Μικρές ματιές στη γερμανική ψυχοσύνθεση
Γεια σου και πάλι, πιτσιρίκο!
Όπως υποσχέθηκα, επανέρχομαι για να κάνω μια μικρή παρένθεση, να διεισδύσουμε στα άδυτα της γερμανικής ψυχής.
Πρώτα να ξεκαθαρίσω ότι από την Αμερική, τη Γαλλία και την Ελβετία που έχω ζήσει, η Γερμανία μου αρέσει και μου ταιριάζει περισσότερο.
Οι Γερμανοί μου αρέσουν για την ευθύτητά τους και ότι λένε αυτό που σκέφτονται, σε αντίθεση με τους Γάλλους, για παράδειγμα, που είναι λίγο γλίτσες και σουπιές, και σου λένε αυτό που νομίζουν ότι θα ήθελες να ακούσεις.
Αν ο Γερμανός δεν σε γουστάρει, θα στο δείξει ξεκάθαρα.
Ο Γάλλος θα σου χαμογελά ευγενικά ευγενικά, θα σε χαιρετά όλο χαρά όταν σε βλέπει, αλλά στο τέλος δεν θα είσαι σίγουρος αν σε δουλεύει ή όχι.
Ο Γερμανός φίλος είναι φίλος για μια ζωή.
Παρ’ όλα αυτά, οι Γερμανοί με φοβίζουν.
Ο καλύτερος τρόπος να εξηγήσω αυτόν το φόβο είναι με μερικά παραδείγματα.
Παράδειγμα πρώτο:
Στο ερευνητικό κέντρο που δούλευα πριν την τωρινή μου δουλειά είχαμε μια λίστα email που όλοι οι εργαζόμενοι μπορούσαν να στείλουν email και να κάνουν ανακοινώσεις.
Μια ωραία μέρα έστειλε κάποιος κύριος ένα email να μας ανακοινώσει ότι είχε αγοράσει από την καφετέρια ένα γλυκό, ας πούμε ότι έκανε 2,20 ευρώ γιατί δεν θυμάμαι την πραγματική τιμή, και έφαγε δυο κουταλιές.
Εν τω μεταξύ. για κάποιο λόγο που δεν σχετιζόταν με το γλυκό, τον έπιασε το στομάχι του και δεν ήθελε να φάει άλλο.
Αποφάσισε λοιπόν να το πουλήσει σε όποιον ενδιαφέρονταν για 2,13 ευρώ!
Η πλάκα είναι ότι, όταν κάποια φίλη διηγήθηκε την ιστορία σε μια Γερμανίδα συνάδελφο, η απάντηση που πήρε ήταν “αυτό είναι παράνομο”!
Το πρόβλημα δεν ήταν ότι πονέσανε τον Γερμανό τα μόλις 2,30 ευρώ που έχασε.
Όχι! Για τη Γερμανίδα συνάδελφο αυτό ήταν φυσιολογικό.
Το πρόβλημα ήταν ότι προσπάθησε να ανακτήσει μέρος του ποσού με παράνομο τρόπο.
Παράδειγμα δεύτερο:
Ο Μάης είναι ο καλύτερος μήνας στη Γερμανία γιατί είναι γεμάτος αργίες. Κλείνει το σχολείο και πολλοί φεύγουν με τα παιδιά τους για διάφορους προορισμούς εντός και εκτός Γερμανίας.
Στην τελευταία αργία πήρε το μάτι της γυναίκας μου άρθρο στο ίντερνετ κάποιας εφημερίδας της Βαυαρίας ότι η αστυνομία έκανε σε 20 περιπτώσεις τσακωτούς γονείς που προσπάθησαν παράνομα να φύγουν νωρίτερα για διακοπές με τα παιδιά τους!
Παράνομα, γιατί ανάγκασαν τα παιδιά τους να κάνουν κοπάνα από το σχολείο, κλείνοντας εισιτήρια μια-δυο μέρες νωρίτερα από την επίσημη αργία.
Όπως σε όλες τις πολιτισμένες χώρες έτσι και στη Γερμανία το σχολείο είναι υποχρεωτικό βάσει νόμου.
Στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες, όμως, κανείς δεν νοιάζεται αν κάποιες φορές αυτός ο νόμος παραβιάζεται.
Στη Γερμανία ο νόμος είναι νόμος και η αστυνομία προσπαθεί με ζήλο να τσακώσει τους παραβάτες τέτοιες μέρες.
Η ίδια αστυνομία που έχει ελλείψεις προσωπικού και δεν μπορεί να αστυνομεύει επαρκώς γειτονιές σε μεγάλες πόλεις θεωρεί προτεραιότητα το να τσακώσει γονείς που παίρνουν τα παιδιά τους από το σχολείο χωρίς άδεια του σχολείου.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, ασκείται μήνυση και η πράξη θεωρείται ευτυχώς ακόμα μόνο πταίσμα που επισύρει απλά χρηματικό πρόστιμο.
Όλα τα λεφτά ήταν στα σχόλια των αναγνωστών κάτω από το άρθρο, που ήταν μοιρασμένα σε εκείνους που επιβράβευαν την πρωτοβουλία και σε εκείνους που διαμαρτύρονταν.
Το κλειδί για να κατανοήσουμε την γερμανική ψυχή το κατέχουν αυτοί που διαμαρτύρονταν.
Δεν διαμαρτύρονταν γιατί θεωρούσαν ότι είναι δικαίωμα τους να αποφασίσουν πότε θα πάνε διακοπές και αν και πότε τα παιδιά τους θα κάνουν κοπάνα.
Όχι!
Διαμαρτύρονταν γιατί τα εισιτήρια ήταν φτηνότερα, αν φεύγανε πριν την επίσημη αργία.
Δεν ήταν δυο είδη γερμανικής ψυχής που αντιμάχονταν δηλαδή στα σχόλια κάτω από το άρθρο, αλλά η ίδια γερμανική ψυχή σε δυο διαφορετικές εκφάνσεις της.
Νόμος, Τάξη, Οικονομία. Οι υπέρτατες αξίες του γερμανικού Έθνους.
Η μεγάλη απορία που έχουμε με τη γυναίκα μου, είναι σε ποιο ακριβώς στάδιο της παιδικής ηλικίας χαράζεται η γερμανική ψυχή;
Θα γλιτώσει η κόρη μας αυτή τη χάραξη;
Μια Γερμανίδα φίλη μας δεν μπορούσε να αγοράσει τίποτα στις υπαίθριες αγορές της Λυών, αν πρώτα δεν συνέκρινε όλες τις τιμές, ώστε να επιλέξει τα φτηνότερα.
Κατά τ’ άλλα, είναι απίστευτα καλή ψυχή και έξυπνος άνθρωπος.
Υπάρχει ένα μυστικό σε όλα αυτά.
Ένα κλειδί που ξεκλειδώνει την γερμανική ψυχή που ακόμα δεν έχω βρει.
Είναι μήπως ο υπαρξιακός φόβος, ο φόβος του Θανάτου, που χαράζει τη γερμανική ψυχή;
Και γιατί μόνο στους Γερμανούς;
Οι Ελβετοί στη γερμανόφωνη Ελβετία δεν έχουν τέτοια ψυχοσύνθεση.
Οι Γερμανοί με φοβίζουν και αυτό νομίζω είναι ο βασικός λόγος που δεν μπορώ να βελτιώσω παραπάνω από το εντελώς βασικό στάδιο τα γερμανικά μου.
Μιλάω όσο χρειάζεται για να έχω μια άνετη ζωή αλλά δεν μπορώ παραπάνω.
Δεν θέλω.
Κάθε φορά που πρέπει να μιλήσω γερμανικά αγχώνομαι!
Η γυναίκα μου το έχει εξηγήσει επιστημονικά, γιατί το ίδιο ισχύει και για εκείνη.
Σε έρευνα που έγινε σε ποντίκια ο φόβος που συσχετίζεται με κάποιο ερέθισμα μεταβιβάζεται μέχρι και δύο γενιές στα παιδιά και εγγόνια, χωρίς αυτά να έχουν εκτεθεί ποτέ σε αυτό το ερέθισμα!
Η γερμανική γλώσσα προξένησε πολύ φόβο και πόνο στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Πολωνία.
Όμως, παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούμε να περνάμε καλά και να είμαστε ευτυχισμένοι στον μικρό παράδεισο που έχουμε φτιάξει εδώ στο Βερολίνο.
Η δίχρονη κόρη μου μαθαίνει να μιλάει και επιλέγει πάντα την ευκολότερη λέξη από τις τρεις γλώσσες στις οποίες είναι εκτεθειμένη.
Για “όχι” επέλεξε το ΝΕΙΝ!
Όλα τα λεφτά να ακούς το δίχρονο να σου λέει NEIN!
Φιλιά
Φίλιππος
Υ.Γ. Το κείμενο του Κώστα (Αφεντικά υπάρχουν μόνο στο μυαλό μας) με έκανε να χαμογελάσω. Ακριβώς τις ίδιες εμπειρίες είχα, και στα ίδια συμπεράσματα έχω καταλήξει. Ακόμα και αν αύριο έβρισκα δουλειά με τις ίδιες συνθήκες στην Ελλάδα, δεν θα γύριζα. Οι ψευδαισθήσεις και τα μεγάλα ψέματα που μας πούλησαν στο ελληνικό σχολείο είναι οι πρώτες βαλίτσες που χάνει ο μετανάστης, αν το θέλει. Αν δεν τις χάσει, τότε χάνει την μεγάλη ευκαιρία να ευτυχήσει. Κάθε κοινωνία έχει ρατσιστές, καθυστερημένους και βλάχους. Η διαφορά είναι στο ποσοστό εμπλουτισμού. Αν έχουμε μια ζωή να ζήσουμε και θέλουμε να ευτυχήσουμε, τότε επιλέγουμε κοινωνίες με χαμηλά ποσοστά διανοητικά καθυστερημένων.
(Αγαπητέ Φίλιππε, πολύ ωραία τα έγραψες. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το κλειδί για να καταλάβει κάποιος τη συμπεριφορά των Γερμανών -της πλειοψηφίας, τέλος πάντων- είναι η προτεσταντική ηθική. Ένα γρήγορο μάθημα επί του θέματος, είναι η ταινία “Λευκή Κορδέλα” του Μίκαελ Χάνεκε. Οι Γερμανοί μου προκαλούν θλίψη. Πολύ κράτημα, ρε παιδί μου. Πολλή “τάξη”, και πειθαρχία χωρίς λόγο. Μοιάζουν τόσο πολύ να θέλουν να αναποδογυρίσουν το τραπέζι και να ρίξουν ένα χορό, αλλά δεν θα το κάνουν ποτέ. Το μέσα τους καίγεται, το έξω τους παγωμένο. Όχι τίποτε άλλο, αλλά θα αρρωσταίνουν από το τόσο κράτημα. Από την άλλη, όντως οι Γερμανοί εννοούν αυτό που λένε και, αν είναι φίλοι σου, είναι για πάντα. Δυο από τους καλύτερους φίλους μου είναι Γερμανοί, και το ξέρω καλά αυτό. Οι Γερμανοί φοβίζουν όποιον έχει διαβάσει την Ιστορία. Και φοβίζουν και πολλούς Γερμανούς. Επίσης, φοβίζουν όλους τους γείτονές τους. Μίλα με Δανούς για τους Γερμανούς, και θα καταλάβεις τι εννοώ. Φίλιππε, μπορεί να μη σου αρέσουν οι Γάλλοι αλλά, αν υπήρχε μια χώρα που θα έπρεπε να ηγηθεί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτή είναι η Γαλλία. Το ανέλαβε η Γερμανία -μέγα λάθος- και πάει στο διάολο η Ευρωπαϊκή Ένωση. Βλέπεις την αγωνία ακόμα και των Γερμανών, που διαπιστώνουν πως θα διαλύσουν πάλι την Ευρώπη. Και θα γίνουν πάλι ένας αντιπαθητικός λαός, ενώ θέλουν αγάπη κι αυτοί οι καημένοι. Στους Γάλλους να αναγνωρίσεις πως βάζουν τον έρωτα πάνω από την δουλειά και την οικονομία. Δηλαδή, είναι φυσιολογικοί άνθρωποι. Κατά τ’ άλλα, για τα μπάζα είναι κι αυτοί. Μόνο οι Έλληνες αξίζουν. Χαχαχαχαχαχα!!! Να είσαι καλά Φίλιππε. Σε ευχαριστώ. Την αγάπη μου. Και μη χάνεσαι.)
Το pitsirikos.net χρειάζεται τη βοήθειά σου
Στήριξε οικονομικά το pitsirikos.net, αν θεωρείς πως καλό είναι να υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες φωνές που δεν δουλεύουν για τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τα άλλα παιδιά, οπότε μπορεί να διαβάσεις ή να ακούσεις κάτι διαφορετικό από αυτό που συμφέρει τους ολιγάρχες. Οι τρόποι στήριξης εδώ.