Πλαζ Λουκιανός Κηλαηδόνης
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης πέθανε και τον έκαναν πλαζ. Η πλαζ της Βουλιαγμένης θα λέγεται πια “πλαζ Λουκιανός Κηλαηδόνης”. Λογικά, θα ακολουθήσει και ο ανδριάντας του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Ίσως δώσουν το όνομά του και σε ένα δρόμο.
Δεν ξέρω αν μόνο σε εμένα φαίνεται περίεργο ένας κάποτε τολμηρός, ανατρεπτικός -και τώρα νεκρός- καλλιτέχνης να τιμάται με το όνομά του να δίνεται σε μια πλαζ.
Τέλος πάντων, οι νεκροί δεν έχουν άποψη για το τι θα συμβεί στο όνομά τους και στο έργο τους μετά τον θάνατό τους, ενώ δεν τους νοιάζει και ιδιαίτερα.
Μπορεί να ξεσπάσει μάχη στην κοινωνία για το αν είναι σωστό να ακούγεται ένα τραγούδι από όπερα σε μια διαφήμιση μαγιονέζας αλλά ο Ροσσίνι και οι συνάδελφοί του θα παραμείνουν ατάραχοι.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έκανε πριν από 35 χρόνια ένα πάρτι στη Βουλιαγμένη.
Ήταν ένα αυθόρμητο πάρτι.
Και όλοι ξέρουμε πως τα πάρτι δεν επαναλαμβάνονται.
Και σίγουρα, δεν επαναλαμβάνονται μετά από 35 χρόνια.
Τα πάρτι για τους νεκρούς καλλιτέχνες -όπου ακούγονται τα τραγούδια τους από άλλους καλλιτέχνες- είναι μνημόσυνα.
Και τα μνημόσυνα είναι κάπως θλιβερά και πένθιμα.
Υπάρχει μια τεράστια αγάπη για το παρελθόν. Κι αυτό δεν είναι ένα ελληνικό φαινόμενο. Είναι παγκόσμιο.
Οι άνθρωποι βρίσκουν ανακούφιση στο παρελθόν.
Το παρελθόν είναι ακίνδυνο, οι συγκρούσεις του έχουν ηρεμήσει και τα τραύματα που άνοιξε έχουν κλείσει.
Μια και το κείμενο γράφεται με αφορμή την μετονομασία της πλαζ της Βουλιαγμένης σε “πλαζ Λουκιανός Κηλαηδόνης” -και ο Κηλαηδόνης ήταν τραγουδοποιός-, μπορεί κάποιος να σκεφτεί εκατοντάδες τραγούδια που προκάλεσαν σάλο και τεράστιες αντιδράσεις όταν κυκλοφόρησαν και σήμερα θεωρούνται πια “κλασικά”.
Τραγούδια που είχαν απαγορευτεί κάποτε από τα ραδιόφωνα -επειδή θεωρούνταν απρεπή και χυδαία-, διδάσκονται σήμερα στα ωδεία και ακούγονται στα ασανσέρ και στα σούπερ μάρκετ.
Κανείς δεν σοκάρεται πια από τίποτα.
Και οι καλλιτέχνες δεν αμφισβητούν τίποτα.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης αμφισβήτησε πολλά πράγματα στην εποχή του.
Δεν έκρυψε την αγάπη του για κάποιους από τους μουσικούς που προηγήθηκαν της δικής του εποχής αλλά δεν έμεινε σε αυτούς.
Ο ρόλος του καλλιτέχνη είναι να αμφισβητεί και να είναι απέναντι στις εξουσίες.
Και όχι να είναι σε μόνιμη νοσταλγία και σε αγάπη με όλους και όλα γύρω του.
Αν θέλεις να τιμήσεις έναν καλλιτέχνη που αμφισβήτησε με το έργο του, δεν το κάνεις παίζοντας τα τραγούδια του αλλά αμφισβητώντας κι εσύ με τα δικά σου τραγούδια.
(Δεν έγραψα αυτό το κείμενο για να την πω σε κάποιον ή να κατηγορήσω κάποιον. Θα ήθελα, όμως, να πω πως θεωρώ -και αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη- πως, με κάποιες λιγοστές εξαιρέσεις, η στάση των καλλιτεχνών της χώρας, μετά το ξεπούλημα και την διάλυση της χώρας, είναι θλιβερή. Ίσως, το όνειρό τους να είναι να δοθεί κάποτε και το δικό τους όνομα σε μια πλαζ. Πάντως, αυτό δεν ήταν το όνειρο του Λουκιανού Κηλαηδόνη.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.