Η ηλικιωμένη κυρία στο παγκάκι

Φίλε μου καλέ, καλέ μου φίλε, πιτσιρίκο,
Χθες, πήγα μια μεγάλη βόλτα στα πάρκα της γειτονιάς.
Ήταν ωραία, αν και λίγο δροσερά για την εποχή. Σταμάτησα σε ένα αγαπημένο μου σημείο, στο πάρκο του Φόντελ, για να απολαύσω τη θέα και να ρουφήξω τη στιγμή, και μόλις γύρισα να φύγω, είδα μια μεγάλη σε ηλικία κυρία, η οποία καθόταν σε ένα παγκάκι εκεί κοντά, και η οποία μου έκανε σινιάλο αν θέλω να κάτσω δίπλα της στο παγκάκι, κι ότι έχει χώρο και για μένα εκεί.

Γενναία, σκέφτηκα φευγαλέα, για τα δεδομένα της εποχής, αλλά μπορεί να είχε κάνει μόλις το δεύτερο εμβόλιο της, και να ήθελε να το γιορτάσει με λίγη παρέα.

Είχε σίγουρα πατημένα τα 70, αλλά ήταν αδύνατη και ψηλή, πράγμα που σίγουρα της έκρυβε χρόνια. Φορούσε ένα σκούρο μπλε τζιν, και ένα χρωματιστό φουλάρι.

Ήταν στυλάτη, χωρίς φραμπαλά, αλλά και χωρίς να δείχνει λες και γύρισε από κηδεία, όπως είχαν συνηθίσει να βλέπουν τα μάτια μου τις ηλικιωμένες γυναίκες στην Ελλάδα, με τα πένθιμά τους ρούχα.

Ενστικτωδώς, για να μην ενοχλήσω, ή για να μην αισθανθεί άβολα, απλά χαμογέλασα και της έκανα σινιάλο ότι την ευχαριστώ, αλλά πρέπει να φύγω.

Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν να φύγω, αλλά είχα σκοπό να αράξω κάπου και να διαβάσω το βιβλίο μου. Είχα προσδοκίες και σχέδιο.

Στον γυρισμό μου προς το σπίτι το μετάνιωσα, και σκεφτόμουν ότι ίσως να ήταν καλό να είχα κάτσει μαζί της στο παγκάκι, και να ανταλλάζαμε μερικές κουβέντες, ή ίσως να απολαμβάναμε και οι δύο την συντροφιά με έναν άλλο άνθρωπο, παρέα με τη θέα.

Ίσως να ήταν μόνη, και να ήθελε να σπάσει την μοναξιά της με μια καθημερινή ανθρώπινη επαφή. Όλοι ξέρουμε πόσο θάρρος χρειάζεται μερικές φορές, για να μιλήσεις σε κάποιον άγνωστο, χωρίς να φανείς περίεργος.

Ίσως γι’ αυτό και να με συγκίνησε τόσο το κείμενο του Γιάννη, του δασκάλου, που εύχομαι να εκφράζει όλες αυτές τις αλήθειες και τα συναισθήματα και στους μαθητές του. Γιατί αυτό, θα τους έκανε πολύ τυχερούς. Με τέτοιο δάσκαλο, έχουν πολλά να μάθουν.

Αλλά ο Γιάννης, μίλησε για αλήθειες που υπερβαίνουν την ηλικία. Αυτό ήταν, νομίζω, που με άγγιξε περισσότερο.

Σχέδια και προσδοκίες, τι ανόητος τρόπος να χάνεις το παρόν και την ομορφιά της στιγμής.

Έχω αναφερθεί σε πολλά κείμενα και πόντκαστ για την μοναξιά, για την καταπίεση της ελευθερίας, και της προσωπικής επιλογής, που πάει κόντρα στην ίδια την φύση του ανθρώπου, αλλά η αλήθεια είναι ότι αναφερόμουν περισσότερο στην κοινωνική μοναξιά, και στην κοινωνική καταπίεση.

Η άλλη είναι πολύ προσωπική, για να μιλήσει κανείς εύκολα γι’ αυτήν. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μόνος, για να αισθανθεί μοναξιά ή απομόνωση. Μπορεί κανείς να αισθανθεί μοναξιά, ακόμα και περιτριγυρισμένος από αγαπημένους του ανθρώπους.

Είναι δύσκολο να αισθάνεται κανείς απομονωμένος. Γι’ αυτό, άλλωστε, και είναι η ύστατη τιμωρία στην φυλακή. Είναι χειρότερο να είσαι μόνος σε ένα κλουβί, από το να βρίσκεσαι 24 ώρες το 24ωρο περιτριγυρισμένος από βιαστές και δολοφόνους.

Υπάρχει λόγος που η ψυχοθεραπεία, άλλωστε, είναι σε μεγάλο βαθμό διαλεκτική. Γιατί αναγνωρίζει τη σημασία να μοιράζεται κανείς τον πόνο του με κάποιον άλλον άνθρωπο. Στην περίπτωση αυτή, με κάποιον που μπορεί να τον βοηθήσει.

Καλά όλα αυτά, τα κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα και οι συνέπειες τους, και η ανάλυση στην ανάλυση, αλλά ίσως θα ήταν χρήσιμο να συνηθίσουμε να μιλάμε ειλικρινά μερικές φορές, και να ανοίγαμε τις καρδιές μας στους ανθρώπους γύρω μας. Ακόμα, κι αν αυτοί είναι μόνο οι κολλητοί μας, δεν είπαμε να τα βγάλεις στη ντουντούκα.

Αν κάτι είναι που ενώνει όλους τους ανθρώπους, έστω τους περισσότερους -δεν είναι αυτό το θέμα- είναι ο ψυχικός πόνος, και οι δυσκολίες που βρέθηκαν στο διάβα μας. Που σμίλεψαν τον χαρακτήρα μας, και διαμόρφωσαν την προσωπικότητα μας, περιορίζοντας, έτσι, το φάσμα των επιλογών που έχουμε πραγματικά στη ζωή.

Είναι ο ‘ανήφορος’ του Καζαντζάκη, και ο ‘Σίσυφος’ του Καμύ.

Είναι κάτι που μας ενώνει βαθιά, αλλά απαιτεί ειλικρίνεια.

Δύσκολο πράγμα η ειλικρίνεια, ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό πολλές φορές.

Από το μακρινό δροσερό Αμστελόδαμο, με το μυαλό στραμμένο στην ξυποληταρία και τα παγωτά, με αγάπη,

Κώστας

(Φίλε Κώστα, εγώ θα καθόμουν με την ηλικιωμένη κυρία. Όπως είπες και στο πόντκαστ, οι ηλικιωμένοι Ολλανδοί δεν το βάζουν κάτω ποτέ. Και όχι μόνο οι Ολλανδοί. Πέρσι το καλοκαίρι, νωρίς το πρωί, συνάντησα στην παραλία μια ηλικιωμένη Γερμανίδα. Πιάσαμε την κουβέντα, ήμασταν μόνοι μας στην παραλία, και της έδωσα συγχαρητήρια που ήρθε αυτή τη χρονιά της πανδημίας στην Ελλάδα. Μου είπε πως στην ηλικία της δεν φοβάται τον κορωνοϊό αλλά το ενδεχόμενο να μην μπορέσει να έρθει ποτέ ξανά στην Ελλάδα που αγαπάει. Και μετά είπαμε κι άλλα. Γιατί σε έναν άγνωστο, κάποιες φορές, μπορείς να τα πεις όλα. Όπως έγραψε η Κική Δημουλά, η μοναξιά φοβάται τον άνθρωπο δίπλα σου. Να είσαι καλά. Φουλ ξυποληταρία. Την αγάπη μου.)

Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου

Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.

H αναδημοσίευση των κειμένων του pitsirikos.net επιτρέπεται μόνο κατόπιν άδειας. Επικοινωνήστε στο pitsiriko@gmail.com.