπητή Φωτεινή, σε ευχαριστώ που έγραψες την δική σου εμπειρία. Μου αρέσει που τα έγραψες πολύ ταπεινά αυτά που έχεις κάνει. Φωτεινή, εμείς οι δυο έχουμε γνωριστεί προσωπικά και εγώ σε θεωρώ φίλη μου. Επίσης, με έχεις βοηθήσει πολύ σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για μένα. Οπότε, να γράψω δημόσια την ευγνωμοσύνη μου προς εσένα. Και λυπάμαι που δεν μπορούν να δουν όλοι το φωτεινό και καθαρό πρόσωπό σου. Και τα τσακίρικά σου μάτια! Το δικό σου πρόσωπο είναι το πρόσωπο της Ελλάδας. Φωτεινή, σε ευχαριστώ και πάλι. Καλή ζωή. Την αγάπη μου.)

(Αν δεν έχω δημοσιεύσει το κείμενο κάποιου αναγνώστη από το εξωτερικό, που μου το έστειλε μέσω μέιλ, μέσω μηνύματος στο Facebook, ή με κάποιο άλλο τρόπο, τον παρακαλώ να μου το στείλει ξανά στο pitsiriko@gmail.com . Τα κείμενα –μετά το κάλεσμά μου στους φίλους που ζουν στο εξωτερικό να μου γράψουν για τη ζωή τους– ήταν πάρα πολλά και έχω την εντύπωση πως κάποια μου ξέφυγαν. Ευχαριστώ.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.