Σκέψεις στην ψύχρα

Αγαπητέ μου blogger
Μάζεψα κάτι σκόρπια υπόλοιπα άδειας και τα ξοδεύω στη ξύλινη βεράντα. Όταν δεν βρέχει, παίρνουμε βιβλία, καφέδες, kindle, τσάγια και ανακατεύουμε το διάβασμα με συζητήσεις για το ευχάριστο παρόν και το αβέβαιο μέλλον. Με κατάλληλο ντύσιμο, γιατί χθές είχε 9 βαθμούς οπότε, αντί για πατούσες, θα φωτογράφιζα μποτάκια.

Κάπου πήρε το μάτι μου μια αποστροφή σχολίου σου με αφορμή τους κοινωνικούς χουλιγκανισμούς του μηνός Σεπτεμβρίου -κάθε μήνα κάτι νέο στο ελλαδιστάν- πως ‘’…ας το αποδεχτούμε γιατί δε μπορούμε να το αλλάξουμε. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια. Εμείς δεν θα το προλάβουμε.’’.

Και ναι, και όχι.

Ναι, δεν θα το προλάβουμε. Θα αργήσει πολύ, ίσως να μην υλοποιηθεί και ποτέ.

Οχι, δεν θα το αποδεχτούμε. Μια ατέλειωτη σειρά αποδοχών μας έφεραν εδώ που φτάσαμε.

Ναι, δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αν το διαχειριστούμε σαν γνωστικό αντικείμενο.

Το να μην είσαι ζώο, αγρίμι, αγέλη πεινασμένων θηρίων δεν γίνεται ομαδικά διδασκόμενη τέχνη. Το χτίζουμε και το είμαστε σαν πρόσωπα, σαν αυτοβελτίωση και αυτοπραγμάτωση.

Γι’ αυτο ναι, θα χρειαστούν όντως πολλά χρόνια, οπότε μάλλον δεν θα το προλάβουμε. Αν, τελικά, γίνει, γιατί μπορεί και να επιστρέψουμε σε μεσαιωνικές εποχές.

Απορώ με την επιλεκτική αγανάκτηση που προέκυψε για το φυσικό λιντσάρισμα ενός ανθρώπου.

Δεν είδα να ξεχειλίζει η οργή για το ψυχικό, ηθικό ή και επαγγελματικό λιντσάρισμα που γίνεται χρόνια ολόκληρα σαν κανονική ‘’μπίζνα’’.

Είμαι βέβαιος πως τα ανθρωποειδή που ξυλοφόρτωσαν με οργή όχλου έναν άτυχο, έχουν κάνει αρκετές ατομικές πρόβες σε άλλου είδους λιντσαρίσματα -που δεν διώκονται ποινικά- προτού φτάσουν στη σημερινή κατάσταση.

Ο παθών, άλλωστε, πολύ πριν γίνει φυσικό θύμα στο νεκροτομείο, είχε γίνει ψυχικό, ηθικό ίσως και επαγγελματικό θύμα λιντσαρίσματος.

Είμαι επίσης βέβαιος πως οι ‘’μεροκαματιάρηδες’’ ένστολοι της ‘’προστασίας του πολίτη’’, έχουν κάποιο ανάλογο ιστορικό.

Πριν καταλήξουν θεατές στο σκηνικό -ή να ρίξουν κι αυτοί καμιά μπουνιά- έχουν ασκήσει την εξουσία τους με ανάλογο τρόπο γιατί σ’αυτή τη μη-κοινωνία έζησαν και έμαθαν, κι αυτό το είδος της ‘’εκπαίδευσης’’ είχαν (την επαναλαμβανόμενη αποστροφή ‘’προστασία της περιουσίας των πολιτών’’).

Όπως σου είχα γράψει κάποτε, συνηθίζουμε να ‘’πέφτουμε απ’ τα σύννεφα’’ κάθε φορά που οι επιλογές μας θα παράξουν ένα αποτέλεσμα το οποίο ποτέ δεν σκεφτήκαμε όταν τις κάναμε.

Η αγανάκτηση και οι επακόλουθοι σχολιασμοί για το θλιβερό περιστατικό, θυμίζουν την ανάλογη αλληλουχία αντιδράσεων κάθε φορά που μετράμε πόσοι νέοι την κοπάνησαν από τη χώρα.

Έκπληξη και αναλύσεις, για να επιστρέψουμε μετά στις ίδιες στερεότυπες πρακτικές που οδήγησαν τους ανθρώπους στη φυγή.

Εχω την εντύπωση πως η συλλογική ευθύνη δεν φτιάχνεται συλλογικά. Καθένας χτίζει την ατομική του ευθύνη, και η συλλογική θα προκύψει σαν συνισταμένη πολλών ατομικά υπεύθυνων ανθρώπων.

Αυτά τα τροπάρια για συλλογικότητες και ομαδικότητες και ‘’θα τα αλλάξουμε’’ και ‘’μαζί θα προχωρήσουμε’’ -που έλεγε κι ο γνωστός δημαγωγός- είναι η εύκολη λύση της ανάθεσης που άνθισε την εποχή της Βαϊμάρης (με τα γνωστά αποτελέσματα).

Κώστας

Cove Bay

(Αγαπητέ Κώστα, εγώ λέω να παραδοθούμε. Είναι λύτρωση η παράδοση. Σκέψου όλους αυτούς τους φασίστες χωρίς αντίδραση από κανέναν. Θα σκοτωθούν μεταξύ τους. Εμείς τους ταϊζουμε με την αντίδρασή μας. Είναι ανύπαρκτοι. Εμείς τους δίνουμε υπόσταση και ρόλο. Και εγώ αρνούμαι να προσδιοριστώ με βάση τους φασίστες. Δηλαδή, αρνούμαι να ετεροπροσδιοριστώ. Δεν είμαι αντιφασίστας, είμαι δημοκράτης. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.